~ 33 ~

" သား..."

တောက်!!!

" ဘယ်လို ဧည့်သည်တွေ ခေါ်လာတာလဲ အတွင်းရေးမှူး Lee "

တောက်ခေါက်သံအဆုံး အံကြိတ်၍ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး မေးလိုက်တဲ့ Jay စကားကြောင့် အတွင်းရေးမှူး Lee မျက်နှာပူစွာ CEO ရဲ့ အဖေကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရသည်။

Mr.Park ကတော့ သူ့အပေါ် စိတ်ဆိုးနေတဲ့ သားဖြစ်သူအပေါ် အလုံးစုံ နားလည်ထားတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ငေးကြည့်နေဆဲ...

" မတွေ့မဖြစ် တွေ့ရမှာမို့ ကျွန်တော် ခေါ်လာမိတာပါ CEO... ဟို..CEO မကျေနပ်ရင်.. "

" ဒယ်ဒီ  တောင်းဆိုလို့ သူက ခေါ်လာပေးတာပါ သား... "

" ခင်ဗျားကို မမေးဘူး... ကျုပ် ဝန်ထမ်းကိုပဲ ကျုပ်မေးနေတာ.... ခင်ဗျား ဝင်ပြောစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး "

" CEO... "

အဖေတစ်ယောက်အပေါ်မှာ ရင့်သီးတဲ့ စကားလုံးတွေ သုံးနှုန်းနေတဲ့ အတွက် Heeseung သတိပေးဖို့ အလောတကြီး ခေါ်လိုက်ပြီး

" ဒါ CEO ရဲ့ အဖေလေ ... ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ဆိုးဆိုး အဲ့လို မပြောရဘူးလေ "

" ဘာ အဖေလဲ ... ဘယ်လို အဖေလဲ ကျုပ်မှာ သူလို အဖေမျိုး မရှိဘူး...ကျုပ်ဘဝအတွက် အဖေဆိုတဲ့လူ မရှိတော့တာ ကြာလှပြီ... ကျုပ်ဘဝထဲမှာ အဲ့လူက ဟိုးအရင်ကတည်းက သေဆုံးသွားခဲ့ပြီ "

" သား ဒယ်ဒီ့ကို စိတ်နာနေမယ်ဆိုတာ ဒယ်ဒီ သိပါတယ်.. "

" သိတယ်ဆိုရင် ဘာလို့ ခုချိန်ကျမှ ပေါ်လာခဲ့သေးလဲ... ကျုပ်နဲ့ ကျုပ်အမေ ခင်ဗျားကို လိုအပ်ပါတယ်ဆိုတဲ့အချိန်တုန်းကကျတော့ လျစ်လျူရှု ထားခဲ့ပြီး ဘာလို့ အခုချိန်ကျမှ ကျုပ်ရှေ့မှာ ပေါ်လာရတာလဲ... ကျုပ် ခင်ဗျားကို အလိုမရှိဘူးမို့ ကျုပ်ရှေ့က ထွက်သွားလိုက်ပါ "

" သား..."

" မကြားချင်ဘူး!!... မခေါ်နဲ့!! "

CEO က ဒေါသနဲ့ ခက်ထန်နေသလောက် CEO ရဲ့ အဖေကတော့ လေသံအေးအေးနဲ့သာ သူ့သားကို ဖျောင်းဖျနေလေသည်။

" ဒယ်ဒီ ရှင်းပြတာကို ခဏဖြစ်ဖြစ် နားထောင်ပေးပါ... ဒယ်ဒီ့မှာ သားကို ပြောစရာတွေအများကြီးရှိတယ် "

" ဟက်!! ကျုပ် ခင်ဗျားကို စကားပြောဖို့ ခွင့်တောင်းခဲ့တုန်းကရော ခင်ဗျား ခွင့်ပြုခဲ့သလား... သေအံ့ဆဲဆဲ မာမီ့ရဲ့ ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးချင်လို့ ခင်ဗျားကို တွေ့ခွင့်တောင်းခဲ့တုန်းက ခင်ဗျား ကျုပ်တို့  သားမိကို တစ်ချက် ပြန်ကြည့်ပေးခဲ့သလား Mr. Park.... သေဖို့ရက်ကို စောင့်စားနေရတဲ့ မာမီ... သူ မသေခင်လေး ခင်ဗျားကို နောက်ဆုံး အနေနဲ့ တွေ့သွားချင်ခဲ့တာ... ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ တစ်ခုတည်းသော ဆန္ဒလေး ပြည့်မသွားခဲ့ရှာဘူး... ခင်ဗျား ရက်စက်​ပစ်ခဲ့လို့လေ "

" မဟုတ်ဘူး သားရယ်...အဲ့ဒါ တွေက သား အထင်လွဲနေတာတွေပါ... အဲ့ဒီ အချိန်တုန်းက သား အဘိုး အသည်းအသန်ဖြစ်နေပြီး ဒယ်ဒီ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေခဲ့တဲ့ အချိန်.... သား ဆက်သွယ်တာကိုလဲ မသိခဲ့ရသလို သားမာမီ ဆုံးသွားတာကိုလဲ ဒယ်ဒီ အချိန်တွေ ကြာမှ သိခဲ့ရတာပါ... လိုက်လာဖို့ လုပ်ခဲ့ပေမယ့် လုပ်ငန်းတွေ လွှဲယူဖို့ကိစ္စတွေရော သားအဘိုးရဲ့ ကျန်းမာရေးကိစ္စတွေရော ဒယ်ဒီ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေရတော့ ဘယ်လိုမှ ရောက်မလာနိုင်ခဲ့ဘူး... သားအဘိုးရဲ့ ကျန်းမာရေးက ဘယ်လိုမှ ပစ်ထားခဲ့လို့ မရတဲ့ နောက်ဆုံး  အခြေအနေ မှာမို့  ...."

" တော်ပါတော့...တော်လိုက်ပါတော့ Mr.Park...  ခင်ဗျားမှာလဲ ခင်ဗျားအဖေက အရေးကြီးခဲ့သလို ကျုပ်အတွက်လဲ ကျုပ်အမေက အရေးအကြီးဆုံးပဲ... "

ကျောခိုင်းထားရာမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လာတဲ့ CEO က ဒီစကားတွေကို ရင်ဘတ်ကို ပုတ်၍ နာနာကျည်းကျည်းဆိုတယ်...

သားဖြစ်သူရဲ့ ခါးသီးတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့် CEO ရဲ့အဖေ Mr. Park ဟာလဲ မျက်နှာမကောင်း...

သားဖနှစ်ယောက် မိနစ်ဝက်လောက်ကြာအောင် မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ Mr.Park က

" ဒယ်ဒီ မှားခဲ့ပါတယ်... သားနဲ့ သားမာမီ့အပေါ်မှာ ဒယ်ဒီ အဆုံးထိ တာဝန်မယူနိုင်ခဲ့ဘူး... အဲ့ဒီ့အမှားတွေအတွက် ဒယ်ဒီ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ မပြောရဲဘူး သား...ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအမှားတွေအတွက် ပြန်လည်ပေးဆပ်ဖို့ အခွင့်အရေးကိုတော့ ဒယ်ဒီ့ကို ပေးပါ သားရယ်... ဒယ်ဒီ တောင်းဆိုတာပါ "

ခါးထောက်ကာ ရပ်နေတဲ့ CEO အနားထိ တရွေ့ရွေ့တိုးကပ်သွားရင်း ညှိုးငယ်တဲ့မျက်နှာနဲ့ တောင်းဆိုနေတဲ့ Mr.Park...

ဒါကိုပဲ အင်းမလုပ် အဲမလုပ် ခါးထောက်မပျက် ရပ်ကြည့်နေတဲ့ CEO က နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကို ဟန်ပါပါ မဲ့ရင်း ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုပါ တွန့်ပြလိုက်သေးသည်။

" ဘာ drama တွေ ခင်းအုံးမလို့လဲ Mr.Park ရဲ့.. ပေးဆပ်မယ်တွေ ဘာတွေ ပြောရအောင် ခင်ဗျား အပြစ်က ဘယ်လောက်တောင် ကြီးမားတယ်ဆိုတာ မသိလို့လား... ခုမှ မျက်ရည်လေး စမ်းစမ်း စမ်းစမ်းနဲ့ drama တွေ လာချိုးပြပြီး တောင်းပန်လိုက်လို့ ကျေအေးသွားမယ် ထင်နေတာလား ဟမ် "

" မဟုတ်ဘူး သားရယ်... မဟုတ်ပါဘူး... မထင်ပါဘူး... ဒယ်ဒီ့အပြစ်ကို ဒယ်ဒီ သိပါတယ်... ဒယ်ဒီ သားမာမီ့ အပေါ်မှာလဲ ခင်ပွန်းကောင်းမပီသခဲ့သလို သားအပေါ်မှာလဲ ဖခင်ကောင်း မပီသခဲ့ပါဘူး... ဒါ့ကြောင့် ဒယ်ဒီ့ရဲ့ သားအပေါ် လစ်ဟာမှုတွေ တာဝန်မကျေမှုတွေကို ပြန်လည် ဖြည့်ဆည်းပေးချင်ရုံပါ "

" မလိုဘူး..ကျုပ်ဘဝမှာ အရာရာ ပြည့်စုံနေပြီ... ဘာကိုမှလဲ အလိုမရှိသလို ဘယ်သူ့ကိုမှလဲ ထပ် မလိုတော့ဘူး... ခင်ဗျားလဲ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် သာယာနေတာပဲ...ကျုပ်ဘဝထဲကိုလဲ ဝင်နှောက်ယှက်ဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့... ကျုပ် ဘယ်သူ့ကိုမှ အလိုမရှိဘူး "

" ဒယ်ဒီကတော့ သားဆီက အဖေအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုတာလေးကို လိုချင်တယ် သား "

" အဟက်! ဟာသတွေ... ဒီမှာ Mr.Park အဲ့ဒီ့အခွင့်အရေးရဖို့ ခင်ဗျားအတွက် အချိန်တွေ အများကြီး နောက်ကျသွားခဲ့ပြီဆိုတာ မသိခဲ့လို့ လာ ပြောနေတာလား  "

" သား... "

" ကျစ်!.တော်ပြီဗျာ... ခင်ဗျားပြောတာတွေ နားထောင်ဖို့ ကျုပ်မှာ အချိန်မရှိဘူး... "

စိတ်ရှုပ်ဟန်ဖြင့် နဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေကို သပ်တင်လိုက်ပြီး Mr.Park ရဲ့ စကားတွေကို ရှေ့ဆက်မခံတဲ့ CEO ကတော့ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းနဲ့ ကားသော့ကို ကောက်ယူကာ  မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ပဲ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေတော့သည်။

ကျန်ခဲ့တဲ့ Mr. Park မှာတော့ ထွက်ခွာသွားတဲ့ သားဖြစ်သူရဲ့ ကျောပြင်ကိုသာ ငေးကြည့်ရင်း မျက်ရည်လည်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့  ကျန်ခဲ့ကာ နေရာမှာပဲ မလှုပ်မယှက်...

" အားနာစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ အန်ကယ်... CEO က အန်ကယ့်အပေါ် တော်တော်လေး စိတ်ဆိုးနေရှာတာ... ချက်ချင်းတော့ ဖျောင်းဖျလို့ ရမှာမဟုတ်ဘူး "

" အန်ကယ် နားလည်ပါတယ် Heeseung... အန်ကယ် သားကို ပစ်ထားတာ နှစ်တွေ အကြာကြီးလေ... အဲ့တော့ သား စိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလဲ ဆိုးစရာကိုး... အန်ကယ့်ဘက်ကပဲ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သား နားလည်လက်ခံလာအောင် ဖျောင်းဖျယူရမှာပေါ့.. အန်ကယ် အစကတည်းက ဒီလို အခြေအနေတွေကို မျှော်လင့်ထားပြီးသားပါ "

" ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်ကယ်... မလွယ်မှန်းတော့ သိပေမယ့် ကျွန်တော်လဲ တတ်နိုင်သလောက် CEO ကို ဖျောင်းဖျပါ့မယ်... အန်ကယ့်ဘက်ကသာ လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပါ "

" အန်ကယ့်ကို အစစအရာရာ ကူညီခဲ့လို့ Heeseung ကို အန်ကယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ပြီးတော့  သား အနားမှာလဲ မငြီးမငြူ စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့လို့ရော ပေါ့... "

" အာ... မဟုတ်တာ အန်ကယ်ရယ်... CEO ကို စောင့်ရှောက်ဖို့က ကျွန်တော့်တာဝန်ပဲမလား... ပေးအပ်လာတဲ့ တာဝန်ကို ကျေပွန်အောင် ထမ်းဆောင်ရုံလေးပါပဲ... အန်ကယ် ကျွန်တော့်အပေါ် ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ CEO ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ပေးတာကိုပဲ ကျွန်တော်က ကျေးဇူးတင်နေပါပြီ "

" ဒီလို တာဝန်သိတတ်တာတွေ တာဝန်ကျေပွန်အောင် ထမ်းဆောင်နိုင်တာတွေ မင်း အဖေသိရင် ဂုဏ်ယူနေမှာပါ Heeseung... သား နားမှာ မင်း ရှိနေလို့ အန်ကယ် အစစအရာရာ စိတ်ချထားခဲ့တာပါ... ရှေ့ဆက်ပြီးလဲ သား နားမှာနေပြီး တာဝန်ကျေပေးပါအုံး "

" စိတ်ချပါ အန်ကယ်... အန်ကယ် တို့ တာဝန်ပေးအပ်နေသ၍ ကျွန်တော် CEO နားမှာ အမြဲ ရှိနေပြီး စောင့်ရှောက်နေမှာပါ "

ဒီစကားတွေကိုတော့ Heeseung ဟာ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေပြီဖြစ်တဲ့ Mr.Park ရဲ့ရှေ့မှာ ဦးညွှန့် အရိုအသေပေးပြီး ပြောလိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်။

.
.
.

Sunoo အဝတ်ဗီရိုပေါ်က စက္ကူပုံးလေးကို မြင်နေတာကြာပြီ...

အရင်ရက်တွေက အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ နေမိပေမယ့် ယနေ့မှ ဘာတွေထည့်ထားလဲ သိချင်လာ၍ အိပ်နေရာမှ ထကာ ခုံလေးခုပြီး ယူလိုက်သည်။

ကိုယ့်အခန်းထဲက ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေပဲမို့ အထူးအဆန်း မဟုတ်လောက်ပေမယ့် သူ ဒီနေ့မှ အဲ့ဒီပုံးလေးကို မျက်စိမလွှဲနိုင်အောင် ကြည့်နေမိပြီး ဘာတွေထည့်ထားလို့ ဗီရိုအပေါ်ထိ တင်ထားရလဲ သိချင်လာမိသည်။

ပုံးလေးကို ယူလာပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ကာ ပုံးလေးရဲ့ အဖုံးကို အသာအယာလှပ်ရင်း ဘာတွေရှိနေမလဲဆိုတဲ့ သိချင်စိတ်က ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာစေတယ်...

အဖုံးလေးကို လှပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ အထဲမှာက ပဝါလေးတစ်ထည်၊ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း၊ အရုပ်ပိစိလေးတွေနဲ့ တခြားသော အမှတ်တရပစ္စည်းလေးတွေ....

" ဒါတွေကို ဘာလို့ ဒီထဲထည့်ထားမိတာပါလိမ့်..."

" ငါ့ကိုယ်ပိုင် ပစ္စည်းတွေပဲလား..."

" ဒါမှမဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်က ပေးတဲ့ အမှတ်တရ ပစ္စည်းတွေလား... "

ခေါင်းလေးစောင်းလို့ မျက်ဆန်လေးတွေ ဟိုဒီရွေ့လျားပြီး တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်ရင်း စဉ်းစားနေတဲ့ Sunoo ရယ်ပါ...

လက်ကိုင်ပဝါလေးကို ပုံးထဲက ထုတ်ယူလိုက်ပြီး

" ဒါလေးက ငါနဲ့ ရင်းနီးနေသလိုပဲ... ငါက အဲ့လို ပဝါတွေ ဆောင်တတ်တာလား.. ဘာလဲ "

ရေရွတ်ရင်း ပဝါလေးကို ဖြန့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ မြင်လိုက်ရတာက ပဝါထောင့်နားလေးမှာ ချည် ထိုးထားတဲ့ အရုပ်လေးနဲ့ စာလုံးလေးနှစ်လုံး...

" ဟင်... ဒါ ဘာလေးလဲ... ငှက်ရုပ်လေးလား... ဒါကရော.. ဘာ စာလုံးလေးလဲ... "

" S...H... S..H... S.H ဆိုတာ ဘာကြီးလဲနော်... ငါ့ နာမည်ဆိုရင်လဲ S.N လို့ရေးမှာပါ... "

စာလုံးနေရာလေးကို လက်မလေးနဲ့ ဖွဖွ ပွတ်သပ်ကာ ပဝါလေးကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေရင်းမှ သူ့အာရုံထဲမှာ ဖျတ်ခနဲဆိုကြားလိုက်ရတဲ့ စကားသံလေး ...

** မေမေ ဒီပုဝါလေးကို ပေးခဲ့တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က မျက်ရည်တွေ သုတ်ဖို့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး အဆောရဲ့ **

" ဟင်... ဒါ ဒါ ဘာကို ပြောတာလဲ... ငါ ငါ ဒီလိုစကားတွေနဲ့ ရင်းနီးနေပါတယ်... ဒီစကားတွေကို ဘယ်မှာ ကြားဖူးခဲ့တာလဲ "

ထို့နောက် ပဝါလေးကို ဘေးနားချထားလိုက်ပြီး ပုံထဲက လက်စွပ်လေးကို ကောက်ယူလိုက်ကာ

"လက်စွပ်လေးပဲ... ဒါကရော ဘာများလဲ "

လက်စွပ်လေးကို ရှည်လျားသွယ်တန်းနေတဲ့  ဘယ်ဘက် လက်သန်းကြွယ်လေးမှာ စွပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ လက်စွပ်လေးဟာ လက်ကလေးနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျ...

" ဟင်...လက်စွပ်လေးက ငါနဲ့ ကွက်တိပဲ... ငါ့မှာ ဒီလို လက်စွပ်လေးတွေလဲ ရှိသေးတာပဲလား... ဒါကို မဝတ်ဘဲ ဘာလို့ သိမ်းထားမိရတာလဲ "

လက်ကလေးကို အပေါ်မြှောက်၍ ဟိုဒီလှည့်ကာ သေချာကြည့်နေမိရင်းမှ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ မြင်ကွင်းတစ်ခု...

လူတစ်ယောက်က သူ့ကို ဒီလက်စွပ်လေးကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ စွပ်ပေးနေတဲ့ ပုံရိပ်လေးပေါ့...

ပစ္စည်းလေးတွေကို ကြည့်ရင်း အာရုံထဲမှာ ရုပ်ရှင်ပြကွက်တစ်ခုလို ပုံရိပ်တွေ ပေါ်လာနေတော့ ကောင်ငယ်လေးရဲ့ မျက်ခုံးတန်းလေး နှစ်ဖက်ဟာ ထိစပ်လုနီး တွန့်ကုတ်၍ သူ စဉ်းစားနေရပြီလေ...

ထို့နောက် အထဲက ပစ္စည်းလေးတွေကို တစ်ခုချင်းစီထုတ်ယူကြည့်ရင်းမှ Postcard လှလှလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။

" ဟင် card လေးပါ့လား... ဘာတွေ ရေးထားတာလဲ မသိ "

" အဆောရဲ့ နေ့ရက်တိုင်းမှာ အတူရှိမယ့် မောင် ဆိုပါ့လား... မောင်... မောင် ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ... အဆောဆိုတာ ငါလား.. အဆော... ဒီလိုခေါ်တာကြီးကို ငါ ရင်းနီးနေပါတယ်... အဆော...အာ...ဒါ ဟိုရက်တွေတုန်းက အိမ်ရှေ့မှာ လာအော်တဲ့ နာမည်ပဲ... ဒါဆို... အဲ့ဒါ ငါ့ကို ခေါ်နေတာလား.. ဟာ ဘာတွေလဲကွာ... မောင် ဆိုတာကရော ဘယ်သူလဲ...အားးး ခေါင်းတွေ ကိုက်လိုက်တာ.. ဘာမှ အသုံးမကျတဲ့ ခေါင်း.. တစ်ခုခုကို စဉ်းစားမယ်ဆို သူက အရင်လာကိုက်နေတယ် ကျစ် "

မျက်ခုံးတန်းလေးတွေ တွန့်ကျိုးသွားအောင် မျက်လုံးအစုံကို ဖိမှိတ်ကာ အားမလိုအားမရ စိတ်တွေနဲ့  Sunoo  သူ့ခေါင်းလေးကိုသူ လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုပစ်လိုက်မိသည်။

" မဖြစ်တော့ဘူး မေမေ့ကို မေးမှ ရတော့မယ်... မေမေ ပြောပြထားတဲ့ ငါ့အကြောင်းတွေထဲမှာ ဒီလို ကိစ္စတွေ မပါပါဘူး... မေမေ တစ်ခုခုကို ဖုံးကွယ်ထားတာများလား "

" သေချာတာပေါ့... မေမေ ငါ့ကို ဒီကိစ္စတွေ ဖုံးကွယ်ထားတာပဲလေ... ဒါ ငါ မမှတ်မိသေးတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ ပစ္စည်းတွေပဲ ဖြစ်ရမယ်... မေမေက ဘာလို့ ငါ့ကို အဲ့အကြောင်းတွေ အသိမပေးတာလဲ... သူ.. သူက ဘယ်သူများလဲ... "

" အဆော တဲ့...မောင် တဲ့လားကွယ်... ဒီအခေါ်အဝေါ်တွေဟာ ဘာကို ရည်ညွှန်းနေတာလဲ... ဒီလောက် တရင်းတနီးရှိတဲ့ အခေါ်အဝေါ်တွေကလေ... အားးး ဘာတစ်ခုမှ စဉ်းစားလို့လဲ မရပါလား... ခေါင်းတွေ ကိုက်လိုက်တာ... မောင် ဆိုတာ ဘယ်သူများလဲကွယ်... ငါ သိချင်လိုက်တာ... မဖြစ်တော့ဘူး ငါ မေမေ့ကို မေးကြည့်ရမယ်..ဟုတ်တယ်.. မေမေ့ကို အခုပဲ  မေးရမယ် "

ထိုင်ရာမှ ထကာ အခန်းပြင်ထွက်မယ်လုပ်မှ တံခါးဆီက တပြိုင်ထဲ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ တံခါးခေါက်သံနဲ့ ခေါ်သံတစ်ခု...

ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်

" ဘေဘီ... "

" ဟင်...  Jay ပဲ.. Jay ဒါတွေကို မြင်သွားလို့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်... "

" ဘေဘီ... အိပ်နေလား... ကိုယ် ဝင်ခဲ့မယ်နော်...ဘေဘီ... "

Jay မှန်းသိတာနဲ့ ပြာယာခတ်သွားတဲ့ Sunoo ဟာ ကုတင်ပေါ်က ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေကို ကပြာကယာ ကောက်ယူကာ ပုံးထဲသို့ ပြန်ထည့်လိုက်ပြီး ပုံးလေးကို ကုတင်အောက်သို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

ကုတင်အောက်ကို ထိုးထည့်လို့အပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ပြန် မထရသေးခင် အထဲကို ရောက်လာတဲ့ Jay...

ကုန်းကုန်းကွကွ သူ့ပုံစံကို မြင်သွားတဲ့ Jay က အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်ပြီး

" ဘေဘီ..."

" J..Jay..."

Sunoo ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ကမန်းကတမ်း ထလိုက်ပြီး Jay ရှိရာဆီ အရင်သွားလိုက်သည်။

ဒါကိုပဲ ကုတင်အောက်ကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ Jay က သူ့ကိုလဲ သေချာကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သေးသည်။

" အောက်မှာ ထိုင်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ ဘေဘီ "

" ဟို..ဟို... ဘာ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး Jay "

" ဘာမှ မလုပ်ဘဲ ဘာလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်နေရတာလဲ "

" အာ... ဟိုဟာ... ပစ္စည်းပြုတ်ကျသွားလို့ ကောက်နေတာပါ Jay ရဲ့...အဟဲ "

" ပစ္စည်း... ဘာ ပစ္စည်းလဲ "

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကုတင်နားထိ တိုးကပ်သွားကာ မျက်လုံးကလဲ ကုတင်အောက်ကို အကြည့်တွေပို့ထားရင်း မေးနေတဲ့ Jay ကြောင့် Sunoo အပြေးလေးသွားကာ Jay ရှေ့ကနေ ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။

" ကောက်ပြီးပါပြီ..အောက်မှာ မရှိတော့ဘူး Jay "

" ဟုတ်ပါပြီ... မကောက်ရသေးရင် ကိုယ်က ကောက်ပေးမလို့ပါ "

" ဟုတ်... ဟုတ်ကဲ့ပါ Jay "

Jay အကြည့်တွေ ကုတင်ဆီက ခွာသွားမှ Sunoo သက်ပြင်းလေး ခိုးချလိုက်ရသည်။

ဟူးးး တော်သေးတာပေါ့

Jay ဆီမှာ မိတော့မလို့။

ထိုအခါကျမှ သူ့ဆီကို အကြည့်တွေ အလုံးစုံ ပို့လာတဲ့ Jay မျက်ဝန်းတွေဟာ ခပ်မှိုင်းမှိုင်း...

မျက်နှာလဲ မကောင်းဖြစ်နေကာ အနေအထားက သိပ် လန်းလန်းဆန်းဆန်းမရှိ။

ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်နေတဲ့ သူ့ကို စူးစူးနစ်နစ် ကြည့်လာပြီး ပုခုံးလေးကနေ ဆွဲယူကာ ရင်ခွင်ထဲကို ထည့်လိုက်တဲ့ Jay...

ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်သွားကာ Jay ရင်ဘတ်ကို  လက်လေးနဲ့ ထောက်ပြီး တွန်းလိုက်မိတော့

" ဒီတိုင်းလေး နေပေးပါ ဘေဘီ... ကိုယ့် စိတ်တွေငြိမ်းချမ်းဖို့ ဘေဘီ့ကို ခဏလောက် ဖက်ထားပါရစေ "

" Jay... "

" ခဏလေးပါ ဘေဘီ "

Jay အသံသြသြဟာ အနည်းငယ် အက်ရှနေပြီး အသံလှိုင်းတို့ဟာ ယိုင်နဲ့နဲ့...အသက်ရှူနှုန်းဟာလဲ မြန်ဆန်နေသေးသည်။

" တစ်ခုခု ဖြစ်လာတာလား ဟင် Jay "

ခပ်တိုးတိုး သူ့မေးသံကို  Jay က ဘာမှ မတုန့်ပြန်...

ထိုအစား သူ့ကို ပို၍ တင်းကြပ်သွားအောင် တိုးဖက်လိုက်ပြီး သူ့ပုခုံးပေါ် မေးလေးမှေးတင်ကာ ငြိမ်သက်သွားရှာသည်။

သူ အတိတ်မေ့နေတဲ့ အချိန်တွေအတွင်းမှာ ဒီလို ပွေ့ဖက်မှုဟာ ဒါ ပထမဆုံး...

သူ ဘာလုပ်သင့်လဲ...

ပြန်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်သင့်လား...

ဒါမှမဟုတ် ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရမလား...

လက်ထပ်ဖို့အထိ ပြင်ဆင်နေတဲ့ ချစ်သူတွေပါလို့ ပြောတယ်မလား...

ဒါဆို အရင် သူ အတိတ်မမေ့ခင်ကရော...

ဒီလိုအခြေအနေတွေမှာ သူ ဘယ်လို ပြုမူပါသလဲ...

တွေးလေ တွေးလေ ခေါင်းတွေကိုက်လာရလေ ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်ငယ်လေးဟာ စိတ်အိုက်စွာနဲ့ ချွေးလေးတွေတောင် စို့လာရှာတယ်...

ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်ကတော့ အကျင့်ပါစွာ Jay ရဲ့ ခါးနေရာက အင်္ကျီစလေးမှာပဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားမိလျက်သား...

" ကိုယ် မင်းရဲ့ နှစ်သိမ့်မှုကို လိုအပ်နေတယ် ဘေဘီ "

နားနားကို ကပ်ကာ ခပ်ရှရှလေး ထွက်လာတဲ့ Jay ရဲ့ စကားသံ...

ဒီလောက်ဆိုရင် သူ တစ်ခုခု လုပ်လိုက်သင့်ပြီ မဟုတ်ဘူးလား...

တွေဝေမနေတော့ဘဲ သူ့ရဲ့ လက်လေးတွေဟာ Jay ရဲ့ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို သိုင်းဖက်လိုက်လေတော့သည်။

ထိုအခါမှာ  သူ့လည်ပင်းတွေဆီကို တိုးဝှေ့လာတဲ့ Jay ရဲ့ နှာဖျားဟာ လည်ပင်းတွေကို ပွတ်တိုက်လို့  ဂုတ်တွေ မေးရိုးတွေမှတဆင့် နားရွက်ဖျားလေးတွေထိ ကျူးကျော်ရောက်ရှိလို့လာတယ်...

ပြီးနောက် နားသယ်စပ်လေးကို တိုးတိုက်လို့  ဆံပင်တွေထဲကို နှာဖျားနှစ်ကာ တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှိုက်နေလေတော့ သူ့မှာ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက သွေးတွေ ပြောင်းပြန်စီးဆင်းသွားပြီလားတောင် ထင်မှတ်ရတဲ့အထိ...

အနမ်းတွေက မရပ်တန့်ဘဲ လည်တိုင်လေးဆီ တကျော့ပြန်လာကာ ဖွဖွနမ်းစုပ်တော့ Sunoo ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တွန့်ခနဲ...

" Jay..."

အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ခေါ်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ကို တွန်းလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လာတဲ့ Jay က

" လန့်သွားတာလား ဘေဘီ "

" ဟို..."

" အဟွန်းးး မလန့်ပါနဲ့... ကိုယ် ဘေဘီ့ကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး... စိတ်ချ နော် "

အပြုံးနုနုလေးနဲ့ ပြောလာတဲ့ Jay ရဲ့စကားကို သူ ခေါင်းလေးသာ ညိမ့်ပြနိုင်ရှာတယ်...

မရင်းနီးသေးတဲ့ အထိအတွေ့တွေနဲ့ စိမ်းသက်နေတဲ့ အနေအထားကြီးကြောင့် လူက ရင်တွေတုန်ကာ ချွေးလေးများတောင်ပြန်လာရသည်။

ဒါကို သတိထားမိတဲ့ Jay က သူ့ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ပေးကာ နဖူးပြင်လေးကိုပဲ ခပ်ကြာကြာလေး ဖိကပ်၍ နမ်းရှိုက်ပြီး မကြောက်ဖို့ သတိပေးလာတယ်...

Jay ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ချေနေရတာ လက်ဖဝါးမှာ ချွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်လာတဲ့အထိပါပဲ...

သူ လန့်နေတာကို သိတာကြောင့်  Jay က သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး ပုခုံးမှ အုပ်ကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်စေသည်။

နှစ်ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ်မှာ တင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး Jay က သူ့မျက်လုံးတွေထဲကို တည့်တည့်ကြည့်လာကာ တိုးတိုးငြင်သာ ခေါ်လာတယ်...

" ဘေဘီ... "

သူ အကြည့်တွေနဲ့ပဲ ပြန်ထူးလိုက်တော့ Jay က

" ကိုယ် ဘေဘီ့ကို တရားဝင် ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ ဘေဘီရယ်..."

" ကိုယ့်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့် ပြုတော့...နော် "

" ကိုယ်တို့ လက်ထပ်ကြမယ် ... ကိုယ် ထပ်ပြီး မစောင့်ဆိုင်းချင်တော့ဘူး... ဘေဘီ့လက်ကို တွဲပြီး ဒါဟာ ကိုယ့်ရဲ့ တရားဝင် ပိုင်ဆိုင်မှုလေးပါလို့ ဝင့်ကြွားချင်ပြီ "

နင့်နေတဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့ ရှတတ Jay စကားသံတွေက ကျွန်တော့်ရင်တွေကို တုန်စေတာလား ခုန်စေတာလား ဆိုတာတောင် မသဲကွဲတော့ပါဘူး...

ညှို့ညှို့ငင်ငင် အကြည့်တွေနဲ့ တိုးဖွဖွစကားသံတွေကြား လူဟာ လေပေါ်မှာ လွင့်နေတဲ့ ဝါဂွမ်းစလေးလိုပါပဲ...

သူ Jay စကားတွေကို ခေါင်းလဲ မညိမ့်နိုင်သလို ခေါင်းလဲ မခါနိုင်ဘူး...

စိတ် ဂနာမငြိမ်တိုင်း ဆုပ်ချေရလွန်းလို့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေလဲ ရဲရဲနီကာ သွေးရောင်​လေးတွေ လွှမ်းနေရော့မယ်...

အဲ့ဒီအချိန်မှာ လက်ချောင်းလေးဆီက အထိအတွေ့လေးတစ်ခု...

အဲ့ဒီ့အရာလေးကို တို့ထိလိုက်မိတဲ့အခိုက်မှာ လွင့်မျောနေမိတဲ့ သူ့စိတ်တွေ ဖြုန်းခနဲဆို ငြိမ်သက်သွားပြီ တစ်စုံတစ်ရာကို မှတ်မိသွားသလို ရှိသွားကာ သူ Jay ကို ဘာပြန်ပြောရမလဲဆိုတဲ့ အ​ဖြေကို သိရှိသွားတော့တယ်...

ကျေးဇူးပါ လက်စွပ်လေးရေ...

လွတ်သွားတော့မယ့် ကိုယ့်စိတ်တွေကို အမြင်မှန် ရစေခဲ့လို့...

ဟုတ်တာပေါ့...

မေ့နေတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေထဲက တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သူ ရှာဖွေရအုံးမယ်လေ...

သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ အဲ့ဒီ့ တစ်စုံတစ်ယောက်...

တိတိကျကျ ဆိုရင် card လေးထဲက မောင် ဆိုတဲ့စာသားလေးရဲ့ ပိုင်ရှင်...

သူ Jay စကားတွေကို ခေါင်းညိမ့်လိုက်လို့ မဖြစ်ပါဘူး...

ဘာကိုမှ အတိအကျကြီး မမှတ်မိသေးဘဲ ပြောသမျှကိုသာ အတည်လို့ မှတ်ယူထားတဲ့ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်သူကမှ ပြောပြခြင်းမရှိတဲ့ မောင် ဆိုတဲ့ လူသားလေးက ပျောက်ဆုံးနေတယ်...

မောင် လို့ တွေးမိလိုက်တာနဲ့ သူ့ဝဲဘက်ရင်အုံဟာ တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ လှုပ်ခတ်လာပြီး တသိမ့်သိမ့်နဲ့ ကခုန်လာတယ်....

ပြီးတော့ ငြိမ်းချမ်းနေတဲ့ ခံစားချက်...

နွေးထွေးနေတဲ့ ခံစားချက်...

ပြီးတော့ သူ့လက်သန်းကြွယ်လေးနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်နေတဲ့ လက်စွပ်ကလေး...

ဒီအချက်တွေကြောင့်ပဲ Sunoo ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်တယ်...

" ဟိုလေ... ဖြစ်နိုင်ရင်လေ... ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာပွဲကို ကျွန်တော် အားလုံး ပြန်မှတ်မိတဲ့ အချိန်ကျမှ လုပ်လို့ မရဘူးလား ဟင်...ဘာကိုမှ မမှတ်မိဘဲ မင်္ဂလာပွဲ ကျင်းပရတာ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ မွန်းကြပ်လွန်းလို့ပါ "

" မှတ်မိလဲ ဒါပဲ မမှတ်မိလဲ ဒါပဲ ဘေဘီ... ကိုယ်တို့ မင်္ဂလာပွဲက ဟိုးအရင်ကတည်းက နှစ်ဦးသဘောတူ စီစဉ်ထားကြတာ... ဘေဘီ မှတ်မိတဲ့အထိ ​စောင့်ပေးချင်ပေမယ့် ကိုယ် ဘေဘီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီမို့ပါ... ကိုယ့်ဆန္ဒကို ဘေဘီက ခွင့်ပြုမယ်မလား ဟင် "

သူ့ကို ညှို့ညှို့ငင်ငင် အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ကာ လက်လေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲယူလို့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်လိုက်တဲ့ Jay...

နှစ်ဦးသဘောတူတဲ့လား....

ဒါဆို ဘာလို့ မင်္ဂလာပွဲအကြောင်း ပြောလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်စိတ်တွေ လေးလံသွားရတာလဲ...

အရမ်းချစ်ကြတဲ့ ချစ်သူတွေပါဆိုပြီး Jay ကို မြင်လိုက်တိုင်း ဘာလို့ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်တွေ အောင့်အောင့် လာရတာလဲ....

အရာအားလုံးဟာ နဂိုအတိုင်းပါပဲဆိုပြီး ဘာလို့များ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ တန်ဖိုးကြီးအရာတစ်ခု ပျောက်ဆုံးနေသလို ခံစားနေရတာလဲ...

ဘာလို့လဲ... ဘာလို့လဲ... ဒီလိုတွေ ခံစားနေရတာဟာ ဘာလို့များလဲ...

ဘုရားသခင်...

ကျွန်တော့်ရင်ထဲက မွန်းကြပ်မှုတွေ

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲက အဖြေမဲ့ ပုစ္ဆာတွေအတွက် ကျွန်တော့်ကို လမ်းပြပေးတော်မူပါ......

ပြီးတော့ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဆောလို့ ခေါ်တတ်တဲ့ မောင် ဆိုတဲ့ လူသားလေးကို အမြန်ဆုံး ပြန်ပြီး မှတ်မိခွင့်ပြုပါ...

" ဘေဘီ ကိုယ့်ကို မသနားဘူးလား ဟင်... ဘာလို့လဲ ကိုယ်က ဘေဘီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ မထိုက်တန်ဘူး ထင်လို့လား... ဘာလို့များ ကိုယ့်ကို ခဏတိုင်း ငြင်းဆန်နေရတာလဲ ဘေဘီ "

သူ့ဘက်က ငြိမ်နေတာကြောင့် Jay က ထပ်မေးလာပြန်တယ်။

" ဒါဆို ကျွန်တော်ကရော... ဘာတစ်ခုမှ ရေရေရာရာ မှတ်မိသေးတာမရှိဘဲ "

" ဘေဘီက ဘာကို မှတ်မိချင်သေးတာလဲ... ဟင်... မှတ်မိလာမယ့် အကြောင်းအရာတွေကြောင့်နဲ့  ကိုယ် နဲ့ ဘေဘီ လက်ထပ်မယ့်ကိစ္စက ပြောင်းလဲသွားမယ် ထင်လို့လား "

" ကျွန်တော် ပြောတာ အဲ့သဘော မဟုတ်ပါဘူး... ကျွန်တော် အရာအားလုံးကို စိတ်ရှင်းချင်လို့ပါ "

" မလိုဘူး ဘေဘီ... ကိုယ် ပြောတာပဲ နားထောင်ပြီး ကိုယ် စီစဉ်တာကိုပဲ လိုက်နာပါ "

" Jay..."

" ကိုယ် အဲ့ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ထပ်မပြောတော့ဘူး..မနက်ဖြန် ကိုယ်တို့ ဝတ်စုံတွေ သွားကြည့်ကြမယ်...  နာမည်ကြီး Designer ဆီမှာ ဝတ်စုံအတွက် ကိုယ် ရက်ချိန်းယူထားပြီးပြီ "

" မဟုတ်သေးပါဘူး... Jay "

" ကဲ ဘေဘီ ပင်ပန်းနေရောပေါ့ နားတော့... ကိုယ် သွား​တော့မယ်... ကိုယ့်စိတ်တွေလဲ သိပ်ပြီး အဆင်မပြေဘူးမို့ ကိုယ်တို့ ထပ်ပြီး မငြင်းခုန်ကြစို့  "

ပြောချင်ရာပြောပြီး ထ ထွက်သွားတဲ့ Jay စိတ်ထဲမှာတော့ ဘာတွေ တွေးနေမလဲ မသိပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ အတွေးတွေ ပေါင်းစုံနဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်...

လက်တွေ့မှာ ချစ်သူတွေပါဆိုပြီး လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်လာပြန်တဲ့ Jay ရယ်...

အဆောလို့ ခေါ်တတ်ပြီး လက်စွပ်လေးကို စွပ်ပေးနေတဲ့ မောင် ဆိုတဲ့ လူသားလေးရယ်...

ဒါဆို သူ ခဏတိုင်း မက်နေတဲ့ အိပ်မက်တွေထဲက ပါးချိုင့်လေးနဲ့ အပြုံးပိုင်ရှင်က ဒီလက်စွပ်လေးရဲ့ ပိုင်ရှင် မောင် ဆိုတဲ့ လူသားလေးများလား....

အတိအကျ ဘာ ဆိုတာ မမှတ်မိသေးပေမယ့် ပုံးထဲက ပစ္စည်းလေးတွေရယ် တစ်စွန်းတစ်စ မှတ်မိသလောက်လေးတွေရယ် ဆက်စပ်ကြည့်လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ရုပ်လုံးပေါ်လာနေတဲ့ အရာတစ်ခု...

သူ စိတ်ညစ်နေတဲ့ကြားက  နှုတ်ခမ်းဖူးလေး ကော့တက်အောင် ပြုံးလိုက်မိရင်း လက်စွပ်လေးကို ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှည့်ပတ် ပွတ်သပ်ကာ ငုံ့ကြည့်ပြီး တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်တယ်...

" ငါ သိချင်တဲ့  အဖြေအားလုံးက မင်းဆီမှာ ရှိနေတယ်မလား လက်စွပ်လေး... ဟင် "

*****

Love you...💙

San Htarni 💙

24.6.2023

// Happy Sunoo Day //

*****

ZAWGYI

~ 33 ~

" သား..."

ေတာက္!!!

" ဘယ္လို ဧည့္သည္ေတြ ေခၚလာတာလဲ အတြင္းေရးမႉး Lee "

ေတာက္ေခါက္သံအဆုံး အံႀကိတ္၍ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေမးလိုက္တဲ့ Jay စကားေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႉး Lee မ်က္ႏွာပူစြာ CEO ရဲ႕ အေဖကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရသည္။

Mr.Park ကေတာ့ သူ႕အေပၚ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ သားျဖစ္သူအေပၚ အလုံးစုံ နားလည္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ေငးၾကည့္ေနဆဲ...

" မေတြ႕မျဖစ္ ေတြ႕ရမွာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚလာမိတာပါ CEO... ဟို..CEO မေက်နပ္ရင္.. "

" ဒယ္ဒီ  ေတာင္းဆိုလို႔ သူက ေခၚလာေပးတာပါ သား... "

" ခင္ဗ်ားကို မေမးဘူး... က်ဳပ္ ဝန္ထမ္းကိုပဲ က်ဳပ္ေမးေနတာ.... ခင္ဗ်ား ဝင္ေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး "

" CEO... "

အေဖတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ရင့္သီးတဲ့ စကားလုံးေတြ သုံးႏႈန္းေနတဲ့ အတြက္ Heeseung သတိေပးဖို႔ အေလာတႀကီး ေခၚလိုက္ၿပီး

" ဒါ CEO ရဲ႕ အေဖေလ ... ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆိုးဆိုး အဲ့လို မေျပာရဘူးေလ "

" ဘာ အေဖလဲ ... ဘယ္လို အေဖလဲ က်ဳပ္မွာ သူလို အေဖမ်ိဳး မရွိဘူး...က်ဳပ္ဘဝအတြက္ အေဖဆိုတဲ့လူ မရွိေတာ့တာ ၾကာလွၿပီ... က်ဳပ္ဘဝထဲမွာ အဲ့လူက ဟိုးအရင္ကတည္းက ေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီ "

" သား ဒယ္ဒီ့ကို စိတ္နာေနမယ္ဆိုတာ ဒယ္ဒီ သိပါတယ္.. "

" သိတယ္ဆိုရင္ ဘာလို႔ ခုခ်ိန္က်မွ ေပၚလာခဲ့ေသးလဲ... က်ဳပ္နဲ႕ က်ဳပ္အေမ ခင္ဗ်ားကို လိုအပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တုန္းကက်ေတာ့ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားခဲ့ၿပီး ဘာလို႔ အခုခ်ိန္က်မွ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ေပၚလာရတာလဲ... က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို အလိုမရွိဘူးမို႔ က်ဳပ္ေရွ႕က ထြက္သြားလိုက္ပါ "

" သား..."

" မၾကားခ်င္ဘူး!!... မေခၚနဲ႕!! "

CEO က ေဒါသနဲ႕ ခက္ထန္ေနသေလာက္ CEO ရဲ႕ အေဖကေတာ့ ေလသံေအးေအးနဲ႕သာ သူ႕သားကို ေဖ်ာင္းဖ်ေနေလသည္။

" ဒယ္ဒီ ရွင္းျပတာကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္ေပးပါ... ဒယ္ဒီ့မွာ သားကို ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ "

" ဟက္!! က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို စကားေျပာဖို႔ ခြင့္ေတာင္းခဲ့တုန္းကေရာ ခင္ဗ်ား ခြင့္ျပဳခဲ့သလား... ေသအံ့ဆဲဆဲ မာမီ့ရဲ႕ ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းခဲ့တုန္းက ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔  သားမိကို တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ေပးခဲ့သလား Mr. Park.... ေသဖို႔ရက္ကို ေစာင့္စားေနရတဲ့ မာမီ... သူ မေသခင္ေလး ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႕ ေတြ႕သြားခ်င္ခဲ့တာ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵေလး ျပည့္မသြားခဲ့ရွာဘူး... ခင္ဗ်ား ရက္စက္​ပစ္ခဲ့လို႔ေလ "

" မဟုတ္ဘူး သားရယ္...အဲ့ဒါ ေတြက သား အထင္လြဲေနတာေတြပါ... အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက သား အဘိုး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနၿပီး ဒယ္ဒီ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္.... သား ဆက္သြယ္တာကိုလဲ မသိခဲ့ရသလို သားမာမီ ဆုံးသြားတာကိုလဲ ဒယ္ဒီ အခ်ိန္ေတြ ၾကာမွ သိခဲ့ရတာပါ... လိုက္လာဖို႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ လႊဲယူဖို႔ကိစၥေတြေရာ သားအဘိုးရဲ႕ က်န္းမာေရးကိစၥေတြေရာ ဒယ္ဒီ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနရေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေရာက္မလာနိုင္ခဲ့ဘူး... သားအဘိုးရဲ႕ က်န္းမာေရးက ဘယ္လိုမွ ပစ္ထားခဲ့လို႔ မရတဲ့ ေနာက္ဆုံး  အေျခအေန မွာမို႔  ...."

" ေတာ္ပါေတာ့...ေတာ္လိုက္ပါေတာ့ Mr.Park...  ခင္ဗ်ားမွာလဲ ခင္ဗ်ားအေဖက အေရးႀကီးခဲ့သလို က်ဳပ္အတြက္လဲ က်ဳပ္အေမက အေရးအႀကီးဆုံးပဲ... "

ေက်ာခိုင္းထားရာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လွည့္လာတဲ့ CEO က ဒီစကားေတြကို ရင္ဘတ္ကို ပုတ္၍ နာနာက်ည္းက်ည္းဆိုတယ္...

သားျဖစ္သူရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ စကားလုံးေတြေၾကာင့္ CEO ရဲ႕အေဖ Mr. Park ဟာလဲ မ်က္ႏွာမေကာင္း...

သားဖႏွစ္ေယာက္ မိနစ္ဝက္ေလာက္ၾကာေအာင္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ Mr.Park က

" ဒယ္ဒီ မွားခဲ့ပါတယ္... သားနဲ႕ သားမာမီ့အေပၚမွာ ဒယ္ဒီ အဆုံးထိ တာဝန္မယူနိုင္ခဲ့ဘူး... အဲ့ဒီ့အမွားေတြအတြက္ ဒယ္ဒီ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ မေျပာရဲဘူး သား...ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအမွားေတြအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ ဒယ္ဒီ့ကို ေပးပါ သားရယ္... ဒယ္ဒီ ေတာင္းဆိုတာပါ "

ခါးေထာက္ကာ ရပ္ေနတဲ့ CEO အနားထိ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးကပ္သြားရင္း ညွိုးငယ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ Mr.Park...

ဒါကိုပဲ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ခါးေထာက္မပ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ CEO က ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါ မဲ့ရင္း ပုခုံးတစ္ဖက္ကိုပါ တြန့္ျပလိုက္ေသးသည္။

" ဘာ drama ေတြ ခင္းအုံးမလို႔လဲ Mr.Park ရဲ႕.. ေပးဆပ္မယ္ေတြ ဘာေတြ ေျပာရေအာင္ ခင္ဗ်ား အျပစ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ မသိလို႔လား... ခုမွ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႕ drama ေတြ လာခ်ိဳးျပၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္လို႔ ေက်ေအးသြားမယ္ ထင္ေနတာလား ဟမ္ "

" မဟုတ္ဘူး သားရယ္... မဟုတ္ပါဘူး... မထင္ပါဘူး... ဒယ္ဒီ့အျပစ္ကို ဒယ္ဒီ သိပါတယ္... ဒယ္ဒီ သားမာမီ့ အေပၚမွာလဲ ခင္ပြန္းေကာင္းမပီသခဲ့သလို သားအေပၚမွာလဲ ဖခင္ေကာင္း မပီသခဲ့ပါဘူး... ဒါ့ေၾကာင့္ ဒယ္ဒီ့ရဲ႕ သားအေပၚ လစ္ဟာမႈေတြ တာဝန္မေက်မႈေတြကို ျပန္လည္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္႐ုံပါ "

" မလိုဘူး..က်ဳပ္ဘဝမွာ အရာရာ ျပည့္စုံေနၿပီ... ဘာကိုမွလဲ အလိုမရွိသလို ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ ထပ္ မလိုေတာ့ဘူး... ခင္ဗ်ားလဲ ကိုယ့္ဘဝနဲ႕ကိုယ္ သာယာေနတာပဲ...က်ဳပ္ဘဝထဲကိုလဲ ဝင္ႏွောက္ယွက္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႕... က်ဳပ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အလိုမရွိဘူး "

" ဒယ္ဒီကေတာ့ သားဆီက အေဖအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတာေလးကို လိုခ်င္တယ္ သား "

" အဟက္! ဟာသေတြ... ဒီမွာ Mr.Park အဲ့ဒီ့အခြင့္အေရးရဖို႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီဆိုတာ မသိခဲ့လို႔ လာ ေျပာေနတာလား  "

" သား... "

" က်စ္!.ေတာ္ၿပီဗ်ာ... ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ နားေထာင္ဖို႔ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး... "

စိတ္ရႈပ္ဟန္ျဖင့္ နဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္ၿပီး Mr.Park ရဲ႕ စကားေတြကို ေရွ႕ဆက္မခံတဲ့ CEO ကေတာ့ စားပြဲေပၚက ဖုန္းနဲ႕ ကားေသာ့ကို ေကာက္ယူကာ  မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႕ပဲ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

က်န္ခဲ့တဲ့ Mr. Park မွာေတာ့ ထြက္ခြာသြားတဲ့ သားျဖစ္သူရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္လည္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕  က်န္ခဲ့ကာ ေနရာမွာပဲ မလႈပ္မယွက္...

" အားနာစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ အန္ကယ္... CEO က အန္ကယ့္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးေနရွာတာ... ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေဖ်ာင္းဖ်လိဳ႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး "

" အန္ကယ္ နားလည္ပါတယ္ Heeseung... အန္ကယ္ သားကို ပစ္ထားတာ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီးေလ... အဲ့ေတာ့ သား စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလဲ ဆိုးစရာကိုး... အန္ကယ့္ဘက္ကပဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ သား နားလည္လက္ခံလာေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ယဴရမွာေပါ့.. အန္ကယ္ အစကတည္းက ဒီလို အေျခအေနေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ "

" ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္... မလြယ္မွန္းေတာ့ သိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ တတ္နိုင္သေလာက္ CEO ကို ေဖ်ာင္းဖ်ပါ့မယ္... အန္ကယ့္ဘက္ကသာ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ပါ "

" အန္ကယ့္ကို အစစအရာရာ ကူညီခဲ့လို႔ Heeseung ကို အန္ကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့  သား အနားမွာလဲ မၿငီးမျငဴ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့လို႔ေရာ ေပါ့... "

" အာ... မဟုတ္တာ အန္ကယ္ရယ္... CEO ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ပဲမလား... ေပးအပ္လာတဲ့ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္႐ုံေလးပါပဲ... အန္ကယ္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႕ CEO ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ေပးတာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ေနပါၿပီ "

" ဒီလို တာဝန္သိတတ္တာေတြ တာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္နိုင္တာေတြ မင္း အေဖသိရင္ ဂုဏ္ယူေနမွာပါ Heeseung... သား နားမွာ မင္း ရွိေနလို႔ အန္ကယ္ အစစအရာရာ စိတ္ခ်ထားခဲ့တာပါ... ေရွ႕ဆက္ၿပီးလဲ သား နားမွာေနၿပီး တာဝန္ေက်ေပးပါအုံး "

" စိတ္ခ်ပါ အန္ကယ္... အန္ကယ္ တို႔ တာဝန္ေပးအပ္ေနသ၍ ကြၽန္ေတာ္ CEO နားမွာ အၿမဲ ရွိေနၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနမွာပါ "

ဒီစကားေတြကိုေတာ့ Heeseung ဟာ ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ Mr.Park ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဦးၫႊန့္ အရိုအေသေပးၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

.
.
.

Sunoo အဝတ္ဗီရိုေပၚက စကၠဴပုံးေလးကို ျမင္ေနတာၾကာၿပီ...

အရင္ရက္ေတြက အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနမိေပမယ့္ ယေန႕မွ ဘာေတြထည့္ထားလဲ သိခ်င္လာ၍ အိပ္ေနရာမွ ထကာ ခုံေလးခုၿပီး ယူလိုက္သည္။

ကိုယ့္အခန္းထဲက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြပဲမို႔ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေလာက္ေပမယ့္ သူ ဒီေန႕မွ အဲ့ဒီပုံးေလးကို မ်က္စိမလႊဲနိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနမိၿပီး ဘာေတြထည့္ထားလို႔ ဗီရိုအေပၚထိ တင္ထားရလဲ သိခ်င္လာမိသည္။

ပုံးေလးကို ယူလာၿပီး ကုတင္ေပၚ ထိုင္လိုက္ကာ ပုံးေလးရဲ႕ အဖုံးကို အသာအယာလွပ္ရင္း ဘာေတြရွိေနမလဲဆိုတဲ့ သိခ်င္စိတ္က ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာေစတယ္...

အဖုံးေလးကို လွပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အထဲမွာက ပဝါေလးတစ္ထည္၊ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း၊ အ႐ုပ္ပိစိေလးေတြနဲ႕ တျခားေသာ အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ....

" ဒါေတြကို ဘာလို႔ ဒီထဲထည့္ထားမိတာပါလိမ့္..."

" ငါ့ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းေတြပဲလား..."

" ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေပးတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေတြလား... "

ေခါင္းေလးေစာင္းလို႔ မ်က္ဆန္ေလးေတြ ဟိုဒီေ႐ြ႕လ်ားၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေရ႐ြတ္ရင္း စဥ္းစားေနတဲ့ Sunoo ရယ္ပါ...

လက္ကိုင္ပဝါေလးကို ပုံးထဲက ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး

" ဒါေလးက ငါနဲ႕ ရင္းနီးေနသလိုပဲ... ငါက အဲ့လို ပဝါေတြ ေဆာင္တတ္တာလား.. ဘာလဲ "

ေရ႐ြတ္ရင္း ပဝါေလးကို ျဖန့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ျမင္လိုက္ရတာက ပဝါေထာင့္နားေလးမွာ ခ်ည္ ထိုးထားတဲ့ အ႐ုပ္ေလးနဲ႕ စာလုံးေလးႏွစ္လုံး...

" ဟင္... ဒါ ဘာေလးလဲ... ငွက္႐ုပ္ေလးလား... ဒါကေရာ.. ဘာ စာလုံးေလးလဲ... "

" S...H... S..H... S.H ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲေနာ္... ငါ့ နာမည္ဆိုရင္လဲ S.N လို႔ေရးမွာပါ... "

စာလုံးေနရာေလးကို လက္မေလးနဲ႕ ဖြဖြ ပြတ္သပ္ကာ ပဝါေလးကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနရင္းမွ သူ႕အာ႐ုံထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲဆိုၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားသံေလး ...

** ေမေမ ဒီပုဝါေလးကို ေပးခဲ့တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ဖို႔ မဟုတ္ခဲ့ဘူး အေဆာရဲ႕ **

" ဟင္... ဒါ ဒါ ဘာကို ေျပာတာလဲ... ငါ ငါ ဒီလိုစကားေတြနဲ႕ ရင္းနီးေနပါတယ္... ဒီစကားေတြကို ဘယ္မွာ ၾကားဖူးခဲ့တာလဲ "

ထို႔ေနာက္ ပဝါေလးကို ေဘးနားခ်ထားလိုက္ၿပီး ပုံထဲက လက္စြပ္ေလးကို ေကာက္ယူလိုက္ကာ

"လက္စြပ္ေလးပဲ... ဒါကေရာ ဘာမ်ားလဲ "

လက္စြပ္ေလးကို ရွည္လ်ားသြယ္တန္းေနတဲ့  ဘယ္ဘက္ လက္သန္းႂကြယ္ေလးမွာ စြပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လက္စြပ္ေလးဟာ လက္ကေလးနဲ႕ အံဝင္ခြင္က်...

" ဟင္...လက္စြပ္ေလးက ငါနဲ႕ ကြက္တိပဲ... ငါ့မွာ ဒီလို လက္စြပ္ေလးေတြလဲ ရွိေသးတာပဲလား... ဒါကို မဝတ္ဘဲ ဘာလို႔ သိမ္းထားမိရတာလဲ "

လက္ကေလးကို အေပၚျမႇောက္၍ ဟိုဒီလွည့္ကာ ေသခ်ာၾကည့္ေနမိရင္းမွ သူ႕မ်က္လုံးထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု...

လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ဒီလက္စြပ္ေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ စြပ္ေပးေနတဲ့ ပုံရိပ္ေလးေပါ့...

ပစၥည္းေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း အာ႐ုံထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္တစ္ခုလို ပုံရိပ္ေတြ ေပၚလာေနေတာ့ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ခုံးတန္းေလး ႏွစ္ဖက္ဟာ ထိစပ္လုနီး တြန့္ကုတ္၍ သူ စဥ္းစားေနရၿပီေလ...

ထို႔ေနာက္ အထဲက ပစၥည္းေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီထုတ္ယူၾကည့္ရင္းမွ Postcard လွလွေလးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။

" ဟင္ card ေလးပါ့လား... ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ မသိ "

" အေဆာရဲ႕ ေန႕ရက္တိုင္းမွာ အတူရွိမယ့္ ေမာင္ ဆိုပါ့လား... ေမာင္... ေမာင္ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ... အေဆာဆိုတာ ငါလား.. အေဆာ... ဒီလိုေခၚတာႀကီးကို ငါ ရင္းနီးေနပါတယ္... အေဆာ...အာ...ဒါ ဟိုရက္ေတြတုန္းက အိမ္ေရွ႕မွာ လာေအာ္တဲ့ နာမည္ပဲ... ဒါဆို... အဲ့ဒါ ငါ့ကို ေခၚေနတာလား.. ဟာ ဘာေတြလဲကြာ... ေမာင္ ဆိုတာကေရာ ဘယ္သူလဲ...အားးး ေခါင္းေတြ ကိုက္လိုက္တာ.. ဘာမွ အသုံးမက်တဲ့ ေခါင္း.. တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမယ္ဆို သူက အရင္လာကိုက္ေနတယ္ က်စ္ "

မ်က္ခုံးတန္းေလးေတြ တြန့္က်ိဳးသြားေအာင္ မ်က္လုံးအစုံကို ဖိမွိတ္ကာ အားမလိုအားမရ စိတ္ေတြနဲ႕  Sunoo  သူ႕ေခါင္းေလးကိုသူ လက္သီးဆုပ္ေလးနဲ႕ ထုပစ္လိုက္မိသည္။

" မျဖစ္ေတာ့ဘူး ေမေမ့ကို ေမးမွ ရေတာ့မယ္... ေမေမ ေျပာျပထားတဲ့ ငါ့အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ဒီလို ကိစၥေတြ မပါပါဘူး... ေမေမ တစ္ခုခုကို ဖုံးကြယ္ထားတာမ်ားလား "

" ေသခ်ာတာေပါ့... ေမေမ ငါ့ကို ဒီကိစၥေတြ ဖုံးကြယ္ထားတာပဲေလ... ဒါ ငါ မမွတ္မိေသးတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္... ေမေမက ဘာလို႔ ငါ့ကို အဲ့အေၾကာင္းေတြ အသိမေပးတာလဲ... သူ.. သူက ဘယ္သူမ်ားလဲ... "

" အေဆာ တဲ့...ေမာင္ တဲ့လားကြယ္... ဒီအေခၚအေဝၚေတြဟာ ဘာကို ရည္ၫႊန္းေနတာလဲ... ဒီေလာက္ တရင္းတနီးရွိတဲ့ အေခၚအေဝၚေတြကေလ... အားးး ဘာတစ္ခုမွ စဥ္းစားလို႔လဲ မရပါလား... ေခါင္းေတြ ကိုက္လိုက္တာ... ေမာင္ ဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားလဲကြယ္... ငါ သိခ်င္လိုက္တာ... မျဖစ္ေတာ့ဘူး ငါ ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္ရမယ္..ဟုတ္တယ္.. ေမေမ့ကို အခုပဲ  ေမးရမယ္ "

ထိုင္ရာမွ ထကာ အခန္းျပင္ထြက္မယ္လုပ္မွ တံခါးဆီက တၿပိဳင္ထဲ ေပၚထြက္လာတဲ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႕ ေခၚသံတစ္ခု...

ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္

" ေဘဘီ... "

" ဟင္...  Jay ပဲ.. Jay ဒါေတြကို ျမင္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္... "

" ေဘဘီ... အိပ္ေနလား... ကိုယ္ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္...ေဘဘီ... "

Jay မွန္းသိတာနဲ႕ ျပာယာခတ္သြားတဲ့ Sunoo ဟာ ကုတင္ေပၚက ျပန့္က်ဲေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ကျပာကယာ ေကာက္ယူကာ ပုံးထဲသို႔ ျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး ပုံးေလးကို ကုတင္ေအာက္သို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။

ကုတင္ေအာက္ကို ထိုးထည့္လို႔အၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ျပန္ မထရေသးခင္ အထဲကို ေရာက္လာတဲ့ Jay...

ကုန္းကုန္းကြကြ သူ႕ပုံစံကို ျမင္သြားတဲ့ Jay က အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ၿပီး

" ေဘဘီ..."

" J..Jay..."

Sunoo ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ကမန္းကတမ္း ထလိုက္ၿပီး Jay ရွိရာဆီ အရင္သြားလိုက္သည္။

ဒါကိုပဲ ကုတင္ေအာက္ကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ Jay က သူ႕ကိုလဲ ေသခ်ာၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္ေသးသည္။

" ေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေဘဘီ "

" ဟို..ဟို... ဘာ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး Jay "

" ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ဘာလို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ေနရတာလဲ "

" အာ... ဟိုဟာ... ပစၥည္းျပဳတ္က်သြားလို႔ ေကာက္ေနတာပါ Jay ရဲ႕...အဟဲ "

" ပစၥည္း... ဘာ ပစၥည္းလဲ "

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကုတင္နားထိ တိုးကပ္သြားကာ မ်က္လုံးကလဲ ကုတင္ေအာက္ကို အၾကည့္ေတြပို႔ထားရင္း ေမးေနတဲ့ Jay ေၾကာင့္ Sunoo အေျပးေလးသြားကာ Jay ေရွ႕ကေန ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။

" ေကာက္ၿပီးပါၿပီ..ေအာက္မွာ မရွိေတာ့ဘူး Jay "

" ဟုတ္ပါၿပီ... မေကာက္ရေသးရင္ ကိုယ္က ေကာက္ေပးမလို႔ပါ "

" ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့ပါ Jay "

Jay အၾကည့္ေတြ ကုတင္ဆီက ခြာသြားမွ Sunoo သက္ျပင္းေလး ခိုးခ်လိဳက္ရသည္။

ဟူးးး ေတာ္ေသးတာေပါ့

Jay ဆီမွာ မိေတာ့မလို႔။

ထိုအခါက်မွ သူ႕ဆီကို အၾကည့္ေတြ အလုံးစုံ ပို႔လာတဲ့ Jay မ်က္ဝန္းေတြဟာ ခပ္မွိုင္းမွိုင္း...

မ်က္ႏွာလဲ မေကာင္းျဖစ္ေနကာ အေနအထားက သိပ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းမရွိ။

ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို စူးစူးနစ္နစ္ ၾကည့္လာၿပီး ပုခုံးေလးကေန ဆြဲယူကာ ရင္ခြင္ထဲကို ထည့္လိုက္တဲ့ Jay...

႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန့္သြားကာ Jay ရင္ဘတ္ကို  လက္ေလးနဲ႕ ေထာက္ၿပီး တြန္းလိုက္မိေတာ့

" ဒီတိုင္းေလး ေနေပးပါ ေဘဘီ... ကိုယ့္ စိတ္ေတြၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ေဘဘီ့ကို ခဏေလာက္ ဖက္ထားပါရေစ "

" Jay... "

" ခဏေလးပါ ေဘဘီ "

Jay အသံၾသၾသဟာ အနည္းငယ္ အက္ရွေနၿပီး အသံလွိုင္းတို႔ဟာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕...အသက္ရႉႏႈန္းဟာလဲ ျမန္ဆန္ေနေသးသည္။

" တစ္ခုခု ျဖစ္လာတာလား ဟင္ Jay "

ခပ္တိုးတိုး သူ႕ေမးသံကို  Jay က ဘာမွ မတုန့္ျပန္...

ထိုအစား သူ႕ကို ပို၍ တင္းၾကပ္သြားေအာင္ တိုးဖက္လိုက္ၿပီး သူ႕ပုခုံးေပၚ ေမးေလးေမွးတင္ကာ ၿငိမ္သက္သြားရွာသည္။

သူ အတိတ္ေမ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာ ဒီလို ေပြ႕ဖက္မႈဟာ ဒါ ပထမဆုံး...

သူ ဘာလုပ္သင့္လဲ...

ျပန္ၿပီး ေပြ႕ဖက္လိုက္သင့္လား...

ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရမလား...

လက္ထပ္ဖို႔အထိ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြပါလို႔ ေျပာတယ္မလား...

ဒါဆို အရင္ သူ အတိတ္မေမ့ခင္ကေရာ...

ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ သူ ဘယ္လို ျပဳမူပါသလဲ...

ေတြးေလ ေတြးေလ ေခါင္းေတြကိုက္လာရေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ စိတ္အိုက္စြာနဲ႕ ေခြၽးေလးေတြေတာင္ စို႔လာရွာတယ္...

ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကေတာ့ အက်င့္ပါစြာ Jay ရဲ႕ ခါးေနရာက အကၤ်ီစေလးမွာပဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိလ်က္သား...

" ကိုယ္ မင္းရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္မႈကို လိုအပ္ေနတယ္ ေဘဘီ "

နားနားကို ကပ္ကာ ခပ္ရွရွေလး ထြက္လာတဲ့ Jay ရဲ႕ စကားသံ...

ဒီေလာက္ဆိုရင္ သူ တစ္ခုခု လုပ္လိုက္သင့္ၿပီ မဟုတ္ဘူးလား...

ေတြေဝမေနေတာ့ဘဲ သူ႕ရဲ႕ လက္ေလးေတြဟာ Jay ရဲ႕ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို သိုင္းဖက္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ထိုအခါမွာ  သူ႕လည္ပင္းေတြဆီကို တိုးေဝွ႕လာတဲ့ Jay ရဲ႕ ႏွာဖ်ားဟာ လည္ပင္းေတြကို ပြတ္တိုက္လို႔  ဂုတ္ေတြ ေမးရိုးေတြမွတဆင့္ နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြထိ က်ဴးေက်ာ္ေရာက္ရွိလို႔လာတယ္...

ၿပီးေနာက္ နားသယ္စပ္ေလးကို တိုးတိုက္လို႔  ဆံပင္ေတြထဲကို ႏွာဖ်ားႏွစ္ကာ တရွိုက္မက္မက္ နမ္းရွိုက္ေနေလေတာ့ သူ႕မွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေတြ ေျပာင္းျပန္စီးဆင္းသြားၿပီလားေတာင္ ထင္မွတ္ရတဲ့အထိ...

အနမ္းေတြက မရပ္တန့္ဘဲ လည္တိုင္ေလးဆီ တေက်ာ့ျပန္လာကာ ဖြဖြနမ္းစုပ္ေတာ့ Sunoo ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တြန့္ခနဲ...

" Jay..."

အသံတုန္တုန္ေလးနဲ႕ ေခၚလိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို တြန္းလိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ Jay က

" လန့္သြားတာလား ေဘဘီ "

" ဟို..."

" အဟြန္းးး မလန့္ပါနဲ႕... ကိုယ္ ေဘဘီ့ကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး... စိတ္ခ် ေနာ္ "

အၿပဳံးႏုႏုေလးနဲ႕ ေျပာလာတဲ့ Jay ရဲ႕စကားကို သူ ေခါင္းေလးသာ ညိမ့္ျပနိုင္ရွာတယ္...

မရင္းနီးေသးတဲ့ အထိအေတြ႕ေတြနဲ႕ စိမ္းသက္ေနတဲ့ အေနအထားႀကီးေၾကာင့္ လူက ရင္ေတြတုန္ကာ ေခြၽးေလးမ်ားေတာင္ျပန္လာရသည္။

ဒါကို သတိထားမိတဲ့ Jay က သူ႕ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ေပးကာ နဖူးျပင္ေလးကိုပဲ ခပ္ၾကာၾကာေလး ဖိကပ္၍ နမ္းရွိုက္ၿပီး မေၾကာက္ဖို႔ သတိေပးလာတယ္...

Jay ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္နဲ႕ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ေခ်ေနရတာ လက္ဖဝါးမွာ ေခြၽးေတြနဲ႕ စိုစြတ္လာတဲ့အထိပါပဲ...

သူ လန့္ေနတာကို သိတာေၾကာင့္  Jay က သူ႕ကို ရင္ခြင္ထဲက ထုတ္လိုက္ၿပီး ပုခုံးမွ အုပ္ကိုင္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ထိုင္ေစသည္။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ကုတင္ေပၚမွာ တင္ပလႊဲဝင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး Jay က သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲကို တည့္တည့္ၾကည့္လာကာ တိုးတိုးျငင္သာ ေခၚလာတယ္...

" ေဘဘီ... "

သူ အၾကည့္ေတြနဲ႕ပဲ ျပန္ထူးလိုက္ေတာ့ Jay က

" ကိုယ္ ေဘဘီ့ကို တရားဝင္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ ေဘဘီရယ္..."

" ကိုယ့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ျပဳေတာ့...ေနာ္ "

" ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ၾကမယ္ ... ကိုယ္ ထပ္ၿပီး မေစာင့္ဆိုင္းခ်င္ေတာ့ဘူး... ေဘဘီ့လက္ကို တြဲၿပီး ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ တရားဝင္ ပိုင္ဆိုင္မႈေလးပါလို႔ ဝင့္ႂကြားခ်င္ၿပီ "

နင့္ေနတဲ့ အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႕ ရွတတ Jay စကားသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြကို တုန္ေစတာလား ခုန္ေစတာလား ဆိုတာေတာင္ မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး...

ညွို႔ညွို႔ငင္ငင္ အၾကည့္ေတြနဲ႕ တိုးဖြဖြစကားသံေတြၾကား လူဟာ ေလေပၚမွာ လြင့္ေနတဲ့ ဝါဂြမ္းစေလးလိုပါပဲ...

သူ Jay စကားေတြကို ေခါင္းလဲ မညိမ့္နိုင္သလို ေခါင္းလဲ မခါနိုင္ဘူး...

စိတ္ ဂနာမၿငိမ္တိုင္း ဆုပ္ေခ်ရလြန္းလို႔ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးေတြလဲ ရဲရဲနီကာ ေသြးေရာင္​ေလးေတြ လႊမ္းေနေရာ့မယ္...

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေခ်ာင္းေလးဆီက အထိအေတြ႕ေလးတစ္ခု...

အဲ့ဒီ့အရာေလးကို တို႔ထိလိုက္မိတဲ့အခိုက္မွာ လြင့္ေမ်ာေနမိတဲ့ သူ႕စိတ္ေတြ ျဖဳန္းခနဲဆို ၿငိမ္သက္သြားၿပီ တစ္စုံတစ္ရာကို မွတ္မိသြားသလို ရွိသြားကာ သူ Jay ကို ဘာျပန္ေျပာရမလဲဆိုတဲ့ အ​ေျဖကို သိရွိသြားေတာ့တယ္...

ေက်းဇူးပါ လက္စြပ္ေလးေရ...

လြတ္သြားေတာ့မယ့္ ကိုယ့္စိတ္ေတြကို အျမင္မွန္ ရေစခဲ့လို႔...

ဟုတ္တာေပါ့...

ေမ့ေနတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြထဲက တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို သူ ရွာေဖြရအုံးမယ္ေလ...

သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ အဲ့ဒီ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္...

တိတိက်က် ဆိုရင္ card ေလးထဲက ေမာင္ ဆိုတဲ့စာသားေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္...

သူ Jay စကားေတြကို ေခါင္းညိမ့္လိုက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး...

ဘာကိုမွ အတိအက်ႀကီး မမွတ္မိေသးဘဲ ေျပာသမွ်ကိုသာ အတည္လို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူကမွ ေျပာျပျခင္းမရွိတဲ့ ေမာင္ ဆိုတဲ့ လူသားေလးက ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္...

ေမာင္ လို႔ ေတြးမိလိုက္တာနဲ႕ သူ႕ဝဲဘက္ရင္အုံဟာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ လႈပ္ခတ္လာၿပီး တသိမ့္သိမ့္နဲ႕ ကခုန္လာတယ္....

ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္...

ႏြေးေထြးေနတဲ့ ခံစားခ်က္...

ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္သန္းႂကြယ္ေလးနဲ႕ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနတဲ့ လက္စြပ္ကေလး...

ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ Sunoo ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိဳက္တယ္...

" ဟိုေလ... ျဖစ္နိုင္ရင္ေလ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာပြဲကို ကြၽန္ေတာ္ အားလုံး ျပန္မွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လုပ္လို႔ မရဘူးလား ဟင္...ဘာကိုမွ မမွတ္မိဘဲ မဂၤလာပြဲ က်င္းပရတာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မြန္းၾကပ္လြန္းလို႔ပါ "

" မွတ္မိလဲ ဒါပဲ မမွတ္မိလဲ ဒါပဲ ေဘဘီ... ကိုယ္တို႔ မဂၤလာပြဲက ဟိုးအရင္ကတည္းက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ စီစဥ္ထားၾကတာ... ေဘဘီ မွတ္မိတဲ့အထိ ​ေစာင့္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ ေဘဘီ့ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီမို႔ပါ... ကိုယ့္ဆႏၵကို ေဘဘီက ခြင့္ျပဳမယ္မလား ဟင္ "

သူ႕ကို ညွို႔ညွို႔ငင္ငင္ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ကာ လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲယူလို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ ဖိကပ္လိုက္တဲ့ Jay...

ႏွစ္ဦးသေဘာတူတဲ့လား....

ဒါဆို ဘာလို႔ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္း ေျပာလိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေလးလံသြားရတာလဲ...

အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြပါဆိုၿပီး Jay ကို ျမင္လိုက္တိုင္း ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္ေအာင့္ လာရတာလဲ....

အရာအားလုံးဟာ နဂိုအတိုင္းပါပဲဆိုၿပီး ဘာလို႔မ်ား ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တန္ဖိုးႀကီးအရာတစ္ခု ေပ်ာက္ဆုံးေနသလို ခံစားေနရတာလဲ...

ဘာလို႔လဲ... ဘာလို႔လဲ... ဒီလိုေတြ ခံစားေနရတာဟာ ဘာလို႔မ်ားလဲ...

ဘုရားသခင္...

ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက မြန္းၾကပ္မႈေတြ

ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲက အေျဖမဲ့ ပုစ္ဆာေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းျပေပးေတာ္မူပါ......

ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဆာလို႔ ေခၚတတ္တဲ့ ေမာင္ ဆိုတဲ့ လူသားေလးကို အျမန္ဆုံး ျပန္ၿပီး မွတ္မိခြင့္ျပဳပါ...

" ေဘဘီ ကိုယ့္ကို မသနားဘူးလား ဟင္... ဘာလို႔လဲ ကိုယ္က ေဘဘီ့ကို ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ မထိုက္တန္ဘူး ထင္လို႔လား... ဘာလို႔မ်ား ကိုယ့္ကို ခဏတိုင္း ျငင္းဆန္ေနရတာလဲ ေဘဘီ "

သူ႕ဘက္က ၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ Jay က ထပ္ေမးလာျပန္တယ္။

" ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ကေရာ... ဘာတစ္ခုမွ ေရေရရာရာ မွတ္မိေသးတာမရွိဘဲ "

" ေဘဘီက ဘာကို မွတ္မိခ်င္ေသးတာလဲ... ဟင္... မွတ္မိလာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္နဲ႕  ကိုယ္ နဲ႕ ေဘဘီ လက္ထပ္မယ့္ကိစၥက ေျပာင္းလဲသြားမယ္ ထင္လို႔လား "

" ကြၽန္ေတာ္ ေျပာတာ အဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး... ကြၽန္ေတာ္ အရာအားလုံးကို စိတ္ရွင္းခ်င္လို႔ပါ "

" မလိုဘူး ေဘဘီ... ကိုယ္ ေျပာတာပဲ နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ စီစဥ္တာကိုပဲ လိုက္နာပါ "

" Jay..."

" ကိုယ္ အဲ့ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး..မနက္ျဖန္ ကိုယ္တို႔ ဝတ္စုံေတြ သြားၾကည့္ၾကမယ္...  နာမည္ႀကီး Designer ဆီမွာ ဝတ္စုံအတြက္ ကိုယ္ ရက္ခ်ိန္းယူထားၿပီးၿပီ "

" မဟုတ္ေသးပါဘူး... Jay "

" ကဲ ေဘဘီ ပင္ပန္းေနေရာေပါ့ နားေတာ့... ကိုယ္ သြား​ေတာ့မယ္... ကိုယ့္စိတ္ေတြလဲ သိပ္ၿပီး အဆင္မေျပဘူးမို႔ ကိုယ္တို႔ ထပ္ၿပီး မျငင္းခုန္ၾကစို႔  "

ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ထ ထြက္သြားတဲ့ Jay စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ မသိေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြ ေပါင္းစုံနဲ႕ ရႈပ္ယွက္ခတ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္...

လက္ေတြ႕မွာ ခ်စ္သူေတြပါဆိုၿပီး လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္လာျပန္တဲ့ Jay ရယ္...

အေဆာလို႔ ေခၚတတ္ၿပီး လက္စြပ္ေလးကို စြပ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္ ဆိုတဲ့ လူသားေလးရယ္...

ဒါဆို သူ ခဏတိုင္း မက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲက ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕ အၿပဳံးပိုင္ရွင္က ဒီလက္စြပ္ေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ေမာင္ ဆိုတဲ့ လူသားေလးမ်ားလား....

အတိအက် ဘာ ဆိုတာ မမွတ္မိေသးေပမယ့္ ပုံးထဲက ပစၥည္းေလးေတြရယ္ တစ္စြန္းတစ္စ မွတ္မိသေလာက္ေလးေတြရယ္ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လုံးေပၚလာေနတဲ့ အရာတစ္ခု...

သူ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ၾကားက  ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလး ေကာ့တက္ေအာင္ ၿပဳံးလိုက္မိရင္း လက္စြပ္ေလးကို က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႕ လွည့္ပတ္ ပြတ္သပ္ကာ ငုံ႕ၾကည့္ၿပီး တိုးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္တယ္...

" ငါ သိခ်င္တဲ့  အေျဖအားလုံးက မင္းဆီမွာ ရွိေနတယ္မလား လက္စြပ္ေလး... ဟင္ "

*****

Love you...💙

San Htarni 💙

24.6.2023

// Happy Sunoo Day //