~ 1 ~

အချစ်ဆိုတာဘာလဲလို့ မသိခင်အချိန်ကတည်းက ကျွန်တော်ဟာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အပိုင်လို့ သတ်မှတ်ခြင်း ခံထားခဲ့ရတယ်.....

ကျွန်တော့်ဘက်က တစ်ခါမှ မပြောဖူးပေမယ့်....

အဲ့ဒီ့လူဆီကနေ ထပ်ခါထပ်ခါ ကြားနေရတဲ့ စကားတစ်ခွန်း.....

" အရုပ်ကလေးကို ကိုယ်အရမ်းချစ်တာပဲကွာ " တဲ့

" ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်နိုင်အောင် ကြိုးစားနော် baby doll လေး " တဲ့

သူ ကျွန်တော့်ကို အမြဲတမ်းခေါ်တာက baby တဲ့..

တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်လိုလက်ရရှိတဲ့အချိန် သူ စိတ်ကြည်နေတဲ့အချိန်မျိုးဆို အရုပ်ကလေး... baby doll လေး... လို့ ခေါ်တတ်တယ်.....

ကျွန်တော်က အရုပ်လေးနဲ့ တူလို့တဲ့......

ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်က သူခေါ်သလို အရုပ်ကလေးပါပဲ......

သူ ထားရာ နေ စေရာ သွား ရတဲ့ အရုပ်ကလေး....

ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ်ဆန္ဒဆိုတာ မရှိရဘဲ ကျွန်တော်ဘာဖြစ်ချင်နေလဲ ဆိုတာကို ပြောခွင့်မရှိဘဲ သူ့သဘော သူ့ဆန္ဒနောက်ကိုပဲ လိုက်ပြီး ရှင်သန်နေရတဲ့ သံပတ်ပေးခံထားရတဲ့ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ပေါ့.....

ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ် တစ်ဖွဖွပြောပေမယ့် ကျွန်တော့်အပေါ် နူးနူးညံ့ညံ့ ချိုချိုသာသာ ဆက်ဆံတာက ရှားပါးလွန်းလှပါတယ်......

အမြဲတမ်း ကျွန်တော့်ရဲ့နေထိုင်မှုပုံစံကို ကြည့်ပြီး အားမရမှုတွေနဲ့ ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်း ဆက်ဆံတာတွေကသာ အများသားလား......

အဲ့လိုအပြုအမူတွေကြောင့်ပဲ ကျွန်တော်က အဲ့လူကိုပြန်ချစ်ပေးဖို့ထက် အဲ့လူကို ကြောက်ရတဲ့ စိတ်တွေကသာ ပို ပိုပြီး များလာခဲ့တော့တယ်.....

ဟုတ်တယ်.... ကြောက်တယ်...... အရမ်း ကြောက်တယ်..... ကျွန်တော် သူ့ကို တကယ်ကြီးကို ကြောက်နေမိတော့တာ.....

ကျွန်တော့်ကို သူ့အနားခေါ်ထားမှာ.....

သူ့ရဲ့ စူးရှရှမျက်ဝန်းတွေနဲ့ အလိုမကျစွာ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်မှာ......

ကျွန်တော့်ကို စိတ်အလိုမကျတိုင်း တွေ့ရာပစ္စည်းတွေကို ပေါက်ခွဲပြီး ကြမ်းတမ်းပြမှာ.....

လူသူရှေ့မရှောင် အော်ငေါက်ပြီး ဆွဲခေါ်ခံရမှာ.....

အားလုံး....အားလုံး ကို ကျွန်တော် ကြောက်တယ်
နောက်ဆုံး ကျွန်တော့်ရဲ့ဆန္ဒမပါဘဲ ကျွန်တော့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အကြမ်းပတမ်း သိမ်းပိုက်တာတွေကအစ ကျွန်တော် ကြောက်နေမိပြီ.......

သူ့ ကို ကျွန် တော် တ ကယ် ကြီး ကို ကြောက် နေ မိ ပြီ လေ ......
.
.
.

"မလိုက်ချင်ဘူး မေမေ... သား မသွားဘူး"

"မသွားလို့ မရဘူးလေ....မလိုက်ချင်ဘူးလို့ ငြင်းလို့မှ မရတာ... အချိန်တွေကြာနေရင် CEO
စိတ်တိုနေလိမ့်မယ်... အဲ့ကျမှ အအော်ခံရလို့ မျက်ရည်လေး တစမ်းစမ်း မလုပ်နဲ့ "

"အော်လဲ အော်ပါစေတော့ဗျာ....သားမှ အဲ့လို Party တွေကို သဘောမကျတာ... ကိုယ်နဲ့လဲ သိတဲ့လူ မရှိဘဲ ... မဆီမဆိုင်ပြုံးပြနေရတာ စိတ်အိုက်တယ်..."

"ရော်....ခက်ပြီ ဒီကောင်လေးနဲ့တော့.... သားနဲ့မသိလဲ အဲ့ဒါ CEOရဲ့ စီးပွားဖက်တွေပဲလေ.. တစ်နေ့ သားနဲ့လဲ ပတ်သက်လာရမယ့်သူတွေ.... ဒါကြောင့် CEOက ခုထဲက ရင်းနီးကျွမ်းဝင်အောင် ဒီလိုပွဲတွေကို ခေါ်တာ.... "

"မရင်းနီးချင်ဘူး... အဲ့လို နေရာတွေက သားနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့နေရာ မဟုတ်ဘူး "

"မိန်းမ .. မင်း' သားကို ချော့ပြောနေစရာ ဘာအကြောင်းမှမရှိဘူး... CEO Park ဖုန်းမဆက်ခင် သွားခိုင်းလိုက်တော့... ငါ နားငြီးလာပြီ"

ဧည့်ခန်းထဲမှာ သားမိနှစ်ယောက် ငြင်းခုန်နေကြတာကို မကြားလိုတော့ဟန် ဝင်ပြောလာတာက မေမေ့ နောက် ယောကျာ်း...

အတိအကျ ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့် ပထွေးပေါ့... ဟိုးငယ်ငယ် ကလေးဘဝတုန်းက ကျောင်းမှာ သူများတွေက အဖေအကြောင်းတွေ ပြောကြချိန်... ကိုယ့်မှာ ပြောစရာ ပြစရာ အဖေဆိုတာ မရှိခဲ့တော့ အားငယ်မိသား...

အဲ့လိုအချိန်မှာ မေမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုလိုက်တော့ ကိုယ့်မှာအဖေရှိပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာခဲ့ဖူးတယ်။

ဖေဖေ..ဖေဖေ.. ဆိုပြီးလဲ နောက်က တကောက်ကောက် လိုက်ခဲ့ဖူးတယ်... ကြည်ဖြူသလား မကြည်ဖြူသလား မသိခဲ့ဘဲပေါ့....

တဖြည်းဖြည်း ပထွေးဇာတိ ပြလာတာကတော့ ညီမလေးကို မွေးဖွားချိန်မှာ ဖြစ်သည်။ သွေးသားရင်းနဲ့ မယားပါ သား မို့လား.... ကျွန်တော် မျက်နှာငယ်ခဲ့ရတာ အမှန်ပါ....

ဒါပေမယ့် အထီးကျန် ကျွန်တော့်ဘဝလေးထဲကို ချစ်စရာ ညီမလေးက ဝင်ရောက်လာခဲ့တော့ ညီမလေးကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ အရာရာကို သီးခံနိုင်ခဲ့တယ်။

ဖြစ်ချင်တော့လေ ကျွန်တော့် ညီမလေးက ကျန်းမာရေး မကောင်းဘူး... ခွဲစိပ်မှုတွေ အကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေလည်းပဲ ညီမလေးက ရွယ်တူကလေးငယ်လေးတွေလို မဆော့ မကစားနိုင်ဘူး။ သနားစရာ ကျွန်တော့် ညီမလေးပါ။

ညီမလေးကို ချစ်ပေမယ့်လဲ ခွဲခြားတတ်တဲ့ ပထွေးဖြစ်သူကိုတော့ အနေစိမ်းသွားခဲ့ကာ ခပ်တန်းတန်းပဲ ဆက်ဆံဖြစ်တော့သည်။

အဲ့ဒီ ရလဒ်ကတော့...

" မင်း ' သားက အရွယ်ရောက်လာလို့ ငါ့ကို ခြေရာတိုင်းတာလား " တဲ့... သူ့စကားတွေကို နားမထောင်ဘဲ အခါခါ ပြန်ပြောတတ်လို့လေ...

ကျွန်တော့်အတွက်နဲ့လဲ မေမေနဲ့ ပထွေးဖြစ်သူတို့ ရန်ဖြစ် စကားများရတာ အခါခါပါပဲ။

တကယ်တော့လေ...

ကျွန်တော်က ခြေရာတိုင်းတာ မဟုတ်ရပါဘူး...

ကျွန်တော့အပေါ် မစစ်မှန်သူတွေကို သွေးအေးပေးလိုက်ရုံသာ....

အခုလဲ မေမေနဲ့ ကျွန်တော့် စကားဝိုင်းထဲ ဝင်လာပြန်တာကြောင့် မေမေ့ကိုပဲ..

"​မေ​မေ့ သား ဘယ်မှ မသွားဘူးလို့ "

"Kim Sunoo!!! "

ကျွန်တော့်စကားသံ အဆုံးမှာ ပထွေးဖြစ်သူရဲ့ အော်သံက ကပ်ပါလာခဲ့သည်။

ထိုအချိန်မှာပဲ...

" ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ ဘေဘီ့ ကို အော်နေတာလဲ "

ကြည်လင်ပြတ်သားနေပြီး သြဇာ သံ အပြည့်ပါတဲ့ အေးစက်စက် စကားသံနဲ့ အတူ စူးရဲတဲ့ မျက်လုံးအစုံက ဧည့်ခန်းထဲမှာရှိတဲ့ လူ သုံးယောက်ကို စိုက်ကြည့်ကာ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ ကို လက်တစ်ဖက်ထည့်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းလာနေသူကတော့ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် လုပ်ငန်းပေါင်းများစွာကို ပိုင်ဆိုင်ထားကာ အောင်မြင်နေတဲ့ လူငယ် စီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ Park Group ရဲ့ CEO Park Jong Seong...

" CEO.... "

" CEO Park... "

ဝင်လာတဲ့ သူကို မြင်မြင်ချင်း အမေနဲ့ပထွေးဖြစ်သူတို့ရဲ့ မျက်နှာအမူအရာနဲ့ လေသံတွေ...

အရှင်သခင်တပါးကို တွေ့လိုက်ရသလို ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်သွားဟန်တွေ၊ ရိုကျိုးသွားဟန်တွေ...

အင်းပေါ့လေ... ပြောရမယ်ဆိုရင်ဖြင့် အရှင်သခင်ဆိုလဲ မမှားပါဘူး... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးရှင်ကြီးမလား...

အဲ့ဒီ့ ကျေးဇူးတရားတွေထဲမှာ စတေးပေးလိုက်ရတာက ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ Kim Sunoo...

" ဘေဘီ ... ဘေဘီ ကြာနေလို့ ကိုယ်လာခေါ်တာ... ပွဲချိန်နီးနေပြီမို့ သွားကြရအောင်နော် "

နူးညံ့တယ်...ချိုသာတယ်... စောစောက ကျွန်တော့်ကို အော်လို့ ပထွေးဖြစ်သူကို ပြောလိုက်တဲ့ လေသံနဲ့တော့ တခြားစီပဲ... ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ ချိုသာ နူးညံ့မှုတွေကို ကျွန်တော် ကြောက်တယ်။

" ကျွန်တော် မလိုက်လို့ရလား ဟင် Jay "

" ကိုယ် စကားတစ်ခွန်းကို နှစ်ခါပြန်မပြောတတ်တာ ဘေဘီ သိတယ်နော်... လာ သွားစို့"

လေသံလေးက ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းပါပဲ...ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ့ ပျော့ပျောင်းမှုတွေထဲမှာတော့ သတိပေးမှုတွေ ပါနေတယ်....

လက်ဖဝါးလေးကို ထွေးဆုပ်ကာ ခေါ်သွားတော့လဲ ကျွန်တော်ဟာ ထိုင်ရာကနေ ဘာ စောဒကမှ မတတ်ဝံ့ဘဲ အသာတကြည် ပါသွားရတော့တာပါပဲ.....

ခြံစည်းရိုးလေးသာ ခြားတဲ့ သူ့အိမ်နဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်... ကြားမှာ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ် ကူးဖို့ တံခါးပေါက်လေးတစ်ခု ထားရှိထားပြီး အဲ့ဒီ တံခါးကနေသာ ကူးသန်း သွားလာကြသည်။

ခြံခြင်း ကပ်ရပ်ပေမယ့်လဲ အိမ်နှစ်အိမ်ရဲ့ တည်ဆောက်ပုံခြင်းက အလွန်ကို ကွာခြားလှပါသည်။

သစ်ပင်ပန်းမန်တွေ စိမ်းစိုနေတဲ့ ခြံဝန်းကြီးအလယ်က ကြီးမားခန့်ထည်လှတဲ့ သုံးထပ်တိုက်ကြီးနဲ့ ခြံဝန်းထဲမှာလည်း ပြာလဲ့နေတဲ့ ရေကူးကန်ကျယ်ကြီးက နေရောင်အောက်မှာ အရောင်တစ်လက်လက်...

ရေကူးကန်ကြီးရဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာလဲ Tennis ကွင်းကြီးက တည်ရှိနေပြန်သည်။

ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း Jay ရဲ့ ဖိအားပေးမှုနဲ့ Kim Sunoo တစ်ယောက်ဟာ အဆူအငေါက်ခံပြီးလဲ Tennis လေ့ကျင့်ရပြန်ပါသည်။

ဒါတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး....

မနက်တိုင်း အိမ်ကနေ ရပ်ကွက်ထဲက ပန်းခြံအထိ ပြေးရတာတွေ...

သုံးထပ်တိုက်ကြီးရဲ့ ဘေးမှာတည်ရှိနေတဲ့ Jay ရဲ့ Gym ရုံထဲမှာ Jay နဲ့အတူ work out လုပ်ရတာတွေလဲ ရှိပြန်ပါသေးသည်။

Kim Sunoo မနှစ်သက်တဲ့ အားကစားတွေ လုပ်ရတော့ စိတ်ကမပါ...စိတ်မပါဘဲ လုပ်နေရတော့ လူက အလွဲလွဲ အမှားမှား...

မှားပြန်တော့ အော်တာ ငေါက်တာကလဲ ခံရ၊ မထင်ရင် မထင်သလို ပွေ့ခေါ်သွားကာ ရေကူးကန်ထဲလဲ ပစ်ချလို့ ချ...ဒါတွေကို Kim Sunoo က မကြိုက်...

Work out တွေ မလုပ်ချင်ပါဘူး ငြင်းတိုင်းလဲ Jay ပြောတာက တစ်ခွန်းထဲ...

" ဘေဘီ့ကို သန်မာစေချင်လို့ တဲ့...

သူများထက် စိတ်ဓာတ်ရော ခွန်အားရော သန်မာဖို့ဆို ကိုယ်မနှစ်သက်ပေမယ့်လဲ ဖြစ်မြောက်အောင် လေ့ကျင့်ယူရတာတွေ အများကြီးပဲ ဘေဘီ ရဲ့ " တဲ့...

အဲ့လို မညှာမတာ တင်းကျပ်တာတွေ ရှိပေမယ့်လဲ Kim Sunoo နှစ်သက်တာလေးတွေကိုလဲ ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်ပြန်တာက Jay...

Kim Sunoo အရမ်းကြိုက်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ နှင်းဆီဖြူတွေကို တိုက်ကြီးရဲ့ နောက်ဖေးက မြေကွက်လပ်အကျယ်ကြီးမှာ စိုက်ပျိုးပေးထားတာ တမျှော်တခေါ်....

ဒီပန်းခင်းကြီးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ယူထားရတဲ့ အလုပ်သမားတွေကိုက မနည်းမနော...

Kim Sunoo ဆိုတာကလဲ ဒီ နှင်းဆီဖြူခင်းကြီးထဲကို ရောက်ပြီဆိုရင် နှုတ်ခမ်းဖူးရဲရဲလေးတွေဟာ ပြုံးနေတတ်ကာ ပန်းခင်းကြီးထဲ ဟိုဒီ ပတ်ပြေးလိုက်... နှင်းဆီပွင့်လေးတွေကို လက်ချောင်းရှည်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ တို့ထိလိုက်... နှာတံစင်းစင်းလေးတွေနဲ့ မွှေးကြူလိုက်...

အဲ့လို Kim Sunoo ရဲ့ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်နေတဲ့ မြင်ကွင်းလေးကို ပုံရိပ်တွေ မလွတ်တမ်းဖမ်းထားကာ ဖန်သားပြင်ပေါ်ကနေ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေရတာကတော့ CEO Park Jong Seong ပေါ့...

သူ့ရှေ့မှာဆိုရင် အပြုံးအရယ်နည်းတဲ့ ဘေဘီက သူဖန်တီးပေးထားတဲ့ ဒီပန်းဥယာဉ်ထဲကို ရောက်ရင်တော့ လိပ်ပြာလေးတစ်ကောင်လို မြူးတူးပျော်ပါးနေတာကို မြင်ရတာဟာလဲ Jay အတွက်တော့ လုပ်ငန်းခွင်ဝင်မယ့် သူ့တစ်နေ့တာအတွက် အားအင်တွေ ပြည့်ဝစေတဲ့ အချက်တွေထဲက တစ်ခု...

Jay....

Kim Sunoo တစ်ဦးထဲသာလျှင် ခေါ်ခွင့်ရှိတဲ့ အမည်နာမ....

စီးပွားဖက်တွေ လုပ်ငန်းခွင်ထဲကလူတွေ သူနဲ့ ပတ်သက်ဆက်နွယ်တဲ့ လူတွေတိုင်းက CEO... CEO Park.. သူဌေးလေး စသည် စသည် ခေါ်ကြပေမယ့် Jay လို့ တင်တင်စီးစီး တရင်းတနီး ခေါ်ခွင့်ရှိတာက Kim Sunoo....

Jay ရဲ့မာမီ ဆုံးပြီးကတည်းက ဘယ်သူမှ မခေါ်တော့တဲ့ အမည်နာမလေး...

မာမီပဲ တသီးတသန့် ချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်တဲ့နာမည်လေးမို့ ဘယ်သူ့နှုတ်ဖျားက ထွက်ကျလာတာမျိုးမှ မကြိုက်ခဲ့...

ဒီအဖြူရောင်လေးကိုတွေ့တော့မှ ဒီကောင်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးရဲရဲလေးတွေက Jay လို့ခေါ်သံလေးကို ကြားချင်လို့ သူကိုယ်တိုင် ခေါ်စေခဲ့သူ။

မာမီဟာ ဒယ်ဒီ ထားခဲ့ပြီးချိန်က စလို့ အသည်းကွဲဝေဒနာကို အရက်နဲ့သာ အဖော်ပြုရင်း တစ်ခါတစ်ရံ စီးကရက်တွေကို မီးခိုးတွေမွှန်ထူနေအောင်သောက်ရင်း အချစ်မကောင်းကြောင်းတွေ လူတွေက သစ္စာမရှိကြောင်းတွေကို
ပြောပြတတ်ခဲ့သည်။

သေလောက်အောင် ချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး မိဘတွေ သဘောမတူတဲ့ကြားက မာမီ့ကို ရအောင်ယူခဲ့တဲ့ ဒယ်ဒီဟာလဲ မာမီ့ကို ပစ်ချထားခဲ့တာပဲ မလား....

ဒါကြောင့် အချစ်ဆိုတာကြီးကို Jay လဲ အယုံအကြည် မရှိခဲ့...

ဒီအဖြူရောင်လေးကိုတွေ့တော့မှ ငြိတွယ်သွားရတဲ့ သူ့စိတ်တွေ....

မျိုးရိုးစဉ်ဆက် ချမ်းသာလာခဲ့တဲ့ မာမီဟာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးပီပီ မိဘရဲ့ လုပ်ငန်းတွေအားလုံးကို အမွေရခဲ့သည်။

ဒယ်ဒီရှိစဉ်တုန်းက လုပ်ငန်းတွေဟာ ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီရဲ့ လက်တွဲ ညီညီ ဦးဆောင်မှုတွေကြား ပိုပိုပြီး တိုးတက်လာခဲ့ပေမယ့် ဒယ်ဒီထွက်သွားချိန် မာမီလဲ စိတ်တွေလေပြီး လုပ်ငန်းတွေကို ပစ်ထားချိန်မှာ ပြိုင်ဖက် company တွေရဲ့ ထိုးနှက်မှုတွေ သစ္စာမရှိတဲ့ လုပ်ငန်းပါတနာတွေကြောင့် ယိမ်းယိုင်လာခဲ့ကာ ဒီတာဝန်တွေ အားလုံးက အသက် ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ် Jay အပေါ်မှာ ကျရောက်လာခဲ့တော့သည်။

ငယ်သေးတဲ့ အရွယ်မှာ ဘာတစ်ခုမှ မသိနားမလည်ခဲ့တဲ့ လုပ်ငန်းတွေကို သစ္စာရှိ လူယုံအနည်းငယ်ရဲ့ ကူညီဖေးမမှုတွေနဲ့ ရှေ့ဆက်နိုင်ခဲ့သည်။ ကလေးအသိ ကလေးဦးနှောက်လေးနဲ့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ငန်းကိစ္စတွေဟာလဲ မှန်တစ်လှည့် မှားတစ်လှည့်...

အမှားတွေထဲကနေ သင်ခန်းစာတွေ ယူကာ နောက်မမှားအောင် ဂရုစိုက်ရင်း ကြိုးစားသင်ယူရင်း အခုဆို Park Group လို့ပြောလိုက်တာနဲ့ လုပ်ငန်းပေါင်းများစွာကို အုပ်ချုပ်နေတဲ့ လုပ်ငန်းစုကြီးလို့ မသိသူမရှိိ...

အဲ့လိုပဲ သွေးအေးပြီး အမှားမခံတတ်တဲ့ CEO ...
တာဝန်ကျေရင် ထိုက်သင့်တဲ့ ဆုကို ပေးအပ်တတ်ပြီး အမှားလုပ်မိရင်လဲ ထိုက်သင့်တဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ခံယူစေတဲ့ CEO...

ပြိုင်ဖက်လုပ်ငန်းရှင်တွေကြားမှာလဲ ဘယ်သူ့အကြောမှ မခံဘဲ သူမျက်စိကျတဲ့ လုပ်ငန်းတွေ လုပ်ကွက်တွေကို အကျော်အခွတွေနဲ့ ရအောင် ယူတတ်သူဟု နာမည်ကြီးသည်။

မယုတ်မာတတ် မကောက်ကျစ်တတ် ဒါပေမယ့် သွေးအေးပြီး ရက်စက်သည်။ သူ့အပေါ် လာ foul လို့ကတော့ လက်စဖျောက်ပစ်ဖို့လဲ ဝန်မလေး။ သူ့အပေါ် သစ္စာရှိသူ သူ့အပေါ် အားကိုးသူတွေအတွက်ဆိုလဲ ရေကုန်ရေခမ်း ကူညီပေးတတ်သူဟာ CEO Park ပါပဲ....

ယခုလဲ သူ ကူညီပေးလိုက်မှုနဲ့ အောင်မြင်သွားတဲ့ လုပ်ငန်းရှင် တစ်ယောက်က တကူးတက ဖိတ်လို့ တက်ရောက်ပေးရမယ့် Party...

ဒီလို လူရှုပ်ရှုပ်ကို မသွားချင်ပေမယ့်လဲ ကိုယ်တိုင်တက်ရောက် ပေးဖို့ အခါခါ ဖိတ်ကြားထားတော့လဲ သွားရပေအုံးတော့မည်။

Park Group က CEO ကိုယ်တိုင် တက်ရောက် ဂုဏ်ပြုပေးတယ်ဆိုတာနဲ့တင် အဲ့လုပ်ငန်းကို လူအများက အာရုံစိုက်မိကြမှာ ဆိုတော့လဲ သူဌေးတွေကိုယ်တိုင်က ခခယယနဲ့ လာဖိတ်ကြတာ အခါခါ။

ဘယ်လိုပွဲမျိုးကိုပဲ တက်ရောက်ရပါစေ သူ့ဘေးမှာ ဒီအဖြူရောင်လေးက မပါမဖြစ်။

ကိုယ်ဟာ ဒီအဖြူရောင်လေးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်သူပါဆိုတာ အားလုံးကို အသိပေးထားဖို့တော့ လိုတယ်မလား....

ဒါမှ ကိုယ့်အပိုင် ဒီလူသားလေးကို ဘယ်သူမှ မော် မကြည့်ဝံ့မှာ.....

မလိုက်ချင်ပါဘူး တွင်တွင်ငြင်းနေတဲ့ ဘေဘီ့ကို ကိုယ့်အိမ် ကိုယ့်အခန်းထဲထိ လက်ဆွဲခေါ်လာခဲ့တော့ နောက်ကနေ မလိုက်ချင်လိုက်ချင် ပုံစံလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး စူကာ ပါလာသည်။

သူ့အတွက် ကိုယ်နဲ့ ဆင်တူ ချုပ်ထားတဲ့ Suit လေးကို ထုတ်ပေးလိုက်ကာ...

" ကဲ ဘေဘီ... အချိန်ထပ်ဆွဲလို့ မရတော့ဘူးနော်...အဝတ်အစားမြန်မြန်လဲတော့"

ပြောတာကို မကြားလေဟန်နဲ့ အဝတ်အစားတွေ ပွေ့ကာ ပေရပ်နေတဲ့ ဘေဘီ့ကြောင့်

" ဘာလဲ ဘေဘီက ကိုယ် ကိုယ်တိိုင် လဲပေးစေချင်တာလား "

ထိုသို့ ပြောလိုက်မှ အဝတ်လဲခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွားလေတော့သည်။

ချော့ပြောနေရင် ပေကပ်ကပ်လေး လုပ်နေတတ်တဲ့ ဘေဘီက ကိုယ် ကြမ်းတော့မယ်ဆိုရင်လဲ သူမတူအောင် ကြောက်တတ်ပြန်ပါသေးသည်။

ချော့ချော့ ခြောက်ခြောက် ဒါတွေဟာ ကိုယ် ဘေဘီ့ကို ချစ်လွန်းလို့....

At Party.....

" ဒီလို ကိုယ်တိုင်တက်ရောက်လာပေးတာ ကျွန်တော် တကယ်ကို ဂုဏ်ယူလို့မဆုံးပါဘူး CEO Park ရယ်... ဖိတ်သာ ဖိတ်ရတယ် CEO ကိုယ်တိုင် လာပါမယ်လို့ ကျွန်တော် မမျှော်လင့်ရဲဘူးဗျ"

"လာရမှာပေါ့ဗျာ.... ကျွန်တော်က သစ္စာရှိတဲ့ ကျွန်တော့်လူတွေအတွက်ဆို ဘယ်လိုလုပ်ဆောင်ပေးတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားလဲ သိနေတာပဲ "

"ဟာ သိတာပေါ့ သိတာပေါ့ CEO ရယ်... ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ကလဲ CEO နားမှာ သစ္စာရှိရှိနေ နေတာပေါ့ဗျာ... CEO သာ ကျွန်တော့်ကို လက်တွဲ ဖြုတ်မသွားပါနဲ့ နော်"

"အဟွန်းး ဒါတော့ ခင်ဗျားရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေကို စောင့်ကြည့်ရအုံးမှာပေါ့ဗျာ... လူဆိုတာ ယုံကြည်စရာ မကောင်းတဲ့ အမျိုးဗျ ဟား ဟား ဟား ... ဒါကြောင့် ခင်ဗျား မြဲမြဲမှတ်ထားဖို့က ကျုပ်က ခင်ဗျားကိုမှ မဟုတ်ဘူး ဘယ်လိုလူမျိုးကိုမှ စိတ်ချလက်ချ ယုံကြည်ထားတာ မရှိဘူး... အဲ့တော့ ခင်ဗျားလဲ ကျုပ်ကို အရမ်းတွေ စွတ် မယုံနဲ့ ဟုတ်ပြီလား "

လူအများကြားမှာ ပုခုံးကို ပုတ်ကာ ပြောလိုက်တဲ့ Jay ရဲ့ စကားတွေကြောင့် party ရှင်ဟာ မျက်နှာလေးတော့ အနည်းငယ် ပျက်သွားပေမယ့် ချက်ချင်း ပြန်ပြင်လိုက်လေသည်။ ဒါကိုပဲ အကင်းပါးတဲ့ Jay က မြင်လိုက်ပြီးသား....

လုပ်ငန်းရှင်တွေအများကြီး ကြားမှာဆိုတော့ CEO Park ရဲ့ အရေးပေးခြင်းကို ခံရတယ်ဆိုပြီး မျက်နှာလေးတော့ လုပ်ချင်မပေါ့... ဒါပေမယ့် Jay ဆိုတာလဲ Jay မလား... အထိတွေနာခဲ့တာ များလာတော့ အသိတွေလဲ သာခဲ့ပြီလေ... ဘယ်သူ့ကိုမှ တထစ်ချ မယုံကြည်ပါဘူး ဆို...

တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လာရောက်နှုတ်ဆက်ကြတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်တွေကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်လည်နှုတ်ဆက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဘေဘီ့ ခါးလေးကို ဖက်ထားဖို့ကို မမေ့ခဲ့။

ဒါကိုကြည့်ပြီး ရင်းနီးတဲ့ တချို့လုပ်ငန်းရှင်တွေက...

"ကျွန်တော်တို့ CEO ကတော့ဗျာ... ဘယ်ပွဲကိုပဲ တက်တက် CEO ရဲ့ ဘေဘီလေးကို ခေါ်ခဲ့ဖို့ မမေ့ဘူးနော်"

"မေ့စရာလားဗျာ... ကျွန်တော့်အတွက် တစ်စက္ကန့်လေးတောင် မေ့ထားလို့မ​ဖြစ်တဲ့ လူဆိုလို့ ဘေဘီတစ်ယောက်ထဲပဲရှိတာကို... သူက ကျွန်တော့်အတွက် အဲ့လောက်ထိ အဖိုးတန်ပြီး အရေးပါတယ်... ပြီးတော့ ခင်ဗျား သူ့ကိုသုံးလိုက်တဲ့ ဘေဘီလေးဆိုတဲ့ နာမ်စားကို အခုတစ်ခါပြောတာ နောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေ...ဘေဘီ ဆိုတာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်ပဲ ခေါ်တဲ့ အဖိုးတန် နာမ်စားလေးမို့"

"အာ... ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ CEO ရယ်... ကျွန်တော် ဆိုလိုချင်တာကလဲ CEO ရဲ့ ဘေဘီလို့ ပြောချင်တာပါ...အားနာစရာတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပြီ"

Jay ... Jay ဆိုတာ အဲ့လိုလူပါဆို ... ဘယ်သူ့ကိုမှလဲ အားမနာ... ဘယ်သူ့မျက်နှာမှလဲမထောက်
...ကြားက Sunoo က မျက်နှာပူနေရသည်။ ထို့ကြောင့် Jay နား နားကပ်ကာ တိုးတိုးသက်သာ သတိပေးရသည်။

" Jay ကလဲ အားနာစရာကောင်းအောင်လို့... ဘယ်လိုကြီး ပြောတာလဲ "

ထိုအခါ ဖွဖွလေး ဖက်ထားတဲ့ ခါးကို ဖြစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး တစ်ဖက်တွန့်ရုံ Jay ရဲ့မူပိုင်အပြုံး ပါးပါးလေးနဲ့ ပြုံးပြလာကာ ပြန်ပြောလာတာက

" ကိုယ်မှ အားမနာတတ်တာ ဘေဘီရဲ့ " တဲ့

နှုတ်ဆက်နေကြတဲ့ လူတွေ ပါးသွားချိန်မှာ CEO အတွက် သီးသန့်ပြင်ပေးထားတဲ့နေရာမှာ နှစ်ယောက်အတူ ထိုင်မိကြတော့

"ကျွန်တော် ပြန်ချင်ပြီ... "

"ပျင်းနေပြီလား ကိုယ့်ဘေဘီက"

" ပျင်းတာပေါ့... ကျွန်တော် ဘယ်တုန်းက ဒီလိုနေရာတွေကို သဘောကျဖူးလို့လဲ "

နှုတ်ခမ်းလေးစူပွပွ လုပ်ကာ မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်လာပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ဘေဘီ့ ပုံစံလေးက အသည်းယားစရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ထို့ကြောင့် နဖူးလေးကိုဖိကပ်နမ်းလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ပို၍ ငုံ့ကျသွားတော့သည်။

ထိုအချိန်မှာပဲ party ရှင်က ဂုဏ်ပြုစကားပြောပေးဖို့ စင်ပေါ်ကနေ ဖိတ်ခေါ်နေတာကြောင့်

" ကိုယ် စကားနည်းနည်း သွားပြောလိုက်အုံးမယ် .... ပြီးရင် ပြန်ကြတာပေါ့ "

" ဒါဆို ကျွန်တော် သန့်စင်ခန်း ခဏသွားမယ်နော် "

"အွန်း... တစ်ယောက်ထဲ ရရဲ့လား.... ကိုယ် လိုက်ခဲ့ဖို့ လိုအုံးမလား"

" Jay ကလဲ... ကလေးလား ကျွန်တော်က... သန့်စင်ခန်းသွားတာ နောက်က လိုက်ရအောင် "

"ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ့်လူကြီးလေးရယ်... ကိုယ် စိတ်ချမယ်နော် "

"ဟုတ် "

သန့်စင်ခန်းကို ဆိုတာထက် အထဲမှာ မွန်းကျပ်နေလို့ အပြင်သို့ ထွက်လာခြင်းသာ...

Party လုပ်တဲ့ နေရာက အထပ်မြင့် Hotel ကြီးမှာမို့ စင်္ကြံလမ်းအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့ကာ လူရှင်းတဲ့ တစ်နေရာမှာရပ်ပြီး မှန်နံရံတွေကနေ တဆင့်မြင်နေရတဲ့ Seoul မြို့ကြီးရဲ့ ညအလှကို အပေါ်စီးကနေ ငေးမောနေမိသည်။

တစ်ခဏတော့ မွန်းကျပ်မှုတွေ ပြေစေပါသည်။ ငေးနေမိတုန်းခဏမှာပဲ အနားသို့ လူတစ်ယောက် ရောက်လာသံနဲ့အတူ ဝိုင်နံ့ပြင်းပြင်းကိုပါ ရှူရှိုက်လိုက်မိသည်။ထို့ကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ Sunoo တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ Jay တို့အရွယ် အသက် 27 နှစ်လောက်ပဲ ရှိမည့် လူတစ်ယောက်....
ထိုသူက

" Hello... ဘေဘီလေး...."

ပြီတီတီရုပ်နဲ့ အနားလာရပ်နေသူကြောင့် Sunoo နောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဆုတ်လိုက်မိသည်။

" မကြောက်ပါနဲ့ ဘေဘီလေးရဲ့.... ဘေဘီ့ ကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး... အစ်ကို က ဘေဘီ့ အလှကို အနီးကပ်လေး မြင်ဖူးချင်လို့ လာကြည့်တာပါ..."

" ခင်ဗျား... ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ "

"အစ်ကိုက YJ လုပ်ငန်းစုက MD တစ်ယောက်ပါ...Park Group လောက် နာမည်မကြီးပေမယ့်လဲ အတော်လေး အောင်မြင်နေတဲ့ လုပ်ငန်းစုတစ်ခုလို့ ပြောလို့လဲ ရပါတယ် အဟင်းးး"

"ဟို ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို မသိဘူးမို့ သွားလိုက်ပါတော့ နော်"

"မသိလို့ သိအောင် မိတ်ဆက်နေတယ်လေ ဘေဘီရယ်.... အထာတွေ မကိုင်ပါနဲ့.... အစ်ကိုက ဘေဘီ့ အလှကို ရှုစားရုံပါ... CEO Park ရဲ့ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် အရမ်းအဖိုးတန်တယ်ဆိုတဲ့ အလှတရားလေးက အပြောတွေမဟုတ်ဘူးဘဲကွ.... အရုပ်ကလေး ချထားသလို မင်းအရမ်းလှတယ် ဘေဘီ "

အရက်ခိုးဝေနေသလို ရီဝေဝေအကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ပြီး မျက်နှာကြီး နီရဲနေကာ ပြီတီတီ လုပ်နေပုံက drama တွေထဲက လူယုတ်မာတွေလို.... တကယ်ကို အော်ကလီဆန်ချင်စရာ.... စကားပြောလိုက်တိုင်းလဲ အရက်နံ့တွေက တထောင်းထောင်း...

" ခင်ဗျား မသွားရင်လဲ နေ ကျွန်တော် သွားမယ်"

ဒါဟာ တမင် ကိုယ့်ကို နှောက်ယှက်ဖို့လာခြင်းဆိုတာ သေချာနေတာကြောင့် ဘေးကနေ ရှောင်ကွင်းကာ ထွက်လာဖို့အလုပ်မှာ လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တာကြောင့် လူဟာ ယိုင်ကနဲ...

"ခင်ဗျား!!! "

ခွပ်!!!

အ့~

ခွပ်!!!

လျှပ်တပြက် အတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားမှုမှာ ရှေ့က MD ဆိုတဲ့လူ ခေါင်းမှာ သွေးတွေက ဖြာကနဲ...

ခပ်တိုးတိုးသာ ညည်းညူနိုင်ရင်း ကြမ်းပြင်သို့ ခွေကနဲ လဲကျသွားတော့သည်။

ပြီး Sunoo ရှေ့မှာ ပိတ်ရပ်လိုက်တဲ့ Jay ရဲ့လက်ထဲမှာတော့ ဝိုင်ပုလင်းကွဲတစ်ခု....

လဲကျနေသူက ကြမ်းပြင်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ထောက်ကာ အားပြုရင်းထမယ်အလုပ် အဲ့လက်ဖဝါးကို ဖိနပ်နဲ့ ဖိချေကာ နင်းပစ်ရင်း...

" မင်းက ဘာအဆင့်ရှိလို့ ငါ့ ဘေဘီ့လက်ကို ဆွဲရတာလဲ... ဟမ်!! ပြောစမ်း... မင်းကိုမင်း ဘာထင်နေတာလဲ"

" အ့~~ Sorry sorry ပါ CEO Park.... ကျွန်တော်က... ဘေဘီ့ကို.. "

ဖြောင်း~~

စကားပင် ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရ YJ ရဲ့ MD ဆိုသူမှာ မျက်နှာကို ဖြတ်အကန်ခံလိုက်ရ၍ ပါးစပ်မှ သွေးတို့ထွက်ကျလာကာ လူကလဲ နောက်သို့ လန်ကျသွားတော့သည်။

" မင်း ပါးစပ်ကများ ရာရာစစ ဘေဘီ လို့ ထွက်လာရဲသေးတယ် ဟက်လား ဟမ် "

မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ အတူ သွားကြားထဲက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ လေသံနဲ့ပြောလိုက်ပုံက Jay ရဲ့ဒေါသ အတိုင်းအတာ ဘယ်လောက်ထိ ရှိနေမယ်ဆိုတာ Sunoo ခန့်မှန်းမိလိုက်ပါသည်။

" Jay... သွားကြရအောင်ပါ... ကျွန်တော်လဲ ဘာမှဖြစ်တာ မဟုတ်ဘဲ... ထပ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ .. ဟိုမှာ သွေး သွေးတွေ ထွက်နေပြီ"

"မလုပ်လို့ မရဘူး ဘေဘီ... ဒီလို ကောင်မျိုးတွေက ကိုယ့်နေရာကို သိအောင် ဆုံးမပေးမှ ရမယ်... မတူဘဲ လိုက်တုနေတာတွေ တော်တော်များနေပြီ"

" Jay..."

လက်မောင်းက အင်္ကျီအဖျားစလေးကိုကိုင်ကာ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ခေါ်နေတာကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေး ငယ်နေရှာတဲ့ ဘေဘီ.... မျက်လုံးကြည်လဲ့လဲ့လေးတွေမှာလဲ မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းလို့။ပြီး ထပ်မလုပ်တော့ဖို့ ခေါင်းလေး ယမ်းပြနေလေသည်။

ဟုတ်သားပဲ... ဘေဘီက သွေးမြင်ရင် လန့်တတ်တာကို ဘေဘီ့ရှေ့မှာ သွေးထွက်သံယိုတွေ ဖြစ်အောင် လုပ်မိပြန်ပြီ...

ထိုစဉ် အနားသို့လူတစ်ယောက် အပြေးအလွှားရောက်လာကာ

" Sorry CEO... ကျွန်တော် နောက်ကျသွားတယ်"

" အင်း ရှင်းစရာ ရှိတာ ရှင်းခဲ့လိုက် အတွင်းရေးမှူး Lee... နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာတွေ မလိုချင်ဘူး "

"ဟုတ်ကဲ့ CEO "

Park Group ရဲ့ အားအကိုးရဆုံးလဲ ဖြစ်သလို Park Jong Seong ရဲ့ အယုံကြည်ရဆုံး ညာလက်ရုံးကြီး Lee Heeseung...

CEO Park စီးပွားရေးလောကထဲ ဝင်ပါပြီဆိုကတည်းက ဆိုးတူကောင်းဖက် တိုင်ပင်ကာ တက်ညီလက်ညီ တွဲဖြစ်ခဲ့ကြတာကြောင့် ညီကိုတမျှ ခင်မင်ရင်းနီး နေကြတဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေ...

CEO ပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ ဘာလိုချင်တယ် ဘာပြောချင်တယ် အားလုံး သဘောပေါက်ပြီးသား...

CEO မမြင်ချင်တော့ဘူး ပြောတဲ့အရာမှန်သမျှကိုလဲ တစ်သက်လုံး CEO မျက်စိရှေ့ ပေါ်မလာအောင် စွမ်းဆောင်တတ်သောသူ....

ခုလဲ CEO ရဲ့ စကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲဆိုတာ သိနေတာကြောင့် ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းကာ CEO တို့နောက် လိုက်ခဲ့တော့ ကားနောက်ခန်းမှာ သူ့ဘေဘီလေးကို ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးမှီစေကာ သူအလာကို စောင့်နေတဲ့ CEO...

ကားမောင်းသူနေရာကို ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးပတ်သေချာ ပတ်လိုက်ပြီးမှ...

" အိပ်ပျော်သွားပြီလား CEO "

"အွန်း...ဘေဘီအရမ်း လန့်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်"

" နောက်ဆို Sunoo လေးရှေ့မှာ ဒီလို ကိစ္စတွေ မဖြစ်အောင် သတိထားပါ CEO ရယ်... ကျွန်တော်ရှိတာပဲ... ကျန်တာအားလုံး ကျွန်တော် ရှင်းပါ့မယ်"

" ကျေးဇူးပါ Heeseung hyung ရယ်..."

CEO ဟာ အလုပ်ချိန်ပြင်ပ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေချိန်ဆို သူ့ကို တရင်းတနီး Hyung လို့လဲ ခေါ်တတ်ပြန်ပါသေးသည်။

ကားကို ငြင်သာစွာ မောင်းထွက်ခဲ့ပြီး နောက်ကြည့်မှန်မှ တဆင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဘေဘီလေးကို ရင်ခွင်ထဲထိ ဆွဲသွင်းထားကာ ပွေ့ပိုက်ထားပြီး ဆံပင်လေးတွေကို ဖွဖွပွတ်သပ်ကာ ချော့သိပ်နေတဲ့ CEO...

CEO ရဲ့ အထီးကျန်ဘဝမှာ ဒီကလေးလေး ရောက်လာလို့သာ ခုလို စိုပြေလာပြီး မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးရိပ်တို့ ပြန်ပေါ်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

အရွယ်ငယ်ငယ် ကလေးသာသာလေးမှာ မိခင်ရဲ့ သေဆုံးမှု ဖခင်ရဲ့ ပြစ်ပယ်ထားမှု မနိုင်မနင်း လုပ်ငန်းတွေကြား လူအများရဲ့ ထိုးနှက်မှုတွေကို အလူးအလဲ ခံရင်း CEO ဟာ အမြဲ မျက်မှောင်ကြုံ့ထားကာ တည်တင်းတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးတို့ကို တင်းတင်းစေ့ထားတတ်သူ...

အရယ်အပြုံးဆိုတာ ရှားပါးခဲ့ပါသည်။ ဒီလို CEO ရဲ့ ဘဝထဲမှာ ဒီကလေးလေးကတော့ အိုအေစစ်လေးပေါ့...

ဒါပေမယ့်လဲ CEO အပေါ်ဆို အေးတိအေးစက်လေးသာ တုံ့ပြန်တတ်တဲ့ ဒီကလေးလေးရဲ့ အမူအရာတွေကြောင့် တနေ့ CEO အသည်းကွဲပြီး အရယ်အပြုံးတို့ ပြန်လည်ပျောက်ကွယ်မသွားဖို့ကိုသာ သူ့မှာ ကြိတ်ပြီး ဆုတောင်းနေရပါသည်။

ဒီကလေးလေး သူ့အပေါ် ဘယ်လိုပဲ ဆက်ဆံနေပါစေ CEO ကတော့ ဂရုမစိုက်.... သူ့အပိုင်လို့ သတ်မှတ်ထားတာကြောင့် စိတ်ချလက်ချနေပုံပေါက်ပါသည်။

ခုလဲ ကားအနောက်ခန်းထဲမှာ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတစ်ဖက် ကော့တက်ရုံလေး ပြုံးကာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့ဘေဘီလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

CEO ရဲ့ဘဝထဲကို အဲ့ကလေးလေး စ ရောက်လာတဲ့ နေ့လေးကို သူ ခုထိ မှတ်မိနေပါသေးသည်။

အဲ့ဒီ နေ့ က.....

**************************************

Love you all my Vitamins 💙

San Htarni 💙

6.1.2023 💙

*************************************

ZAWGYI

~ 1 ~

အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲလို႔ မသိခင္အခ်ိန္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အပိုင္လို႔ သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားခဲ့ရတယ္.....

ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တစ္ခါမွ မေျပာဖူးေပမယ့္....

အဲ့ဒီ့လူဆီကေန ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေနရတဲ့ စကားတစ္ခြန္း.....

" အ႐ုပ္ကေလးကို ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တာပဲကြာ " တဲ့

" ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနာ္ baby doll ေလး " တဲ့

သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲတမ္းေခၚတာက baby တဲ့..

တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လိုလက္ရရွိတဲ့အခ်ိန္ သူ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို အ႐ုပ္ကေလး... baby doll ေလး... လို႔ ေခၚတတ္တယ္.....

ကြၽန္ေတာ္က အ႐ုပ္ေလးနဲ႕ တူလို႔တဲ့......

ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္က သူေခၚသလို အ႐ုပ္ကေလးပါပဲ......

သူ ထားရာ ေန ေစရာ သြား ရတဲ့ အ႐ုပ္ကေလး....

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵဆိုတာ မရွိရဘဲ ကြၽန္ေတာ္ဘာျဖစ္ခ်င္ေနလဲ ဆိုတာကို ေျပာခြင့္မရွိဘဲ သူ႕သေဘာ သူ႕ဆႏၵေနာက္ကိုပဲ လိုက္ၿပီး ရွင္သန္ေနရတဲ့ သံပတ္ေပးခံထားရတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပါ့.....

ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ တစ္ဖြဖြေျပာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ဆက္ဆံတာက ရွားပါးလြန္းလွပါတယ္......

အၿမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေနထိုင္မႈပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး အားမရမႈေတြနဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဆက္ဆံတာေတြကသာ အမ်ားသားလား......

အဲ့လိုအျပဳအမူေတြေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္က အဲ့လူကိုျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔ထက္ အဲ့လူကို ေၾကာက္ရတဲ့ စိတ္ေတြကသာ ပို ပိုၿပီး မ်ားလာခဲ့ေတာ့တယ္.....

ဟုတ္တယ္.... ေၾကာက္တယ္...... အရမ္း ေၾကာက္တယ္..... ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို တကယ္ႀကီးကို ေၾကာက္ေနမိေတာ့တာ.....

ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႕အနားေခၚထားမွာ.....

သူ႕ရဲ႕ စူးရွရွမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ အလိုမက်စြာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္မွာ......

ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္အလိုမက်တိဳင္း ေတြ႕ရာပစၥည္းေတြကို ေပါက္ခြဲၿပီး ၾကမ္းတမ္းျပမွာ.....

လူသူေရွ႕မေရွာင္ ေအာ္ေငါက္ၿပီး ဆြဲေခၚခံရမွာ.....

အားလုံး....အားလုံး ကို ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္
ေနာက္ဆုံး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဆႏၵမပါဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အၾကမ္းပတမ္း သိမ္းပိုက္တာေတြကအစ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနမိၿပီ.......

သူ႕ ကို ကြၽန္ ေတာ္ တ ကယ္ ႀကီး ကို ေၾကာက္ ေန မိ ၿပီ ေလ ......
.
.
.

"မလိုက္ခ်င္ဘူး ေမေမ... သား မသြားဘူး"

"မသြားလို႔ မရဘူးေလ....မလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလို႔မွ မရတာ... အခ်ိန္ေတြၾကာေနရင္ CEO
စိတ္တိုေနလိမ့္မယ္... အဲ့က်မွ အေအာ္ခံရလို႔ မ်က္ရည္ေလး တစမ္းစမ္း မလုပ္နဲ႕ "

"ေအာ္လဲ ေအာ္ပါေစေတာ့ဗ်ာ....သားမွ အဲ့လို Party ေတြကို သေဘာမက်တာ... ကိုယ္နဲ႕လဲ သိတဲ့လူ မရွိဘဲ ... မဆီမဆိုင္ၿပဳံးျပေနရတာ စိတ္အိုက္တယ္..."

"ေရာ္....ခက္ၿပီ ဒီေကာင္ေလးနဲ႕ေတာ့.... သားနဲ႕မသိလဲ အဲ့ဒါ CEOရဲ႕ စီးပြားဖက္ေတြပဲေလ.. တစ္ေန႕ သားနဲ႕လဲ ပတ္သက္လာရမယ့္သူေတြ.... ဒါေၾကာင့္ CEOက ခုထဲက ရင္းနီးကြၽမ္းဝင္ေအာင္ ဒီလိုပြဲေတြကို ေခၚတာ.... "

"မရင္းနီးခ်င္ဘူး... အဲ့လို ေနရာေတြက သားနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး "

"မိန္းမ .. မင္း' သားကို ေခ်ာ့ေျပာေနစရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး... CEO Park ဖုန္းမဆက္ခင္ သြားခိုင္းလိုက္ေတာ့... ငါ နားၿငီးလာၿပီ"

ဧည့္ခန္းထဲမွာ သားမိႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို မၾကားလိုေတာ့ဟန္ ဝင္ေျပာလာတာက ေမေမ့ ေနာက္ ေယာက်ာ္း...

အတိအက် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ပေထြးေပါ့... ဟိုးငယ္ငယ္ ကေလးဘဝတုန္းက ေက်ာင္းမွာ သူမ်ားေတြက အေဖအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကခ်ိန္... ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာ ျပစရာ အေဖဆိုတာ မရွိခဲ့ေတာ့ အားငယ္မိသား...

အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ ေမေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္မွာအေဖရွိၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာခဲ့ဖူးတယ္။

ေဖေဖ..ေဖေဖ.. ဆိုၿပီးလဲ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ဖူးတယ္... ၾကည္ျဖဴသလား မၾကည္ျဖဴသလား မသိခဲ့ဘဲေပါ့....

တျဖည္းျဖည္း ပေထြးဇာတိ ျပလာတာကေတာ့ ညီမေလးကို ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ ေသြးသားရင္းနဲ႕ မယားပါ သား မို႔လား.... ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပါ....

ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝေလးထဲကို ခ်စ္စရာ ညီမေလးက ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ ညီမေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕ အရာရာကို သီးခံနိုင္ခဲ့တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ေလ ကြၽန္ေတာ့္ ညီမေလးက က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူး... ခြဲစိပ္မႈေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ေနလည္းပဲ ညီမေလးက ႐ြယ္တူကေလးငယ္ေလးေတြလို မေဆာ့ မကစားနိုင္ဘူး။ သနားစရာ ကြၽန္ေတာ့္ ညီမေလးပါ။

ညီမေလးကို ခ်စ္ေပမယ့္လဲ ခြဲျခားတတ္တဲ့ ပေထြးျဖစ္သူကိုေတာ့ အေနစိမ္းသြားခဲ့ကာ ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံျဖစ္ေတာ့သည္။

အဲ့ဒီ ရလဒ္ကေတာ့...

" မင္း ' သားက အ႐ြယ္ေရာက္လာလို႔ ငါ့ကို ေျခရာတိုင္းတာလား " တဲ့... သူ႕စကားေတြကို နားမေထာင္ဘဲ အခါခါ ျပန္ေျပာတတ္လို႔ေလ...

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္နဲ႕လဲ ေမေမနဲ႕ ပေထြးျဖစ္သူတို႔ ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားရတာ အခါခါပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ေလ...

ကြၽန္ေတာ္က ေျခရာတိုင္းတာ မဟုတ္ရပါဘူး...

ကြၽန္ေတာ့အေပၚ မစစ္မွန္သူေတြကို ေသြးေအးေပးလိုက္႐ုံသာ....

အခုလဲ ေမေမနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လာျပန္တာေၾကာင့္ ေမေမ့ကိုပဲ..

"​ေမ​ေမ့ သား ဘယ္မွ မသြားဘူးလို႔ "

"Kim Sunoo!!! "

ကြၽန္ေတာ့္စကားသံ အဆုံးမွာ ပေထြးျဖစ္သူရဲ႕ ေအာ္သံက ကပ္ပါလာခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ...

" ဘယ္သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ေဘဘီ့ ကို ေအာ္ေနတာလဲ "

ၾကည္လင္ျပတ္သားေနၿပီး ၾသဇာ သံ အျပည့္ပါတဲ့ ေအးစက္စက္ စကားသံနဲ႕ အတူ စူးရဲတဲ့ မ်က္လုံးအစုံက ဧည့္ခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူ သုံးေယာက္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ ကို လက္တစ္ဖက္ထည့္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းလာေနသူကေတာ့ အသက္အ႐ြယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ထားကာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူငယ္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Park Group ရဲ႕ CEO Park Jong Seong...

" CEO.... "

" CEO Park... "

ဝင္လာတဲ့ သူကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အေမနဲ႕ပေထြးျဖစ္သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႕ ေလသံေတြ...

အရွင္သခင္တပါးကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္သြားဟန္ေတြ၊ ရိုက်ိဳးသြားဟန္ေတြ...

အင္းေပါ့ေလ... ေျပာရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အရွင္သခင္ဆိုလဲ မမွားပါဘူး... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးမလား...

အဲ့ဒီ့ ေက်းဇူးတရားေတြထဲမွာ စေတးေပးလိုက္ရတာက ကြၽန္ေတာ္ဆိုတဲ့ Kim Sunoo...

" ေဘဘီ ... ေဘဘီ ၾကာေနလို႔ ကိုယ္လာေခၚတာ... ပြဲခ်ိန္နီးေနၿပီမို႔ သြားၾကရေအာင္ေနာ္ "

ႏူးညံ့တယ္...ခ်ိဳသာတယ္... ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္လို႔ ပေထြးျဖစ္သူကို ေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပဲ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ခ်ိဳသာ ႏူးညံ့မႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။

" ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္လို႔ရလား ဟင္ Jay "

" ကိုယ္ စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ခါျပန္မေျပာတတ္တာ ေဘဘီ သိတယ္ေနာ္... လာ သြားစို႔"

ေလသံေလးက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းပါပဲ...ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈေတြထဲမွာေတာ့ သတိေပးမႈေတြ ပါေနတယ္....

လက္ဖဝါးေလးကို ေထြးဆုပ္ကာ ေခၚသြားေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ထိုင္ရာကေန ဘာ ေစာဒကမွ မတတ္ဝံ့ဘဲ အသာတၾကည္ ပါသြားရေတာ့တာပါပဲ.....

ၿခံစည္းရိုးေလးသာ ျခားတဲ့ သူ႕အိမ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္... ၾကားမွာ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ကူးဖို႔ တံခါးေပါက္ေလးတစ္ခု ထားရွိထားၿပီး အဲ့ဒီ တံခါးကေနသာ ကူးသန္း သြားလာၾကသည္။

ၿခံျခင္း ကပ္ရပ္ေပမယ့္လဲ အိမ္ႏွစ္အိမ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ပုံျခင္းက အလြန္ကို ကြာျခားလွပါသည္။

သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြ စိမ္းစိုေနတဲ့ ၿခံဝန္းႀကီးအလယ္က ႀကီးမားခန့္ထည္လွတဲ့ သုံးထပ္တိုက္ႀကီးနဲ႕ ၿခံဝန္းထဲမွာလည္း ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေရကူးကန္က်ယ္ႀကီးက ေနေရာင္ေအာက္မွာ အေရာင္တစ္လက္လက္...

ေရကူးကန္ႀကီးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာလဲ Tennis ကြင္းႀကီးက တည္ရွိေနျပန္သည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း Jay ရဲ႕ ဖိအားေပးမႈနဲ႕ Kim Sunoo တစ္ေယာက္ဟာ အဆူအေငါက္ခံၿပီးလဲ Tennis ေလ့က်င့္ရျပန္ပါသည္။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး....

မနက္တိုင္း အိမ္ကေန ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းၿခံအထိ ေျပးရတာေတြ...

သုံးထပ္တိုက္ႀကီးရဲ႕ ေဘးမွာတည္ရွိေနတဲ့ Jay ရဲ႕ Gym ႐ုံထဲမွာ Jay နဲ႕အတူ work out လုပ္ရတာေတြလဲ ရွိျပန္ပါေသးသည္။

Kim Sunoo မႏွစ္သက္တဲ့ အားကစားေတြ လုပ္ရေတာ့ စိတ္ကမပါ...စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရေတာ့ လူက အလြဲလြဲ အမွားမွား...

မွားျပန္ေတာ့ ေအာ္တာ ေငါက္တာကလဲ ခံရ၊ မထင္ရင္ မထင္သလို ေပြ႕ေခၚသြားကာ ေရကူးကန္ထဲလဲ ပစ္ခ်လိဳ႕ ခ်...ဒါေတြကို Kim Sunoo က မႀကိဳက္...

Work out ေတြ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ျငင္းတိုင္းလဲ Jay ေျပာတာက တစ္ခြန္းထဲ...

" ေဘဘီ့ကို သန္မာေစခ်င္လို႔ တဲ့...

သူမ်ားထက္ စိတ္ဓာတ္ေရာ ခြန္အားေရာ သန္မာဖို႔ဆို ကိုယ္မႏွစ္သက္ေပမယ့္လဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေဘဘီ ရဲ႕ " တဲ့...

အဲ့လို မညွာမတာ တင္းက်ပ္တာေတြ ရွိေပမယ့္လဲ Kim Sunoo ႏွစ္သက္တာေလးေတြကိုလဲ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ျပန္တာက Jay...

Kim Sunoo အရမ္းႀကိဳက္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴေတြကို တိုက္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေဖးက ေျမကြက္လပ္အက်ယ္ႀကီးမွာ စိုက္ပ်ိဳးေပးထားတာ တေမွ်ာ္တေခၚ....

ဒီပန္းခင္းႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ယူထားရတဲ့ အလုပ္သမားေတြကိုက မနည္းမေနာ...

Kim Sunoo ဆိုတာကလဲ ဒီ ႏွင္းဆီျဖဴခင္းႀကီးထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးရဲရဲေလးေတြဟာ ၿပဳံးေနတတ္ကာ ပန္းခင္းႀကီးထဲ ဟိုဒီ ပတ္ေျပးလိုက္... ႏွင္းဆီပြင့္ေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္းရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႕ တို႔ထိလိုက္... ႏွာတံစင္းစင္းေလးေတြနဲ႕ ေမႊးၾကဴလိုက္...

အဲ့လို Kim Sunoo ရဲ႕ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို ပုံရိပ္ေတြ မလြတ္တမ္းဖမ္းထားကာ ဖန္သားျပင္ေပၚကေန တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနရတာကေတာ့ CEO Park Jong Seong ေပါ့...

သူ႕ေရွ႕မွာဆိုရင္ အၿပဳံးအရယ္နည္းတဲ့ ေဘဘီက သူဖန္တီးေပးထားတဲ့ ဒီပန္းဥယာဥ္ထဲကို ေရာက္ရင္ေတာ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္လို ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနတာကို ျမင္ရတာဟာလဲ Jay အတြက္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္မယ့္ သူ႕တစ္ေန႕တာအတြက္ အားအင္ေတြ ျပည့္ဝေစတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခု...

Jay....

Kim Sunoo တစ္ဦးထဲသာလွ်င္ ေခၚခြင့္ရွိတဲ့ အမည္နာမ....

စီးပြားဖက္ေတြ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကလူေတြ သူနဲ႕ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္တဲ့ လူေတြတိုင္းက CEO... CEO Park.. သူေဌးေလး စသည္ စသည္ ေခၚၾကေပမယ့္ Jay လို႔ တင္တင္စီးစီး တရင္းတနီး ေခၚခြင့္ရွိတာက Kim Sunoo....

Jay ရဲ႕မာမီ ဆုံးၿပီးကတည္းက ဘယ္သူမွ မေခၚေတာ့တဲ့ အမည္နာမေလး...

မာမီပဲ တသီးတသန့္ ခ်စ္စနိုးနဲ႕ ေခၚတဲ့နာမည္ေလးမို႔ ဘယ္သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာတာမ်ိဳးမွ မႀကိဳက္ခဲ့...

ဒီအျဖဴေရာင္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့မွ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးရဲရဲေလးေတြက Jay လို႔ေခၚသံေလးကို ၾကားခ်င္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေခၚေစခဲ့သူ။

မာမီဟာ ဒယ္ဒီ ထားခဲ့ၿပီးခ်ိန္က စလို႔ အသည္းကြဲေဝဒနာကို အရက္နဲ႕သာ အေဖာ္ျပဳရင္း တစ္ခါတစ္ရံ စီးကရက္ေတြကို မီးခိုးေတြမႊန္ထူေနေအာင္ေသာက္ရင္း အခ်စ္မေကာင္းေၾကာင္းေတြ လူေတြက သစၥာမရွိေၾကာင္းေတြကို
ေျပာျပတတ္ခဲ့သည္။

ေသေလာက္ေအာင္ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မိဘေတြ သေဘာမတူတဲ့ၾကားက မာမီ့ကို ရေအာင္ယူခဲ့တဲ့ ဒယ္ဒီဟာလဲ မာမီ့ကို ပစ္ခ်ထားခဲ့တာပဲ မလား....

ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို Jay လဲ အယုံအၾကည္ မရွိခဲ့...

ဒီအျဖဴေရာင္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့မွ ၿငိတြယ္သြားရတဲ့ သူ႕စိတ္ေတြ....

မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့တဲ့ မာမီဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပီပီ မိဘရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြအားလုံးကို အေမြရခဲ့သည္။

ဒယ္ဒီရွိစဥ္တုန္းက လုပ္ငန္းေတြဟာ ဒယ္ဒီနဲ႕ မာမီရဲ႕ လက္တြဲ ညီညီ ဦးေဆာင္မႈေတြၾကား ပိုပိုၿပီး တိုးတက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဒယ္ဒီထြက္သြားခ်ိန္ မာမီလဲ စိတ္ေတြေလၿပီး လုပ္ငန္းေတြကို ပစ္ထားခ်ိန္မွာ ၿပိဳင္ဖက္ company ေတြရဲ႕ ထိုးႏွက္မႈေတြ သစၥာမရွိတဲ့ လုပ္ငန္းပါတနာေတြေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္လာခဲ့ကာ ဒီတာဝန္ေတြ အားလုံးက အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ Jay အေပၚမွာ က်ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ငယ္ေသးတဲ့ အ႐ြယ္မွာ ဘာတစ္ခုမွ မသိနားမလည္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို သစၥာရွိ လူယုံအနည္းငယ္ရဲ႕ ကူညီေဖးမမႈေတြနဲ႕ ေရွ႕ဆက္နိုင္ခဲ့သည္။ ကေလးအသိ ကေလးဦးႏွောက္ေလးနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းကိစၥေတြဟာလဲ မွန္တစ္လွည့္ မွားတစ္လွည့္...

အမွားေတြထဲကေန သင္ခန္းစာေတြ ယူကာ ေနာက္မမွားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရင္း ႀကိဳးစားသင္ယူရင္း အခုဆို Park Group လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႕ လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းစုႀကီးလို႔ မသိသူမရွိိ...

အဲ့လိုပဲ ေသြးေအးၿပီး အမွားမခံတတ္တဲ့ CEO ...
တာဝန္ေက်ရင္ ထိုက္သင့္တဲ့ ဆုကို ေပးအပ္တတ္ၿပီး အမွားလုပ္မိရင္လဲ ထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူေစတဲ့ CEO...

ၿပိဳင္ဖက္လုပ္ငန္းရွင္ေတြၾကားမွာလဲ ဘယ္သူ႕အေၾကာမွ မခံဘဲ သူမ်က္စိက်တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကြက္ေတြကို အေက်ာ္အခြေတြနဲ႕ ရေအာင္ ယူတတ္သူဟု နာမည္ႀကီးသည္။

မယုတ္မာတတ္ မေကာက္က်စ္တတ္ ဒါေပမယ့္ ေသြးေအးၿပီး ရက္စက္သည္။ သူ႕အေပၚ လာ foul လို႔ကေတာ့ လက္စေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လဲ ဝန္မေလး။ သူ႕အေပၚ သစၥာရွိသူ သူ႕အေပၚ အားကိုးသူေတြအတြက္ဆိုလဲ ေရကုန္ေရခမ္း ကူညီေပးတတ္သူဟာ CEO Park ပါပဲ....

ယခုလဲ သူ ကူညီေပးလိုက္မႈနဲ႕ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္က တကူးတက ဖိတ္လို႔ တက္ေရာက္ေပးရမယ့္ Party...

ဒီလို လူရႈပ္ရႈပ္ကို မသြားခ်င္ေပမယ့္လဲ ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ ေပးဖို႔ အခါခါ ဖိတ္ၾကားထားေတာ့လဲ သြားရေပအုံးေတာ့မည္။

Park Group က CEO ကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ ဂုဏ္ျပဳေပးတယ္ဆိုတာနဲ႕တင္ အဲ့လုပ္ငန္းကို လူအမ်ားက အာ႐ုံစိုက္မိၾကမွာ ဆိုေတာ့လဲ သူေဌးေတြကိုယ္တိုင္က ခခယယနဲ႕ လာဖိတ္ၾကတာ အခါခါ။

ဘယ္လိုပြဲမ်ိဳးကိုပဲ တက္ေရာက္ရပါေစ သူ႕ေဘးမွာ ဒီအျဖဴေရာင္ေလးက မပါမျဖစ္။

ကိုယ္ဟာ ဒီအျဖဴေရာင္ေလးရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္သူပါဆိုတာ အားလုံးကို အသိေပးထားဖို႔ေတာ့ လိုတယ္မလား....

ဒါမွ ကိုယ့္အပိုင္ ဒီလူသားေလးကို ဘယ္သူမွ ေမာ္ မၾကည့္ဝံ့မွာ.....

မလိုက္ခ်င္ပါဘူး တြင္တြင္ျငင္းေနတဲ့ ေဘဘီ့ကို ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္အခန္းထဲထိ လက္ဆြဲေခၚလာခဲ့ေတာ့ ေနာက္ကေန မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ ပုံစံေလးနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလး စူကာ ပါလာသည္။

သူ႕အတြက္ ကိုယ္နဲ႕ ဆင္တူ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ Suit ေလးကို ထုတ္ေပးလိုက္ကာ...

" ကဲ ေဘဘီ... အခ်ိန္ထပ္ဆြဲလို႔ မရေတာ့ဘူးေနာ္...အဝတ္အစားျမန္ျမန္လဲေတာ့"

ေျပာတာကို မၾကားေလဟန္နဲ႕ အဝတ္အစားေတြ ေပြ႕ကာ ေပရပ္ေနတဲ့ ေဘဘီ့ေၾကာင့္

" ဘာလဲ ေဘဘီက ကိုယ္ ကိုယ္တိိုင္ လဲေပးေစခ်င္တာလား "

ထိုသို႔ ေျပာလိုက္မွ အဝတ္လဲခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားေလေတာ့သည္။

ေခ်ာ့ေျပာေနရင္ ေပကပ္ကပ္ေလး လုပ္ေနတတ္တဲ့ ေဘဘီက ကိုယ္ ၾကမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္လဲ သူမတူေအာင္ ေၾကာက္တတ္ျပန္ပါေသးသည္။

ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေျခာက္ေျခာက္ ဒါေတြဟာ ကိုယ္ ေဘဘီ့ကို ခ်စ္လြန္းလို႔....

At Party.....

" ဒီလို ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္လာေပးတာ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို ဂုဏ္ယူလို႔မဆုံးပါဘူး CEO Park ရယ္... ဖိတ္သာ ဖိတ္ရတယ္ CEO ကိုယ္တိုင္ လာပါမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူးဗ်"

"လာရမွာေပါ့ဗ်ာ.... ကြၽန္ေတာ္က သစၥာရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လူေတြအတြက္ဆို ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလဲ သိေနတာပဲ "

"ဟာ သိတာေပါ့ သိတာေပါ့ CEO ရယ္... ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ CEO နားမွာ သစၥာရွိရွိေန ေနတာေပါ့ဗ်ာ... CEO သာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္တြဲ ျဖဳတ္မသြားပါနဲ႕ ေနာ္"

"အဟြန္းး ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ပုံကိုင္ပုံေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရအုံးမွာေပါ့ဗ်ာ... လူဆိုတာ ယုံၾကည္စရာ မေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးဗ် ဟား ဟား ဟား ... ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ၿမဲၿမဲမွတ္ထားဖို႔က က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကိုမွ မဟုတ္ဘူး ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် ယုံၾကည္ထားတာ မရွိဘူး... အဲ့ေတာ့ ခင္ဗ်ားလဲ က်ဳပ္ကို အရမ္းေတြ စြတ္ မယုံနဲ႕ ဟုတ္ၿပီလား "

လူအမ်ားၾကားမွာ ပုခုံးကို ပုတ္ကာ ေျပာလိုက္တဲ့ Jay ရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ party ရွင္ဟာ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ အနည္းငယ္ ပ်က္သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပင္လိုက္ေလသည္။ ဒါကိုပဲ အကင္းပါးတဲ့ Jay က ျမင္လိုက္ၿပီးသား....

လုပ္ငန္းရွင္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကားမွာဆိုေတာ့ CEO Park ရဲ႕ အေရးေပးျခင္းကို ခံရတယ္ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာေလးေတာ့ လုပ္ခ်င္မေပါ့... ဒါေပမယ့္ Jay ဆိုတာလဲ Jay မလား... အထိေတြနာခဲ့တာ မ်ားလာေတာ့ အသိေတြလဲ သာခဲ့ၿပီေလ... ဘယ္သူ႕ကိုမွ တထစ္ခ် မယုံၾကည္ပါဘူး ဆို...

တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို အလိုက္သင့္ေလး ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလဲ ေဘဘီ့ ခါးေလးကို ဖက္ထားဖို႔ကို မေမ့ခဲ့။

ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ရင္းနီးတဲ့ တခ်ိဳ႕လုပ္ငန္းရွင္ေတြက...

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ CEO ကေတာ့ဗ်ာ... ဘယ္ပြဲကိုပဲ တက္တက္ CEO ရဲ႕ ေဘဘီေလးကို ေခၚခဲ့ဖို႔ မေမ့ဘူးေနာ္"

"ေမ့စရာလားဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တစ္စကၠန႔္ေလးေတာင္ ေမ့ထားလို႔မ​ျဖစ္တဲ့ လူဆိုလို႔ ေဘဘီတစ္ေယာက္ထဲပဲရွိတာကို... သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဲ့ေလာက္ထိ အဖိုးတန္ၿပီး အေရးပါတယ္... ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား သူ႕ကိုသုံးလိုက္တဲ့ ေဘဘီေလးဆိုတဲ့ နာမ္စားကို အခုတစ္ခါေျပာတာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစ...ေဘဘီ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ေခၚတဲ့ အဖိုးတန္ နာမ္စားေလးမို႔"

"အာ... ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ CEO ရယ္... ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာကလဲ CEO ရဲ႕ ေဘဘီလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ...အားနာစရာေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီ"

Jay ... Jay ဆိုတာ အဲ့လိုလူပါဆို ... ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ အားမနာ... ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွလဲမေထာက္
...ၾကားက Sunoo က မ်က္ႏွာပူေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Jay နား နားကပ္ကာ တိုးတိုးသက္သာ သတိေပးရသည္။

" Jay ကလဲ အားနာစရာေကာင္းေအာင္လို႔... ဘယ္လိုႀကီး ေျပာတာလဲ "

ထိုအခါ ဖြဖြေလး ဖက္ထားတဲ့ ခါးကို ျဖစ္ညွစ္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး တစ္ဖက္တြန့္႐ုံ Jay ရဲ႕မူပိုင္အၿပဳံး ပါးပါးေလးနဲ႕ ၿပဳံးျပလာကာ ျပန္ေျပာလာတာက

" ကိုယ္မွ အားမနာတတ္တာ ေဘဘီရဲ႕ " တဲ့

ႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ လူေတြ ပါးသြားခ်ိန္မွာ CEO အတြက္ သီးသန့္ျပင္ေပးထားတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထိုင္မိၾကေတာ့

"ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္ၿပီ... "

"ပ်င္းေနၿပီလား ကိုယ့္ေဘဘီက"

" ပ်င္းတာေပါ့... ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းက ဒီလိုေနရာေတြကို သေဘာက်ဖဴးလို႔လဲ "

ႏႈတ္ခမ္းေလးစူပြပြ လုပ္ကာ မ်က္လုံးေလး လွန္ၾကည့္လာၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ေဘဘီ့ ပုံစံေလးက အသည္းယားစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နဖူးေလးကိုဖိကပ္နမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ပို၍ ငုံ႕က်သြားေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ party ရွင္က ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာေပးဖို႔ စင္ေပၚကေန ဖိတ္ေခၚေနတာေၾကာင့္

" ကိုယ္ စကားနည္းနည္း သြားေျပာလိုက္အုံးမယ္ .... ၿပီးရင္ ျပန္ၾကတာေပါ့ "

" ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ သန့္စင္ခန္း ခဏသြားမယ္ေနာ္ "

"အြန္း... တစ္ေယာက္ထဲ ရရဲ႕လား.... ကိုယ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ လိုအုံးမလား"

" Jay ကလဲ... ကေလးလား ကြၽန္ေတာ္က... သန့္စင္ခန္းသြားတာ ေနာက္က လိုက္ရေအာင္ "

"ဟုတ္ပါၿပီ ကိုယ့္လူႀကီးေလးရယ္... ကိုယ္ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္ "

"ဟုတ္ "

သန့္စင္ခန္းကို ဆိုတာထက္ အထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနလို႔ အျပင္သို႔ ထြက္လာျခင္းသာ...

Party လုပ္တဲ့ ေနရာက အထပ္ျမင့္ Hotel ႀကီးမွာမို႔ စၾကၤံလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ကာ လူရွင္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာရပ္ၿပီး မွန္နံရံေတြကေန တဆင့္ျမင္ေနရတဲ့ Seoul ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ညအလွကို အေပၚစီးကေန ေငးေမာေနမိသည္။

တစ္ခဏေတာ့ မြန္းက်ပ္မႈေတြ ေျပေစပါသည္။ ေငးေနမိတုန္းခဏမွာပဲ အနားသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသံနဲ႕အတူ ဝိုင္နံ႕ျပင္းျပင္းကိုပါ ရႉရွိုက္လိုက္မိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ Sunoo တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ Jay တို႔အ႐ြယ္ အသက္ 27 ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ လူတစ္ေယာက္....
ထိုသူက

" Hello... ေဘဘီေလး...."

ၿပီတီတီ႐ုပ္နဲ႕ အနားလာရပ္ေနသူေၾကာင့္ Sunoo ေနာက္သို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆုတ္လိုက္မိသည္။

" မေၾကာက္ပါနဲ႕ ေဘဘီေလးရဲ႕.... ေဘဘီ့ ကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး... အစ္ကို က ေဘဘီ့ အလွကို အနီးကပ္ေလး ျမင္ဖူးခ်င္လို႔ လာၾကည့္တာပါ..."

" ခင္ဗ်ား... ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ "

"အစ္ကိုက YJ လုပ္ငန္းစုက MD တစ္ေယာက္ပါ...Park Group ေလာက္ နာမည္မႀကီးေပမယ့္လဲ အေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းစုတစ္ခုလို႔ ေျပာလို႔လဲ ရပါတယ္ အဟင္းးး"

"ဟို ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မသိဘူးမို႔ သြားလိုက္ပါေတာ့ ေနာ္"

"မသိလို႔ သိေအာင္ မိတ္ဆက္ေနတယ္ေလ ေဘဘီရယ္.... အထာေတြ မကိုင္ပါနဲ႕.... အစ္ကိုက ေဘဘီ့ အလွကို ရႈစား႐ုံပါ... CEO Park ရဲ႕ အထိမခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အရမ္းအဖိုးတန္တယ္ဆိုတဲ့ အလွတရားေလးက အေျပာေတြမဟုတ္ဘူးဘဲကြ.... အ႐ုပ္ကေလး ခ်ထားသလို မင္းအရမ္းလွတယ္ ေဘဘီ "

အရက္ခိုးေဝေနသလို ရီေဝေဝအၾကည့္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲေနကာ ၿပီတီတီ လုပ္ေနပုံက drama ေတြထဲက လူယုတ္မာေတြလို.... တကယ္ကို ေအာ္ကလီဆန္ခ်င္စရာ.... စကားေျပာလိုက္တိုင္းလဲ အရက္နံ႕ေတြက တေထာင္းေထာင္း...

" ခင္ဗ်ား မသြားရင္လဲ ေန ကြၽန္ေတာ္ သြားမယ္"

ဒါဟာ တမင္ ကိုယ့္ကို ႏွောက္ယွက္ဖို႔လာျခင္းဆိုတာ ေသခ်ာေနတာေၾကာင့္ ေဘးကေန ေရွာင္ကြင္းကာ ထြက္လာဖို႔အလုပ္မွာ လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တာေၾကာင့္ လူဟာ ယိုင္ကနဲ...

"ခင္ဗ်ား!!! "

ခြပ္!!!

အ့~

ခြပ္!!!

လွ်ပ္တျပက္ အတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားမႈမွာ ေရွ႕က MD ဆိုတဲ့လူ ေခါင္းမွာ ေသြးေတြက ျဖာကနဲ...

ခပ္တိုးတိုးသာ ညည္းၫူနိုင္ရင္း ၾကမ္းျပင္သို႔ ေခြကနဲ လဲက်သြားေတာ့သည္။

ၿပီး Sunoo ေရွ႕မွာ ပိတ္ရပ္လိုက္တဲ့ Jay ရဲ႕လက္ထဲမွာေတာ့ ဝိုင္ပုလင္းကြဲတစ္ခု....

လဲက်ေနသူက ၾကမ္းျပင္ကို လက္ဖဝါးနဲ႕ေထာက္ကာ အားျပဳရင္းထမယ္အလုပ္ အဲ့လက္ဖဝါးကို ဖိနပ္နဲ႕ ဖိေခ်ကာ နင္းပစ္ရင္း...

" မင္းက ဘာအဆင့္ရွိလို႔ ငါ့ ေဘဘီ့လက္ကို ဆြဲရတာလဲ... ဟမ္!! ေျပာစမ္း... မင္းကိုမင္း ဘာထင္ေနတာလဲ"

" အ့~~ Sorry sorry ပါ CEO Park.... ကြၽန္ေတာ္က... ေဘဘီ့ကို.. "

ေျဖာင္း~~

စကားပင္ ဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရ YJ ရဲ႕ MD ဆိုသူမွာ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္အကန္ခံလိုက္ရ၍ ပါးစပ္မွ ေသြးတို႔ထြက္က်လာကာ လူကလဲ ေနာက္သို႔ လန္က်သြားေတာ့သည္။

" မင္း ပါးစပ္ကမ်ား ရာရာစစ ေဘဘီ လို႔ ထြက္လာရဲေသးတယ္ ဟက္လား ဟမ္ "

မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးအစုံနဲ႕ အတူ သြားၾကားထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေလသံနဲ႕ေျပာလိုက္ပုံက Jay ရဲ႕ေဒါသ အတိုင္းအတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိေနမယ္ဆိုတာ Sunoo ခန့္မွန္းမိလိုက္ပါသည္။

" Jay... သြားၾကရေအာင္ပါ... ကြၽန္ေတာ္လဲ ဘာမွျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ... ထပ္ မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့ .. ဟိုမွာ ေသြး ေသြးေတြ ထြက္ေနၿပီ"

"မလုပ္လို႔ မရဘူး ေဘဘီ... ဒီလို ေကာင္မ်ိဳးေတြက ကိုယ့္ေနရာကို သိေအာင္ ဆုံးမေပးမွ ရမယ္... မတူဘဲ လိုက္တုေနတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ"

" Jay..."

လက္ေမာင္းက အကၤ်ီအဖ်ားစေလးကိုကိုင္ကာ အသံတုန္တုန္ေလးနဲ႕ ေခၚေနတာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ေနရွာတဲ့ ေဘဘီ.... မ်က္လုံးၾကည္လဲ့လဲ့ေလးေတြမွာလဲ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝိုင္းလို႔။ၿပီး ထပ္မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ေခါင္းေလး ယမ္းျပေနေလသည္။

ဟုတ္သားပဲ... ေဘဘီက ေသြးျမင္ရင္ လန့္တတ္တာကို ေဘဘီ့ေရွ႕မွာ ေသြးထြက္သံယိုေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိျပန္ၿပီ...

ထိုစဥ္ အနားသို႔လူတစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေရာက္လာကာ

" Sorry CEO... ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတယ္"

" အင္း ရွင္းစရာ ရွိတာ ရွင္းခဲ့လိုက္ အတြင္းေရးမႉး Lee... ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ မလိုခ်င္ဘူး "

"ဟုတ္ကဲ့ CEO "

Park Group ရဲ႕ အားအကိုးရဆုံးလဲ ျဖစ္သလို Park Jong Seong ရဲ႕ အယုံၾကည္ရဆုံး ညာလက္႐ုံးႀကီး Lee Heeseung...

CEO Park စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္ပါၿပီဆိုကတည္းက ဆိုးတူေကာင္းဖက္ တိုင္ပင္ကာ တက္ညီလက္ညီ တြဲျဖစ္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ညီကိုတမွ် ခင္မင္ရင္းနီး ေနၾကတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ...

CEO ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႕ ဘာလိုခ်င္တယ္ ဘာေျပာခ်င္တယ္ အားလုံး သေဘာေပါက္ၿပီးသား...

CEO မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ေျပာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကိုလဲ တစ္သက္လုံး CEO မ်က္စိေရွ႕ ေပၚမလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္တတ္ေသာသူ....

ခုလဲ CEO ရဲ႕ စကားက ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုတာ သိေနတာေၾကာင့္ ရွင္းစရာရွိတာ ရွင္းကာ CEO တို႔ေနာက္ လိုက္ခဲ့ေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ သူ႕ေဘဘီေလးကို ပုခုံးေပၚေခါင္းေလးမွီေစကာ သူအလာကို ေစာင့္ေနတဲ့ CEO...

ကားေမာင္းသူေနရာကို ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ခါးပတ္ေသခ်ာ ပတ္လိုက္ၿပီးမွ...

" အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီလား CEO "

"အြန္း...ေဘဘီအရမ္း လန့္သြားတယ္နဲ႕ တူတယ္"

" ေနာက္ဆို Sunoo ေလးေရွ႕မွာ ဒီလို ကိစၥေတြ မျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါ CEO ရယ္... ကြၽန္ေတာ္ရွိတာပဲ... က်န္တာအားလုံး ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းပါ့မယ္"

" ေက်းဇူးပါ Heeseung hyung ရယ္..."

CEO ဟာ အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနခ်ိန္ဆို သူ႕ကို တရင္းတနီး Hyung လို႔လဲ ေခၚတတ္ျပန္ပါေသးသည္။

ကားကို ျငင္သာစြာ ေမာင္းထြက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တဆင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ေဘဘီေလးကို ရင္ခြင္ထဲထိ ဆြဲသြင္းထားကာ ေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ဆံပင္ေလးေတြကို ဖြဖြပြတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ CEO...

CEO ရဲ႕ အထီးက်န္ဘဝမွာ ဒီကေလးေလး ေရာက္လာလို႔သာ ခုလို စိုေျပလာၿပီး မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးရိပ္တို႔ ျပန္ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

အ႐ြယ္ငယ္ငယ္ ကေလးသာသာေလးမွာ မိခင္ရဲ႕ ေသဆုံးမႈ ဖခင္ရဲ႕ ျပစ္ပယ္ထားမႈ မနိုင္မနင္း လုပ္ငန္းေတြၾကား လူအမ်ားရဲ႕ ထိုးႏွက္မႈေတြကို အလူးအလဲ ခံရင္း CEO ဟာ အၿမဲ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕ထားကာ တည္တင္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ကို တင္းတင္းေစ့ထားတတ္သူ...

အရယ္အၿပဳံးဆိုတာ ရွားပါးခဲ့ပါသည္။ ဒီလို CEO ရဲ႕ ဘဝထဲမွာ ဒီကေလးေလးကေတာ့ အိုေအစစ္ေလးေပါ့...

ဒါေပမယ့္လဲ CEO အေပၚဆို ေအးတိေအးစက္ေလးသာ တုံ႕ျပန္တတ္တဲ့ ဒီကေလးေလးရဲ႕ အမူအရာေတြေၾကာင့္ တေန႕ CEO အသည္းကြဲၿပီး အရယ္အၿပဳံးတို႔ ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဖို႔ကိုသာ သူ႕မွာ ႀကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနရပါသည္။

ဒီကေလးေလး သူ႕အေပၚ ဘယ္လိုပဲ ဆက္ဆံေနပါေစ CEO ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္.... သူ႕အပိုင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်ေနပုံေပါက္ပါသည္။

ခုလဲ ကားအေနာက္ခန္းထဲမွာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးတစ္ဖက္ ေကာ့တက္႐ုံေလး ၿပဳံးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႕ေဘဘီေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။

CEO ရဲ႕ဘဝထဲကို အဲ့ကေလးေလး စ ေရာက္လာတဲ့ ေန႕ေလးကို သူ ခုထိ မွတ္မိေနပါေသးသည္။

အဲ့ဒီ ေန႕ က.....

**************************************

Love you all my Vitamins 💙

San Htarni 💙

6.1.2023 💙

*************************************