ហាច់ឈីស!!!!!
សំឡេងក្រដាសលាន់ឮរង្គឺផ្ទះព្រោះតែ Ni-ki កំពុងវេទនាជាមួយជំងឺផ្តាសាយ។

"យ៉ាងម៉េចហើយគ្រាន់បើឬនៅ?"
Sunoo អ្នកដែលបង្កហេតុចូលមកសួរនាំគេទាំងក្នុងដៃមានចានបបរក្តៅៗ ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កដូច្នេះគេត្រូវតែមកមើលថែ។

"ឯងគិតថាឈឺហើយងាយជាហី! "

"ដឹងតែសួរចោល! ឥឡូវកុំរអ៊ូញាំទៅនិងអាលលេបថ្នាំ"

"មិនឃ្លានទេ..ហើយក៏លេបដែរដេកមួយភ្លេតបាត់ហើយឯងទៅផ្ទះវិញទៅ"

"ដេញយើង?"

"ថាអត់ទៀត?"

"ការពិតយើងក៏មិនចង់ដែរតែឯងឈឺព្រោះយើងបើទុកឲ្យងាប់វាអាក្រក់មើលពេក!"

"គ្មាននណាថាទេ..ទៅៗយើងចង់សម្រាកហើយ"
Ni-ki និយាយចប់ក៏ទាញភូយមកគ្រោបខ្លួនជិតឈឹងសំងំគេងបន្តដែលធ្វើឲ្យ Sunoo ចាប់ផ្ដើមប្រែទឹកមុខមើលទៅគេហាកអន់ចិត្ត។

"មិនចូលចិត្តយើងដល់ថ្នាក់និង..?"
សំឡេងស្រាលៗ ទាំងលួចអួលដើមកលាយជាមួយភាពខូចចិត្តដែលនេះជាលើទីមួយហើយចំពោះចិត្តខ្លាំងដូចSunoo គេឈរអោនមុខចុះទាំងភ្នែករលីងរលោង។

"នៅរង៉ូវៗស្អីទៀតទៅៗតោងយើងស្អឹតបែបនេះមិនហត់ខ្លះទេហេ!!?"
Ni-ki បើកភូយហើយនិយាយឡើងទាំងបង្ហាញអារម្មណ៍ធុញតែ
គេប្រែជាស្ងាត់ពេលបានឃើញសកភាពអ្នកទល់មុខហើយ បែបជាកំពុងស្លុតដោយសារ Sunoo មិនមែនចឹងទេតាំងពីដើមមក។

"ម៉េច.ហ្នឹង?ម៉េចក៏ឯង..នេះឯងយំឬ? Sunoo..កើតអីមែនទេ?"
Ni-ki ក្រោកឈរហើយចាប់ស្មារបស់គេអោនមុខមើលតែក៏ឃើញថា Sunoo កំពុងយំមែន។

"នេះ..."

"..សុំទោស..ធុញយើងណាស់មែនទេ.."
Sunoo អោនមុខចុះកាន់តែខ្លាំងហើយសួរគេជាមួយនិងអារម្មណ៍អន់ចិត្តបេះដូងធ្លុះធ្លាយ។ Ni-ki ដែលភ្លាមៗពេកគេពិតជាមិនដឹងត្រូវធ្វើម៉េចទេ។

"អត់ទេមិនមែនចឹងទេ.."

"មើលទៅ..យើងធ្វើហួសព្រំដែនហើយ! Ni-ki យើងមិនដឹងថាគួរនិយាយបែបណាទេតែយើងស្រឡាញ់ឯងហើយ! "

"....!"
Ni-kiឈរគាំងស្តូក។

"យើងមិនអាចគ្រប់គ្រង់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងបានទេពេលនៅជាមួយឯងដូច្នេះហើយ...ដូច្នេះហើយទើបយើងតែងតែចង់ឲ្យឯងក្លាយជារបស់យើងតែម្នាក់ដល់ថ្នាក់បង្ខំឯងបែបនេះសុំទោលផង! វានិងគ្មានលើកក្រោយទេ"

"យើង..យើងគ្មានន័យបែបនិងទេ..គឺ..គឺ..សុំទោស"

*នេះជាស្អីទៅហេតុអីខ្ញុំត្រូវសុំទោសគេទៅវិញខ្ញុំអត់បានធ្វើអីខុសផងនិង??ខ្ញុំកំពុងមានអារម្មណ៍ខុសហើយតើខ្ញុំធ្វើឲ្យគេឈឺចាប់មែនទេ?គេខូចចិត្តដោយសារខ្ញុំ?ហេតុអ្វីក៏មានអារម្មណ៍បែបនេះ...*
Ni-ki សួរខ្លួនឯងក្នុងចិត្តព្រោះតែនិយាយអីមិនចេញទេដោយសាតែសូនូគឺប្រែខុសដាច់ពីមុន។ ខណៈពេល Ni-ki កំពុងច្របូកច្របល់និងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងយើងក៏បានប្រទះនិងស្នាមញញឹមដ៏ពិសពុសមួយពីបបូរមាត់ស្រស់ Kim Sunoo គេសើចចេញមកយ៉ាងលាក់គំនួចក្រោយបោកចិត្តកូនប្រុសគេបានសម្រេច។

"ហុឹក..ឯងមុនខុសទេយើងទៅវិញទេដែលខុសតែ..ក្នុងពេលនេះឲ្យយើងមើលថែឯងទៅ Ni-ki យើងមិនចង់បានអ្វីទៀតទេណា៎..តែម្តងនេះទេកុំដេញយើងអី"
មនុស្សកំពុងល្បិចនិយាយឡើងទាំងប្តូរទឹកមុខយ៉ាងរហ័យនៅមុខប្រុសក្មេង Ni-ki មនុស្សមិនដឹងខ្យល់អីបានត្រឹមឈរស្ងៀមមើលទៅកាន់អ្នកដែលកំពុងសុំចិត្តទាំងក្នុងចិត្តថាហេតុអីសូនូប្រែប្រួលយ៉ាងនេះវាធ្វើឲ្យគេសឹងតែមិនជឿ។

ហើយនៅចុងបញ្ចប់ Sunoo ក៏បាននៅបន្តព្រោះតែភាពគួរឲ្យអាណិតរបស់គេវាពិតជាពិបាកប្រកែកណាស់ ព្រោះ Ni-ki ប្រភេទចិត្តទន់ងាយបោក។

"ពេលនេះគ្រាន់តែលេបថ្នាំទៅបានហើយ! អាចគេងបានណា៎"
ជនរងគ្រោះក្លែងក្លាយនិយាយទាំងញញឹមដាក់ Ni-ki មើលទៅសប្បាយចិត្តណាស់ពិតអត់ក៏មិនដឹង។

"អឹម..ដឹងហើយ!"

"ល្អណាស់"
Sunoo សើចហើយញីសក់របស់គេតិចៗទាំងមានមោទនភាព។

*អេ??ហេតុអ្វីខ្ញុំស្តាប់សម្តីគេម្ល៉េះមានអារម្មណ៍ម៉េចមិនដឹង*
Ni-ki ទាញភួយមកដណ្តប់ទាំងងាកមុខចេញពីសូនូព្រោះគេចង់ខ្លាចខ្លួនឯងហើយពេលនេះ។

ក្រោយ Ni-ki គេងលុក.....Sunoo ប្តូរទឹកមុខហ់យឈរសម្លក់អ្នកមិនដឹងអីទាំងមុខស្មើរធេងរួចក៏ញញឹមចុងមាត់បាត់អស់ភាពទន់ភ្លន់។

"តើឯងចាញ់ត្រជាក់ណាស់មែនទេ?"
នាយតូចរអ៊ូរចុងមាត់ហើយទាញយកតេលេបញ្ជាម៉ាសុីនត្រជាក់មកចុចបន្ថយលេខអង្សារហូតដល់ -10°បន្ទប់ត្រជាន់ស្រេបដូចក្នុងទូកទឹកកកឯមនុស្សឈឺនោះវិញគេងឡើងរួញខ្លួនចូលគ្នាអស់ហើយ។

"ហុឹស!!សុបន្តិល្អណា៎បងសម្លាញ់"
គកេសើចហើយក៏ដើរចាកចេញទាំងគ្មានចិត្តអាណិតសូម្បីបន្តិចពិតជាពូកែសម្តែងណាស់ គិតទៅមនុស្សនេះល្បិចមិនធម្មតាមែនមិនគួរឲ្យទុកចិត្តសោះថាមកមើលថែគេតែមើលទង្វើចុះព្រៃផ្សៃ។

សូនូក៏បានត្រឡប់មកផ្ទះគេវិញប៉ុន្តែឡើងមកដល់បន្ទប់ក៏ប្រទះនិងមុស្សម្នាក់ដែលកំពុងចាំគេ។

"ធ្វើចឹងគេមិនងាប់ហើយទេ?"
សំណួរមួយបានពោលចេញពីមាត់មនុស្សម្នាក់ដែល Sunoo ទើបតែងតាំងជាគ្រូ នោះគឺ beomgyu បង្ហាត់ក្មេងឡើងសាហាវព្រៃផ្សៃអស់។

"ប៉ុណ្ណឹងមិនទៅស្អីទេ គ្រែងបងឲ្យខ្ញុំដាក់ថ្នាំរាកអោយគេផងហីនេះចាំទុកថាបន្ធូរដៃហើយ"
Sunoo ស្តីចប់ហើយក៏ដើរចូលមកអង្គុយក្បែរអ្នកជាបងជាមួយទឹកមុខហត់នឿយដែលតាមស្រឡាញ់គេមិនបាន។ ធ្វើល្អផងធ្វើអាក្រក់ផងព្រលប់មិនទាន់ទេអស់កម្លាំងរលីង។

"ត្រូវហើយហេតុអ្វីឃោឃៅដាក់គេម្ល៉េះ? ហាស់ហាស់"
Beomgyu និយាយធ្វើភ្លើហើយសើចយ៉ាងស្រស់បានធ្វើបាបគេចឹងសប្បាយអរណាស់ចាំមើលខ្លួនឯងវិញ។

"ខ្ញុំមិនយល់ទេហេតុអីគេពិបាកចូលក្បែរម្លេះ? ដូចរាជបុត្រទឹកកក..ឯងនេះតាមស្រឡាញ់វាឡើងហត់"

"ស្គាល់គេមក18ឆ្នាំហើយពិតជាមិនដឹងអីមែន! បើងាយនោះគេមានសង្សាចោលក្បាលឯងយូរហើយតាមញ៉ែមនុស្សស្មោះត្រូវតែលំបាក"

"ខ្ញុំក៏ស្មោះដែរតែម៉េចលំបាកដូចគេ?"

"មកពីឯងឆ្កួត!"

"នេះបង...! ហ្អើយឈប់និយាយហើយ!! គេនោះតែចឹងអ្វីដែលងាយៗមិនចង់ទេទាល់គេលេងល្បិចអាក្រក់មើលទៅក៏មិនខុសអីដែរ! "

"ឯងពិតជាថោកទាបមែន..."

"បងនិយាយអី? ខ្ញុំមិនអាក្រក់ទេតែគេអ្នកបង្ខំតើ បើថាត្រង់ៗមិនព្រមក៏មានតែប្រើល្បិចនិងហើយចាំមើលទៅ"

"គួរឲ្យខ្លាចណាស់.. Ni-ki អភ័ព្វពេកហើយ"

"បង!!! មាននៅខាងខ្ញុំទេ? គេទៅវិញទេដែលអាក្រក់ល្អដាក់គ្រប់គ្នាលើកលែងតែខ្ញុំវាពិតជាឈឺចាប់!!!ហ្អើយយគួរឲ្យធុញណាស់ "

"អូខេធ្វើតាមចិត្តទៅយើងប្រាកដជានៅខាងឯងហើយលេងឲ្យចាស់ដៃទៅយើងគាំទ្រ"
ពីរនាក់សើចដាក់គ្នាជាមួយនិងទឹកមុខពោរពេញដោយក្តីរីករាយ។

បន្ទាប់ Jake...

"ចម្លែកណាស់2នាក់នោះឥឡូវត្រូវគ្នាម្លេះឯងមិនគិតចឹងហេ៎? សូនូឥឡូវមិនសូវនិយាយរកពួកយើងសោះ"
កាត់មកខាងនេះវិញ Jungwon កំពុងតែដេកលេងនៅក្នុងបន្ទប់ Jake ដេញដោលពីបញ្ហាជីវិត ដែលគេចូលមកបាននេះមិនមែន Jake អនុញ្ញាតតែឃាត់មិនឈ្នះទៅវិញទេ។

"យើងម៉េចដឹងមែនវាផង"

"ដូច្នេះឯងមិនចេះគិតទេឬ?"

"កំពុងជេរយើងថាល្ងង់មែនទេ?"

"គិតថាយើងឆ្លាតដល់ម្ល៉ឹង?"

"ឡប់មែន!!"

"ចឹងឯងកាន់តែឡប់ហើយ"

"Yang Jungwon នោះទ្វា!"
Jake លើដៃចង្អុរទៅកាន់ទ្វារដើម្បីដេញក្បាលគេចេញតែ Jungwon មិនព្រម។

"មិនទៅ! យើងកំពុងពិបាកចិត្តជួយគិតគ្នាទៅសូនូក្លាយជាបែបនេះមិនមែនអន់ចិត្តដែលពួកយើងមានសង្សាណាហី"

"សូនូគ្មានពេលធ្វើរឿងឡប់ចឹងទេ! ជាមិត្តគេ18ឆ្នាំឯងពិតជាមិនដឹងអីមែន? ភ្លើណាស់"

"ក៏ភ្លើនិងហើយឯងគិតថាយើងឆ្លាត? យើងមិនដឹងពីសូនូស្អីនោះទេវាចារឹកបែកៗមានគ្រប់សព្វហើយខឹងខុសរបៀបមិនចាញ់អ្នកមានកូនទេចារឹកយ៉ាប់ម៉ែអាយ៉ាប់! ឡប់ៗទៀតក្រៅពីរៀនពូកែវាគ្មានអីល្អជាងយើងទេ"

"ចឹងហើយបានថានោះទ្វាទៅៗ ទោះគេប្លែកយ៉ាងណាក៏មិនទាក់ទង់និងឯងដែរ"

"យើងគ្រាន់តែឆ្ងល់ហេតុអីបង beomgyu ស្និទ្ធស្នាលនិងគេម្ល៉េះ? ខ្លាចថាគាត់និងឆ្កួតតាម"

"ខ្វល់ធ្វើស្អីមែនម៉ែឪយើងណា, យើងមានតែខ្លាចថា beomgyu ឡាបល់យ៍នោះធ្វើឲ្យសូនូឡប់វិញទេ"

"តែជាគាត់បងឯង! គិតទៅមនុស្សវានេះត្រឹមត្រូវតែជាមួយប្រុស!"

"ឆ្អែតឆ្អន់នៅបើហើយក៏ចេញទៅ"

"គិតថាយើងចង់មកណាស់មែនកុំតែគិតថាមិត្តទេ"

"នណាមិត្តឯង?"

"ប្រាកដណាស់ថាមិនមែនយើង!"

"ចឹងចេញ!"

ផាំង!!!!

"ន៎ែ!! ឡូឡារកម៉ែឯងស្អីចេះស្ងាត់ខ្លះទេ!!!"
ភ្លាមៗសំឡេងស្រែកក៏បន្លឺឡើងនៅបង្អួចផ្ទះសូនូ ដោយសារពីរនាក់គាត់នោះប្រកែកគ្នាឮៗពេក ។

"យ៉ា Kim Sunoo ឯងហ៊ានជេរម៉ែយើងផងហេ?"
Jungwon អើតក្បាលមកក្រៅហើយស្រែកបកវិញមិត្តស្និទ្ធស្នាលជេរគេតែចឹងមែនទេ??

"ហើយវាថីនិយាយដើមយើងគ្រប់គ្រាន់នៅ?"

"នណានិយាយយើងបាននិយាយទេ! ហើយហាមលេងជេរម៉ែនេះឯងភ្លេចពាក្យសន្យាហើយឬ!!!!"

"ចឹងឯងស្រែករកតាឯងស្អី!!!"

"ហ៎!!! អាមិត្តចង្រៃហាមម៉ែវាជេរតា! ចង់ងាប់ខ្លាំងហេ៎!!"

"ងាប់ឪវា!! យកពេលនិយាយដើមយើងនិងទៅងាប់វិញទៅ!!"

ផាំង!!!
Sunoo ថាហើយក៏ទាញទ្វាបិទវិញរកតែម្ខាងទៀតជេរវិញមិនទាន់។

"ឯងឃើញទេ!! និងហើយសន្តានវា"

"ឯងក៏មិនខុសពីគេដែរ"
Jake ថាហើយក៏បង្វិលកៅអីមកអង្គុយរៀនបន្តធ្វើឲ្យ Jungwon អង្គុយឡូឡាតែឯង។

"ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមនុស្សឃោឃៅ"

ព្រឹកស្អែក.....

"Ni-ki មិនទាន់មកទៀត?តើគេកើតអីថ្ងៃនិង!!"
Sunghoon ឈរនៅមុខផ្ទះ Jay ទាំងឆ្ងល់ពីអវត្តមាន Ni-ki ព្រោះរាល់ដកគេមិនដែលក្រោកយឺតទេ។

"ងាប់បាត់ដឹង!"
Jay ។

"ឯងឥឡូវសម្តីថោកទាបម្ល៉េះតែចង់ទៅមើលវាអត់?"
Sunghoon សួរព្រោះខ្លាចថាងាប់មែន Jay មិនតបក៏បានដើរទៅកាន់ផ្ទះមិត្តតែម្តង។

តុក!តុក!!
សំឡេងគោះទ្វារដោយមិត្តទាំងពីរ ហើយភ្លាមនោះ heesueng ក៏បានដើរកាត់ឆ្ងល់ក៏ចូលមកសួរនាំ។

"កើតអី?"

"គ្មានអីទេបង គ្រាន់តែចង់មកហៅនីគីទៅសាលាមិនឃើញវាមកខ្លាចថាទំនេរទៅចងកលេងអីចឹង"
Sunghoon តប heesueng ក៏ងក់ក្បាលយល់ដោយមិនចង់ដើរម្នាក់ទៅសាលាក៏នៅចាំជាមួយគេជាមួយឯងដែរទៅ។

"ហើយពួកគេធ្វើអីជុំៗនិង? តោះទៅមើល"
Jungwon ដើរប្រុងទៅសាលាតែក៏ប្រទះឃើញសង្សានៅជុំៗទើបចង់ដឹងចង់ឮចាប់ទាញដៃ Jake ឲ្យទៅចេះដឹងជាមួយក្នុងនាមមនុស្សកំពូលចេះដឹងរឿងអ្នកជិតខាង។

"ហ្អើយអញហើយ"
Jake ដកដង្ហើមធំ។

"ធ្វើអីនិង?"
មកដល់ភ្លាម Jungwon ក៏បានសួរឡើងហើយ Sunghoon ក៏ឆ្លើយដូចមុននិងនិយាយទៅភូមិនិងដូចម៉េចៗទេ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាឈរចាំមួយសន្ទុះក៏បានអ្នកមកបើកទ្វា។

ក្រាក!!!
ហ៎????
ទ្វាបានបើកបង្ហាញពីស្នាមញញឹមដ៏ស្រស់ស្អាតមួយដាក់មនុស្សរាល់គ្នាដែលព្រឹកមិនទាន់មកចុចកណ្តឹងចុចៗចុចម៉ែអាចុច។

"Kim Sunoo????"
គ្រប់គ្នាលាន់មាត់ភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនិងវត្តមានសូនូដែលដើរចេញពីផ្ទះនីគី ធម្មតាតែរបងផ្ទះនីគីមិនចង់មើលផងឥឡូវចេះមករស់នៅបានទៀត។

"មានការអីមែនទេ ខ្ញុំមកជំនួសNi-ki "
វាចាទន់ភ្លន់..តើជាសូនូរបស់ពួកយើងឬ??

"សូនូហេតុអីឯងនៅជាមួយនីគីកុំប្រាប់ណាថាពួកឯងទាំងពីរ!?"
Jungwon និយាយទាំងលើដៃខ្ទប់មាត់ហាកមិនចង់ជឿនិងគំនិតរបស់ខ្លួន។

"ឯងគិតត្រូវហើយ"
Sunoo ណាស់ទៀតបានគេយល់ច្រឡំផងចាក់បណ្ដោយទាំងស្នាមញញឹមម៉ង។

"គ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស.."
Jake លាន់មាត់ទាំងមិនចង់ជឿ តែអ្នកស្តាប់ឮហើយប្រែទឹកមុខភ្លាមងាកមកសម្លក់គេព្រោះបាញ់ចំៗ។

"យើងមកងើបគេឈឺ! ប៉ុណ្ណឹងគ្រប់គ្រាន់នៅ?"
Sunoo ថាហើយក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងតែពាក្យឈឺនេះធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលរួចក៏ចូលមកមើល។

"ឯងយ៉ាងម៉េចហើយនៅរងាទៀតឬគួរទៅពេទ្យហើយមើលទៅ"
Beomgyu ស្ទាបក្បាលអ្នកដែលដណ្តប់ភួយជិតក្បាលទាំងលួចអាណិតផងដែលមនុស្សមិនដឹងអីត្រូវមកវេទនាបែបនេះព្រោះនណា??

" Beomgyu ក៏នៅទីនេះដែរ?"
Heesueng ចូលមកក្នុងឃើញសង្សារភ្លាមក៏ដ់រមកជិត។

"ហើយមកធ្វើអីទាំងមួយទាំងពីរនិង?"
Sunoo ឮសំណួររបស់ beomgyu ហើយក៏ញាក់ស្មាមិនដឹងដូចគ្នា។

"តើគេកើតអីទៅម្សិលដូចធម្មតាតើ?"
Sunghoon ជាមិត្តដែលនៅជិតស្និទ្ធនិងនីគីជាងគេក៏ចូលមកមើលមិត្តទាំងចោទសំណួរឡើងតែគ្មានចម្លើយនោះទេព្រោះជនបង្កក៏កំពុងភ័យដូចគ្នា។ ហើយនេះបានធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាសង្ស័យលើសូនូហេតុថាគេជាមនុស្សចុងក្រោយដែលនៅជាមួយជនរងគ្រោះនីគីយើង។

"គេផ្តាសាយ!"
ដោយសារគ្រប់គ្នាចាប់កំហុសបានហើយសូនូក៏សម្រេចចិត្តនិយាយតែម្តងទៅម្យ៉ាងយើងខុសមែន។

"ឯងទៅស្អីគេក៏ដឹងហើយថានីគីងាយផ្តាសាយ"
Jungwon បានមិត្តខុសចឹងសប្បាយជាន់ណាស់។

"ក៏គ្មានបំណង! តែគេសមនិងឈឺហើយ..."
សូនូនិយាយទាំងលួចរអ៊ូរចុចប្រយោគតិតៗតែម្នាក់ឯង។

"Ni-ki.. Ni-ki ឯងយ៉ាងម៉េចហើយ?"
Jay Sunghoon អោនមកហៅឡេតិចៗពេលនោះ Ni-ki ក៏បានបើកភ្នែក។

"ហើយមកធ្វើស្អីទាំងវ៉ោងនិងរញ៉េរញ៉ៃណាស់ទៅវិញទៅ.."
នេះហើយសម្តីអ្នកឈឺ។

"យីស!! ខំបារម្ភហួងហែងហើយនៅសម្តីឆ្កែទៀតអាហែង"
Sunghoon វាយក្បាលគេមួយដៃ។

"យើងមិនអីទេ"
Ni-ki ក្រោកហើយនិយាយទៅកាន់គ្រប់គ្នា ទាំងបបូរមាត់ឡើងស្លេកអស់ហើយ។

"យើងថាឯងសម្រាកមួយថ្ងៃទៅចាំសុំគ្រូឲ្យ"
Jay និយាយ។

"អឹម..តែអ្នកទាំងអស់គ្នាទៅៗចង់នៅដល់ណាទៀតឃើញមុខហើយធុញណាស់"

"គិតទៅមនុស្សវានិងឆ្កែចំ!!"
គ្រប់គ្នាក៏បានចាកចេញតែយើងក៏បានឃើញមនុស្សដែលមិនបានទៅជាមួយគេឯ។

"សូនូនៅដល់កាលទៀតគេដេញហើយមុខក្រាសម្លេះ!!"
Jungwon ។

"ទៅៗយើងអ្នកធ្វើឲ្យគេឈឺបើទុកចោលបែបនេះមិនស្រណុកចិត្តទេ"

"ចេះខ្វល់ពីកាលកាន់តែគួរឲ្យខ្លាចហើយ"
Jay គិតទៅមួយគូនេះពឹនអាខានជាន់ដានគេមែន។ សូនូមិនតបព្រោះមិនដឹងឆ្លើយម៉េច។

"បានហើយ!!"
Beomgyu ញញឹមហើយស្ពាយកាតាបចេញទៅតែមានភ្នែកមួយគូបានតាមសម្លឹងមើលគេ។

"មើលមុខនិងយើងដូចឪឯងមែនទេ"
Beomgyu ងាកទៅសួរលោកប្អូន Jake ដកដង្ហើមធំខ្ពើមហើយសួរបក

"ឯងអ្នកធ្វើមែនទេ?"

"ធ្វើអី?"

"កំពុងសម្តែងធ្វើល្ងង់មែន?"

"ទេល្ងង់ស្រាប់!! ហាស់ហាស់"
Beomgyu សើចហើយចាកចេញទៅជាមួយលោកសង្សារគេបាត់។

ក្រោយគ្រប់គ្នាចេញទៅ Ni-ki ស្រាប់តែឡើងកម្តៅជាខ្លាំងទើបសូននាំគេមកមន្ទឺពេទ្យ។

"យើងប្រាប់ហើយថាអត់អីទេនៅបន្តទៀត.."

"ខ្លួនក្តៅជិតងាប់ហើយនៅថាមិនអីទៀតឯងចង់ងាប់ខ្លាំងមែន?"

"ឯងមិនសប្បាយចិត្តទេហេបើយើងងាប់នោះកុំធ្វើដូចបារម្ភអីយើងមើលដឹង!"

"ដឹងស្អីទៅ!"

"ដឹងគ្រប់យ៉ាងនិង!"

"តែដល់យើងស្រឡាញ់ឯងបែរជាមិនដឹង"

"និងរឿងផ្សេង.."

ក្រាក!!!
និយាយសុខៗគ្រូពេទ្យបានចូលមកដល់ជាមួយនិង ឧបករណ៍ពេទ្យភ្នែកទាំងពីរគូរបានប្រទះនិងរបស់មុតស្រួចមួយដែលនៅនិងដៃគ្រូពេទ្យ។

"លោកគ្រូពេទ្យ..ម្ជុលនិងស្រួចពេកដឹង? ខ្ញុំថាមិនបាច់ចាក់ទេប្រយ័ត្នបាក់អីហា៎..យើងម៉េចដឹងលេបតែថ្នាំបានហើយណ្ន??"
Ni-ki ជិតថយឆ្ងាយពៅពេទ្យព្រោះស្រៀវនិងមុខម្ជុល។

"មិនបានទេប្អូន"
លោកគ្រូតបទាំងញញឹមផ្អែមល្ហែមហើយបកដៃឲ្យគេចូលមកជិតនិងអាលបានចាក់ឯអ្នកនាំមកនោះបានឃើញចឹងឈរញញឹមម៉ង។

"ចាក់ហើយនៅឲ្យស្ងៀម"

"អេ!!ឈប់សិនខ្ញុំមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនទេ!! "

ជ្រុច!!!អា៎!!!!!!
Ni-ki ស្រែកបែកអាកាលជាមួយលោកគ្រូពេទ្យព្រៃផ្សៃ។

"ហាស់ហាស់"
មនុស្សអាក្រក់សើចលើគំនរទុក្ខគេ។

"អួយយយយចុកម្លេះលោកពូចេះចាក់អោយថ្នមដៃអត់និង??"

"ស្ងាត់ទៅនៅមួយម្ជុលទៀត"
លោកគ្រូពេទ្យប្រុងនិងដកម្ជុលពីដៃនីគីហើយព្រោះត្រូវចាក់ម្តងទៀតតែខណ:នោះសូនូក៏បានឃាត់។

"លោកពូបើចឹងដដែលមិនបាច់ដកម្ជុលចេញទេប្តូរដែលបំពងថ្នាំទៅបានហើយកុំឲ្យពិបាកដកចុះដកឡើងខ្លាចគេឈឺ"

".....!!"
Ni-ki ស្លុតអស់ពាក្យវាចាកំពុងចុកទាំងសាច់ចុកទាំងចិត្តដឹងហើយថាគ្នាកំពុងឈឺ។

"អ៎របើចឹងក៏ល្អដែរ!! ឯងឆ្លាតណាស់"

"បាទ!!"
មនុស្សទាំងពីកំពុងរីករាយ

"ពុទ្ធោ...Kim Sunoo ឯងនេះ!!!!"

"ហុឹសៗ"

******"******

ស្អាត ឆ្លាត ពូកែ ទាល់តែឃោឃៅបន្តិច..