Minik: Co robisz?

Ja: Oglądam film.

Minik: Jaki?

Ja: Seryjny morderca brutalnie zamordował kolesiowi żonę, a syna uczynił kaleką. Syn zostaje porwany, a ojciec musi namierzyć i gonić porywacza przez tysiące kilometrów z pomocą psychicznie chorej kobiety!!!

Minik: Jaki tytuł kretynko

Ja: "Gdzie jest Nemo?"

Minik: OMG ZARAZ BEDE

Zatrzymałam film, ubrałam piżamę (pomińmy fakt, że siedziałam w samej bieliźnie) i zeszłam na dół, aby dorobić popcorn. Znając życie przyjdzie i zje wszystko co spotka na swojej drodze. Gdy strzelająca kukurydza była gotowa, wsypałam ją do dużej miski i zaniosłam na górę.

Minik: MOŻE MI OTWORZYSZ DRZWI HALO

Zbiegłam szybko po schodach śmiejąc się przy tym. Kretyn. Dzwonki do drzwi nie istnieją?

Otworzyłam drzwi i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, zauważyłam Dominika. ALE UWAGA! Przyniósł jedzenie! Niewiarygodne!

-Minąłem po drodze sklep. - powiedział widząc moją twarz, która prawdopodobnie wygladała jak "a co to za święto" i wtargnął do środka.

-Dzień Dobry! - krzyknął rozglądając się, a nastepnie spojrzał na mnie. Pokręciłam głową dając mu znak, że jesteśmy sami. W ciagu sekundy przerzucił mnie przez ramię. Krzyczałam, ale co z tego? Było śmiesznie póki nie wskoczył ze mną przwieszoną jak zdobycz na schody. Teraz to się zaczęłam drzeć jak stare gacie na płocie.

••*••

- Gdybyś była kanapką w McDonaldzie, nazywałabyś się McBeauty.

Spojrzałam na niego zdziwiona, a on puścił mi oczko.

- Hej, czas zapłacić za czynsz w moim sercu! - starałam się przedrzeźnić jego głos, przez co wybuchnął śmiechem.
Opanował się w ciągu sekundy i zapytał wyniośle

- Wiesz co jest za cztery dni?

Parsknęłam i podniosłam brwi.

- Dwudziesty szósty grudzień?

- Czyli...?

- Boże Narodzenie?

- Jena! Durna babo! - wywrócił teatralnie oczami - Wiesz co się stało dokładnie pół roku temu od dwudziestego szóstego?!

Chciałam otworzyć usta, ale on był szybszy.

- Nasze pierwsze spotkanie! Pamiętasz? - wróciłam pamięcią do tego dnia. To był jednocześnie najlepszy i najbardziej krępujący dzień w moim życiu.

-Pamiętam.

Widziałam kątem oka jak się uśmiecha. Dlaczego odlicza dni od takiego dnia?

- Cztery dni później poznałam Janka. - szepnęłam

Spojrzał na mnie, ale pewnie pomyślał, że sie przesłyszał. Nie mówiłam mu o Jasiu. Nie zna go. Kiedyś mu powiem. Mam nadzieję, że sie polubią, obaj są najważniejszymi mężczyznami w moim życiu, zaraz po ojcu. Tyle, że między Jasiem, a Dominikiem jest jedna wielka różnica. Dominik siedzi właśnie obok mnie.

-Dominik?

Zerknął na mnie z uniesionymi brwiami.

- Przyjaciele na zawsze? - wyciągnęłam najmniejszy palec u dłoni i w charakterystyczny sposób zgięłam go w pół.

- Przyjaciele. - zahaczył swój palec o mój i spojrzał mi w oczy. Uśmiechnął się, ale to nie był TEN usmiech.