ပိုင္ဒီေန႔တကၠသိုလ္ပထမရက္ျဖစ္ေသာ္လဲသူမ်ားေတြလို
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ႐ွိ။ေနၾကာ့ကိုစိတ္ပူလွသည္။ေနၾကာသည္
သူမပါပဲတစ္ေယာက္တည္းမရပ္တည္ဖူး။ထို႔အျပင္
႐ိုးသားလွသည့္သူငယ္ခ်င္းေလးကိုတျခားသူေတြအႏိုင္က်င့္မွာစိတ္ပူသည္။

ေနၾကာကသူဝါသနာပါရာေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့သလို
ပိုင္ကအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့သည္။ပိုင္ဘြဲရလ်င္
ေနၾကာအတြက္ေဆးရံုေဆာက္ေပးၿပီးေဆးရံုအုပ္လုပ္ခိုင္းမည္
မိမိသူငယ္ခ်င္းေလးသူမ်ားလက္ေအာက္အမိန္႔ေပးခံရမည္ကို
မႀကိဳက္။လူတကာေမာ့ၾကည့္ရမည့္ေနရာမ်ိဳးတြင္သာထား
ခ်င္သည္။ေနၾကာကမိမိသူငယ္ခ်င္းမလို႔....

ေက်ာင္းပထမရက္ျဖစ္သျဖင့္လုပ္စရာသိပ္မ႐ွိ။ထို႔ေၾကာင့္
ေဆးေက်ာင္းဘက္သြားၿပီးေနၾကာ့အေျခအေနၾကည့္ရန္
ထြက္လာခဲ့သည္။

ေက်ာင္းအျပင္သိူ႔အေရာက္႐ုတ္တရက္ရင္ခြင္ထဲပစ္ဝင္လာေသာခနၶာကိုယ္ေလးႏွင့္အတူသင္းပ်ံေသာေမႊးရနံေလး။

"Sorry႐ွင့္....ညီမမ်က္မွန္ေမ့ခဲ့လို႔။မျမင္မိတာ..အကို
ေတာင္းပန္ပါတယ္😁။"

"ရပါတယ္...
မင္းကဘယ္ႏွစ္ကမလို႔ငါ့ကိုအကိုေခၚေနတာလဲ။ငါကအခုမွ
ပထမႏွစ္တက္မွာ။"

"Aww..အဲ့တာဆိုေဆာင္းနဲ႔ႏွစ္တူတာပဲ။သူငယ္ခ်င္းျဖစ္က်တာေပါ့။ေဆာင္းနာမည္ကေဆာင္းႏွင္းစက္ပါ....
႐ွင့္နာမည္ကေကာ..."

"ငါ့နာမည္ကသက္ေနမင္းပိုင္..."

"Aww..အဲ့ဆိုပိုင္လို႔ေခၚမယ္ေနာ္..ရလား"

"မရဘူး...မေခၚနဲ႔ေနမင္းပဲေခၚ...ၾကားလား"

"ၿပီးေရာ...ေနမင္းဆိုလဲေနမင္းေပါ့။အခုငါ့ေျခေထာက္နာေနလို႔ငါအတန္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူ။ကားကလဲမပါေတာ့ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ပါလား😁...ေနာ္"

"ၿပီးေရာ...ငါနဲ႔တိုက္မိတာမလို႔ငါျပန္ပို႔ေပးမယ္။လာခဲ့..."ဟုဆိုကာလက္ကိုတြဲပီးထြက္လာခဲ့သည္။ကားနားေရာက္လို႔ကားအေနာက္ခန္းထဲထည့္မည္လုပ္ေတာ့

"ေနမင္း...ငါကားမူးတက္တယ္။ငါ့ကိုlover sweatမွာထိုင္ခိုင္း...ေနာ္"

"ေအေအ...နင္တို႔မိန္းမေတြအလုပ္ကို႐ႈပ္လြန္းတယ္။တကယ္ဘဲ။တက္..ျမန္ျမန္။ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုသြားၾကည့္ရအံုးမွာ"

ပိုင္လည္းေဆာင္းကိုလိုက္ပို႔ၿပီးမွသာေနၾကာ့စီသြား
ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ေနၾကာအိမ္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ရန္သာလိုက္ပို႔
လိုက္သည္။ြၽက္ြၽားသည့္ကားကိုမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ပိုင္မျမင္လိုက္ေခ်။

ေနၾကာပထမဆံုးေက်ာင္းတက္ရက္ျဖစ္သျဖင့္သူငယ္ခ်င္းလည္းသိပ္မ႐ွိ။ေက်ာင္းမွာလဲလုပ္စရာသိပ္မ႐ွိသျဖင့္ပိုင့္ကို
ေတြ႔ခ်င္သျဖင့္ပိုင္တို႔ေက်ာင္းဘက္သို႔ထြက္ခဲ့သည္။တစ္ရက္လံုးခ်စ္ရသူမ်က္ႏွာကိုမျမင္ရသျဖင့္စိတ္မေပ်ာ္။

ပိုင္တို႔ေက်ာင္းေ႐ွ႕အေရာက္ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
ေနၾကာအသက္ရွူမဝခ်င္ေတာ့။ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို
စုပ္ကိုင္ထားသလိုခံစားရသည္။ဘဝမွာပိုင္မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးတာျမင္ရတာပထမဆံုးပင္။

ေနၾကာ ပိုင္တို႔ကိုလွမ္းမေခၚရဲ႕။ပိုင္ကအဲ့တာငါ့ခ်စ္သူလို႔
မိတ္ဆက္ေပးမည္ကိုေၾကာက္လွသည္။ခ်စ္ရသူေဘးမွာ
ကပ္တြယ္ႏိုင္သေလာက္ကပ္တြယ္ထားခ်င္သည္။
တေန႔က်ေနၾကာလက္လႊတ္ေပးရမည္ကိုသိေသာ္လည္း
အဲ့ေန႔ေရာက္လာမည္ကိုေနၾကာေသမတက္ေၾကာက္မိသည္။
ေနၾကာတိတ္တိတ္ကေလးသာမိမိေက်ာင္း႐ွိရာဘက္သို႔လွည့္လာမိသည္။

ေနၾကာေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့အိမ္သာထဲဝင္ကာငိုမိသည္။
ေနၾကာ့ဘဝမွာေမေမနဲ႔ပိုင့္ကိုသာအလိုခ်င္ဆံုးျဖစ္သည္။

"ေနၾကာ...ညေနငါလာႀကိဳမယ္ေစာင့္ေနေနာ္..."
ဝင္လာတဲ့မက္ေဆ့ေလးကိုၾကည့္ရင္းပိုင္ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္ေသးတယ္္ဟုအႀကိမ္အႀကိမ္အခါခါေျပာရင္းမိမိလက္မခံခ်င္တဲ့
အမွန္တရားတစ္ခုမွပုန္းေ႐ွာင္မိသည္။ေနၾကာအျပင္ထြက္လာေတာ့အိမ္သာထဲဝင္လာတဲ့စီနီယာအကိုႀကီးမ်ား။

"Wow...ဂ်ဴနီယာေလးကခ်စ္စရာေလးပါလား။ပံုစံေလးက
ျမည္းစမ္းခ်င္စရာေလး။ကေလးအကို႔မိန္းမလုပ္ပါလား။"

"မင္းကလဲတစ္ေယာက္ထဲစားလို႔ျဖစ္မလား။ငါတို႔သံုးေယာက္ေဝတူမ်ွတူေပါ့။ဟားဟားဟား...."

"ၾကည့္ပါအံုးကြာ...မင္းတို႔ေျပာလို႔ေၾကာက္ၿပီးတုန္ေနတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းေလးကတက္ၿပီးfuckခ်င္စရာေလး"

ညစ္ညမ္းတဲ့စကားမ်ားေျပာကာေနၾကာနားကပ္လာတဲ့လူသံုးေယာက္။ေနၾကာေၾကာက္လြန္းလို႔ဘာလုပ္ရမလဲမသိ။
စိတ္ထဲမွပိုင့္ကိုသာတမိသည္။ပိုင္ေျပာတဲ့ေလာကႀကီးက
ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးလား။ပိုင္ေရ...
ေနၾကာ့ကိုကယ္ပါ။ပိုင္.....

တေျဖးေျဖးေနၾကာဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြကိုရန္႐ွာလာတဲ့လူေတြ။

"လႊတ္ပါ...ကြၽန္ေတာ့ကိုလႊတ္ပါ။ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူးလႊတ္ေပးပါ..ကယ္ၾကပါအံုး.....ဟီး။ကယ္ၾကပါ..ဟင့္"ေနၾကာ
ရေအာင္႐ုန္းၿပီးတစ္ေယာက္ေယာက္ၾကားၿပီးကူညီေအာင္
ေနၾကာ႐ွိသမ်ွအသံႏွင့္ေအာ္ေနမိသည္။

"ေဟ့ေကာင္ေတြ...မင္းတို႔ဘာလုပ္တာလဲအခုရပ္လိုက္"ဆိုသည့္ေအာ္သံၾကားမွေနၾကာ့ကိုလႊတ္ၿပီးထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ေနၾကာမိမိကိုလာကယ္သူအားေက်းဇူးတင္သည့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္ၾကည့္ၿပီးေနၾကာ့ကမၻာအေမွာင္က်သြားခဲ့သည္။

ေနၾကာႏိုးလာေတာ့မရင္းႏွီးတဲ့အခန္းအျပင္အဆင္နဲ႔လတ္ဆက္တဲ့အနံအသက္ေၾကာင့္ထထိုင္မိေတာ့...

"ႏိုးၿပီလား....ညီေလး"

"ဟုတ္အကို...ကြၽန္ေတာ္ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲဗ်.."

"မင္းကိုဟိုေကာင္ေတြၾကံစည္ေနတာျမင္လို႔...အကိုဝင္ကယ္ခဲ့တာ။ျပီးေတာ့မင္းအိမ္မသိလို့အကို့အိမ္ေခၚလာခဲ့တာ။အခုေကာသက္သာရဲ႕လား။"

"ဟုတ္...ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပၿပီဗ်...ကူညီေပးတာေက်းဇူးပါ။"

"အကို႔နာမည္ကစဝ္မဟာလိုွင္းတဲ့...မင္းကေကာ"

"ကြၽန္ေတာ္ကေနၾကာပါဗ်။ကြၽန္ေတာ့္ကိုကူညီေပးတာေက်းဇူး
တင္ပါတယ္ဗ်။"

"Inn..ညီႏိုးၿပီဆိုေတာ့အကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္...ထ"

"ဟုတ္"

အကိုကကားနဲ႔အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးသည္။
ပိုင္စိတ္ပူေနမည္လားလို႔ေတြးမိေတာ့စိတ္ညစ္မိသည္။
ေနၾကာကပိုင့္ရဲ႕ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအျဖစ္မခံခ်င္။
ပိုင္ဒီကိစၥကိုသိလ်င္အၿငိမ္ေနမည္မဟုတ္။ေနၾကာ့ေၾကာင့့္
ပိုင့္ကိုစိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ပိုင့္ကိုလိမ္ေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္
သည္။

ေနၾကာတို႔အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့အိမ္ေ႐ွ႕မွာရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ပိုင္...

"ေနၾကာမင္းဘယ္ကျပန္လာတာလဲ..."

"ငါအလုပ္႐ွိလို႔ေနာက္က်ေနတာ။အဲ့တာမို႔ေက်ာင္းကစီနီယာလိုက္ပို႔တာ"

"အဟက္...ေနၾကာမင္းအခုငါ့ကိုလိမ္တက္ေနၿပီလား...ဟင္
မင္းကေယာက်ာ္းတကာနဲ႔လိုက္ေပ်ာ္ေနရတာကိုႀကိဳက္ေနတာလားေနၾကာ။အခုမွေတြ႔တဲ့အေကာင္ရဲ႕ကားနဲ႔လိုက္သြားရ
ေအာင္မင္းကဘာလဲ...အဲ့ေလာက္လြယ္ေနၿပီလား..."

"ျဖန္း..."ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူလည္ထြက္သြားတဲ့ပိုင့္မ်က္ႏွာ..

"ပိုင္...မင္းငါ့ကိုအထင္ေသးလြန္းတယ္..."ေျပာၿပီးအိမ္ထဲ
ေျပးဝင္သြားတဲ့ေနၾကာ။ပိုင္အဲ့ေနရာမွာတင္ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ေနမိသည္။ေနၾကာကတျခားေကာင္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္အခုသူ႔ကို႐ိုက္သြားတာလား။ေနၾကာ့ေပၚမက်ရက္တဲ့ပိုင့္ေဒါသ
သည္အနီး႐ွိပန္းအိုးေလးဆီသို႔....

ပိုင်ဒီနေ့တက္ကသိုလ်ပထမရက်ဖြစ်သော်လဲသူများတွေလို
ပျော်ရွှင်ခြင်းမရှိ။နေကြာ့ကိုစိတ်ပူလှသည်။နေကြာသည်
သူမပါပဲတစ်ယောက်တည်းမရပ်တည်ဖူး။ထို့အပြင်
ရိုးသားလှသည့်သူငယ်ချင်းလေးကိုတခြားသူတွေအနိုင်ကျင့်မှာစိတ်ပူသည်။

နေကြာကသူဝါသနာပါရာဆေးကျောင်းတက်ဖို့ရွေးချယ်ခဲ့သလို
ပိုင်ကအင်ဂျင်နီယာကျောင်းဆက်တက်ခဲ့သည်။ပိုင်ဘွဲရလျင်
နေကြာအတွက်ဆေးရုံဆောက်ပေးပြီးဆေးရုံအုပ်လုပ်ခိုင်းမည်
မိမိသူငယ်ချင်းလေးသူများလက်အောက်အမိန့်ပေးခံရမည်ကို
မကြိုက်။လူတကာမော့ကြည့်ရမည့်နေရာမျိုးတွင်သာထား
ချင်သည်။နေကြာကမိမိသူငယ်ချင်းမလို့....

ကျောင်းပထမရက်ဖြစ်သဖြင့်လုပ်စရာသိပ်မရှိ။ထို့ကြောင့်
ဆေးကျောင်းဘက်သွားပြီးနေကြာ့အခြေအနေကြည့်ရန်
ထွက်လာခဲ့သည်။

ကျောင်းအပြင်သိူ့အရောက်ရုတ်တရက်ရင်ခွင်ထဲပစ်ဝင်လာသောခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်အတူသင်းပျံသောမွှေးရနံလေး။

"Sorryရှင့်....ညီမမျက်မှန်မေ့ခဲ့လို့။မမြင်မိတာ..အကို
တောင်းပန်ပါတယ်😁။"

"ရပါတယ်...
မင်းကဘယ်နှစ်ကမလို့ငါ့ကိုအကိုခေါ်နေတာလဲ။ငါကအခုမှ
ပထမနှစ်တက်မှာ။"

"Aww..အဲ့တာဆိုဆောင်းနဲ့နှစ်တူတာပဲ။သူငယ်ချင်းဖြစ်ကျတာပေါ့။ဆောင်းနာမည်ကဆောင်းနှင်းစက်ပါ....
ရှင့်နာမည်ကကော..."

"ငါ့နာမည်ကသက်နေမင်းပိုင်..."

"Aww..အဲ့ဆိုပိုင်လို့ခေါ်မယ်နော်..ရလား"

"မရဘူး...မခေါ်နဲ့နေမင်းပဲခေါ်...ကြားလား"

"ပြီးရော...နေမင်းဆိုလဲနေမင်းပေါ့။အခုငါ့ခြေထောက်နာနေလို့ငါအတန်းမတက်ချင်တော့ဘူ။ကားကလဲမပါတော့ငါ့ကိုလိုက်ပို့ပါလား😁...နော်"

"ပြီးရော...ငါနဲ့တိုက်မိတာမလို့ငါပြန်ပို့ပေးမယ်။လာခဲ့..."ဟုဆိုကာလက်ကိုတွဲပီးထွက်လာခဲ့သည်။ကားနားရောက်လို့ကားအနောက်ခန်းထဲထည့်မည်လုပ်တော့

"နေမင်း...ငါကားမူးတက်တယ်။ငါ့ကိုlover sweatမှာထိုင်ခိုင်း...နော်"

"အေအေ...နင်တို့မိန်းမတွေအလုပ်ကိုရှုပ်လွန်းတယ်။တကယ်ဘဲ။တက်..မြန်မြန်။ငါ့သူငယ်ချင်းကိုသွားကြည့်ရအုံးမှာ"

ပိုင်လည်းဆောင်းကိုလိုက်ပို့ပြီးမှသာနေကြာ့စီသွား
ရမည်ဖြစ်သဖြင့်နေကြာအိမ်ကိုမြန်မြန်ရောက်ရန်သာလိုက်ပို့
လိုက်သည်။ျွက်ျွားသည့်ကားကိုမျက်ရည်များဖြင့်ကြည့်နေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတော့ပိုင်မမြင်လိုက်ချေ။

နေကြာပထမဆုံးကျောင်းတက်ရက်ဖြစ်သဖြင့်သူငယ်ချင်းလည်းသိပ်မရှိ။ကျောင်းမှာလဲလုပ်စရာသိပ်မရှိသဖြင့်ပိုင့်ကို
တွေ့ချင်သဖြင့်ပိုင်တို့ကျောင်းဘက်သို့ထွက်ခဲ့သည်။တစ်ရက်လုံးချစ်ရသူမျက်နှာကိုမမြင်ရသဖြင့်စိတ်မပျော်။

ပိုင်တို့ကျောင်းရှေ့အရောက်မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းကြောင့်
နေကြာအသက်ရှူမဝချင်တော့။နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကို
စုပ်ကိုင်ထားသလိုခံစားရသည်။ဘဝမှာပိုင်မိန်းကလေး
တစ်ယောက်ကိုဂရုစိုက်ပေးတာမြင်ရတာပထမဆုံးပင်။

နေကြာ ပိုင်တို့ကိုလှမ်းမခေါ်ရဲ့။ပိုင်ကအဲ့တာငါ့ချစ်သူလို့
မိတ်ဆက်ပေးမည်ကိုကြောက်လှသည်။ချစ်ရသူဘေးမှာ
ကပ်တွယ်နိုင်သလောက်ကပ်တွယ်ထားချင်သည်။
တနေ့ကျနေကြာလက်လွှတ်ပေးရမည်ကိုသိသော်လည်း
အဲ့နေ့ရောက်လာမည်ကိုနေကြာသေမတက်ကြောက်မိသည်။
နေကြာတိတ်တိတ်ကလေးသာမိမိကျောင်းရှိရာဘက်သို့လှည့်လာမိသည်။

နေကြာကျောင်းပြန်ရောက်တော့အိမ်သာထဲဝင်ကာငိုမိသည်။
နေကြာ့ဘဝမှာမေမေနဲ့ပိုင့်ကိုသာအလိုချင်ဆုံးဖြစ်သည်။

"နေကြာ...ညနေငါလာကြိုမယ်စောင့်နေနော်..."
ဝင်လာတဲ့မက်ဆေ့လေးကိုကြည့်ရင်းပိုင်ငါ့ကိုဂရုစိုက်သေးတယ်ဟုအကြိမ်အကြိမ်အခါခါပြောရင်းမိမိလက်မခံချင်တဲ့
အမှန်တရားတစ်ခုမှပုန်းရှောင်မိသည်။နေကြာအပြင်ထွက်လာတော့အိမ်သာထဲဝင်လာတဲ့စီနီယာအကိုကြီးများ။

"Wow...ဂျူနီယာလေးကချစ်စရာလေးပါလား။ပုံစံလေးက
မြည်းစမ်းချင်စရာလေး။ကလေးအကို့မိန်းမလုပ်ပါလား။"

"မင်းကလဲတစ်ယောက်ထဲစားလို့ဖြစ်မလား။ငါတို့သုံးယောက်ဝေတူမျှတူပေါ့။ဟားဟားဟား...."

"ကြည့်ပါအုံးကွာ...မင်းတို့ပြောလို့ကြောက်ပြီးတုန်နေတဲ့
နှုတ်ခမ်းလေးကတက်ပြီးfuckချင်စရာလေး"

ညစ်ညမ်းတဲ့စကားများပြောကာနေကြာနားကပ်လာတဲ့လူသုံးယောက်။နေကြာကြောက်လွန်းလို့ဘာလုပ်ရမလဲမသိ။
စိတ်ထဲမှပိုင့်ကိုသာတမိသည်။ပိုင်ပြောတဲ့လောကကြီးက
ကြောက်စရာကောင်းတယ်ဆိုတာဒါမျိုးလား။ပိုင်ရေ...
နေကြာ့ကိုကယ်ပါ။ပိုင်.....

တဖြေးဖြေးနေကြာဝတ်ထားတဲ့အဝတ်အစားတွေကိုရန်ရှာလာတဲ့လူတွေ။

"လွှတ်ပါ...ကျွန်တော့ကိုလွှတ်ပါ။ကျွန်တော်မကြိုက်ဘူးလွှတ်ပေးပါ..ကယ်ကြပါအုံး.....ဟီး။ကယ်ကြပါ..ဟင့်"နေကြာ
ရအောင်ရုန်းပြီးတစ်ယောက်ယောက်ကြားပြီးကူညီအောင်
နေကြာရှိသမျှအသံနှင့်အော်နေမိသည်။

"ဟေ့ကောင်တွေ...မင်းတို့ဘာလုပ်တာလဲအခုရပ်လိုက်"ဆိုသည့်အော်သံကြားမှနေကြာ့ကိုလွှတ်ပြီးထွက်ပြေးသွားကြသည်။နေကြာမိမိကိုလာကယ်သူအားကျေးဇူးတင်သည့်အကြည့်များနှင့်ကြည့်ပြီးနေကြာ့ကမ္ဘာအမှောင်ကျသွားခဲ့သည်။

နေကြာနိုးလာတော့မရင်းနှီးတဲ့အခန်းအပြင်အဆင်နဲ့လတ်ဆက်တဲ့အနံအသက်ကြောင့်ထထိုင်မိတော့...

"နိုးပြီလား....ညီလေး"

"ဟုတ်အကို...ကျွန်တော်ဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲဗျ.."

"မင်းကိုဟိုကောင်တွေကြံစည်နေတာမြင်လို့...အကိုဝင်ကယ်ခဲ့တာ။ပြီးတော့မင်းအိမ်မသိလို့အကို့အိမ်ခေါ်လာခဲ့တာ။အခုကောသက်သာရဲ့လား။"

"ဟုတ်...ကျွန်တော်အဆင်ပြေပြီဗျ...ကူညီပေးတာကျေးဇူးပါ။"

"အကို့နာမည်ကစဝ်မဟာလိုှင်းတဲ့...မင်းကကော"

"ကျွန်တော်ကနေကြာပါဗျ။ကျွန်တော့်ကိုကူညီပေးတာကျေးဇူး
တင်ပါတယ်ဗျ။"

"Inn..ညီနိုးပြီဆိုတော့အကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်နော်...ထ"

"ဟုတ်"

အကိုကကားနဲ့အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးသည်။
ပိုင်စိတ်ပူနေမည်လားလို့တွေးမိတော့စိတ်ညစ်မိသည်။
နေကြာကပိုင့်ရဲ့ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးအဖြစ်မခံချင်။
ပိုင်ဒီကိစ္စကိုသိလျင်အငြိမ်နေမည်မဟုတ်။နေကြာ့ကြောင့်
ပိုင့်ကိုစိတ်မဆင်းရဲစေချင်။ပိုင့်ကိုလိမ်ပြောဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်
သည်။

နေကြာတို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့အိမ်ရှေ့မှာရပ်ကြည့်နေတဲ့ပိုင်...

"နေကြာမင်းဘယ်ကပြန်လာတာလဲ..."

"ငါအလုပ်ရှိလို့နောက်ကျနေတာ။အဲ့တာမို့ကျောင်းကစီနီယာလိုက်ပို့တာ"

"အဟက်...နေကြာမင်းအခုငါ့ကိုလိမ်တက်နေပြီလား...ဟင်
မင်းကယောကျာ်းတကာနဲ့လိုက်ပျော်နေရတာကိုကြိုက်နေတာလားနေကြာ။အခုမှတွေ့တဲ့အကောင်ရဲ့ကားနဲ့လိုက်သွားရ
အောင်မင်းကဘာလဲ...အဲ့လောက်လွယ်နေပြီလား..."

"ဖြန်း..."ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူလည်ထွက်သွားတဲ့ပိုင့်မျက်နှာ..

"ပိုင်...မင်းငါ့ကိုအထင်သေးလွန်းတယ်..."ပြောပြီးအိမ်ထဲ
ပြေးဝင်သွားတဲ့နေကြာ။ပိုင်အဲ့နေရာမှာတင်ကျောက်ရုပ်လိုရပ်နေမိသည်။နေကြာကတခြားကောင်တစ်ကောင်ကြောင့်အခုသူ့ကိုရိုက်သွားတာလား။နေကြာ့ပေါ်မကျရက်တဲ့ပိုင့်ဒေါသ
သည်အနီးရှိပန်းအိုးလေးဆီသို့....