ამ თავმა ბოლო მომიღო🙂(ჩემს გამსწორებელსაც :დ) თან ბედობას რომ დამებედა :დ გეფიცებით მთელი ერთი დღეა ვასწორებ.  იმედია თქვენ მაინც ისიამოვნებთ🤧

ჯიმინის pov:

საკუთარ თავს უკვე აღარ ვეწინააღმდეგები. არ აქვს აზრი იმის რწმუნებას, რომ მე ვივიანი არ მომწონს. ჯანდაბა! რამ გამოიწვია ჩემი ეს უეცარი ხასიათის ცვლილება? მისდამი დამოკიდებულებები სრულიად საპირისპიროდ შემეცვალა. ყველაზე უარესი ფაქტი კი ისაა, რომ თავს ვერაფერს ვუხერხებ. თავიდანვე ვცდილობდი ჩემი ამ სიმპათიის ჩაკვლას, მანამ სანამ ეს უფრო ძლიერ გრძნობად გადაიქცეოდა, მაგრამ ვერ შევძელი.

როდიდან გავხდი ასეთი სუსტი საკუთარი თავის მიმართ? ყველა მის ქცევას თვალს ვადევნებ, მასთან საუბრისას გული მიჩქარდება, მის ღიმილზე კი ვდნები. ეუნჯის რომ ახსენებს ხოლმე, თავის გაკონტროლებას ძლივს ვახერხებ, რადგან ეგრევე ეჭვიანობის გრძნობა იღვიძებს ჩემს გულში და გონებასაც ეპატრონება. მინდა, მის მიერ წარმოთქმული ყველა თბილი სიტყვის ადრესატი ეუნჯის ნაცვლად მე ვიყო. მინდა, ეუნჯის ნაცვლად მე ვაბედნიერებდე. მინდა, ეუნჯის ნაცვლად მე ვიყო მის გვერდით. მინდა, ეუნჯის ნაცვლად მე ვუყვარდე....

აი, ჯიმინ, სადამდე მოხვედი. მთელი არსებით იმისკენ ილტვი, რაც ერთ დროს შენი იყო და შენივე სირული მოქმედებების წყალობით დაკარგე. ნეტავ, იმ დროში დაბრუნება შემეძლოს. ნეტავ, შემეძლოს და აღარ მოვათრევდი სახლში ჰანას, აღარ ვატკენდი გულს მხოლოდ იმისათვის, რომ მე საკუთარ გრძნობებში გავრკვეულიყავი. არ გავუშებდი ასეთ შანსს ხელიდან. ნეტავ, არ გამეკეთებინა ის, რაც გავაკეთე. ახლა ხომ ბედნიერი ვიქნებოდი? ჩემს მიერ ჩადენილ ყველა საქციელს ვნანობ. მინდა ვიოლეტას ბოდიში მოვუხადო თითოეული საქციელის გამო. მინდა ვუთხრა, რომ ძალიან მიყვარს, მაგრამ უკვე დაგვიანებულია. უკვე ძალიან გვიანია.

აღარ შემიძლია ამხელა გრძნობის დატევა. მისდამი სიყვარული, სინანული და სინდისის ქენჯნა ჩადენილის მიმართ, მარტოსულობის განცდა და ეს უდიდესი ეჭვიანობა. ამდენ გრძნობას ვეღარ დავიტევ. ბიჭებს კი ვუთხარი, მაგრამ ამით არაფერი შეცვლილა. ან რა უნდა შეცვლილიყო? ისევ მარტო ვარ და ვიოლეტას შევნატრი, ისევ საკუთარი ეგო მანადგურებს სინდისის ქენჯნის შემოტევებით და ისევ უდიდესი შურით, ეჭვიანობითა და სინანულით ვარ აღსავსე. ამდენის ატანა მართლა აღარ შემიძლია.
.
.
.
.

.
.

.

.

.

-ყველა მზადაა?-იკითხა ოთახში შემოსულმა ნამჯუნმა ჩემოდნით ხელში და თვალი გადაგვავლო.

-კი, ყველა ჩაბარგებულები ვართ და შენ გელოდებით-უთხრა ჯინმა.

-მაშინ კარგი, ჰიონს დავურეკავ და წავიდეთ.

10 წუთში თაეჯუნ ჰიონიც მოვიდა და ჩემოდნების გადატანაში დაგვეხმარა. აეროპორტში ბედნიერი მგზავრობა გვისურვა, მამობრივი მზერა უკანასკნელად მოგვავლო და წავიდა.

ფორმალობები სწრაფად გავიარეთ და ბიზნეს კლასისკენ დავიძარით. საბედნიეროდ ვერავინ ამოგვიცნო. ვერც კი ვხვდები ჩვენი მოგზაურიბის ამბებს როგორ იგებენ. ალბათ, ინფორმაცია კომპანიიდან ჟონავს ხოლმე. ეს შვებულება დაუგეგმავი იყო, თან მხოლოდ ბანგ პიდიმ, თაეჯუნ ჰიონმა და რამდენიმე კომპანიის თანამაშრომელმა იცოდა, რომლებსაც ძალიან ვენდობით, ამიტომაც სავარაუდოა, რომ ფანებმა არაფერი იციან.

ბიზნეს კლასი სრულიად ცარიელი დაგვხვდა. გასაკვირია, ასეთ დროს ბევრი დადის შვებულებაში.

-ჩემი ადგილი სადაა?-იკითხა თეჰიონმა არსაიდან და ოთახი მოათვალიერა.

-ბილეთს დახედე იდიოტო,-უპასუხა იუნგიმ,-შუბლზე არავის გვაწერია.

-რა უხეში ხარ!-ამოიწუწუნა თაემ და ადგილის ძებნა ამჯერად ბილეთის დახმარებით დაიწყო.

10 წუთში ყველა მოთავსდა. აფრენის დროც დადგა მაგრამ თვითმფრინავი ადგილიდან არ იძვროდა.

-უკაცრავად,-ნამჯუნმა ბორტგამცილებელს დაუძახა,-რამე შეფერხებაა? როდის ავფრინდებით?

-იცით, ორი მნიშვნელოვანი მგზავრი იგვიანებს, დაგვიკავშირდნენ და გვითხრეს, რომ შემოწმებას გადიან, მალე აქ იქნებიან. ბოდიში შეფერხებისთვის. რამე გამაგრილებელ სასმელს ხომ არ ინებებთ?

-არა, მადლობა.

-უკაცრავად,-ამჯერად ჰოსოკმა ამოიღო ხმა-შეგიძლიათ სპრაიტი მომიტანოთ?

-რა თქმა უნდა, ბატონო.

ამან სპრაიტი რომ არ ჩააკვეხოს სადმე ისე არ შეუძლია.

ორ წუთში სპრაიტთან ერთად, როგორც ჩანს, დაგვიანებული მგზავრებიც მვიდნენ.

-უკაცრავად დაგვიანებისთვის-ქოშინით შემოყო თავი ვივიანმა. ვივიანი? აქ რას აკეთებს?!

-ვივიან? ეს შენ ხარ?!-გოგოს ხმაზე უკნიდან ჯინმა წამოყო თავი.

-ჯინ! ბიჭებო! აქ რას აკეთებთ?!

-ჯერ ჩვენ ვიკითხეთ,-თქვა იუნგიმ-აქ რას აკეთებ...თ?-გოგოს უკნიდან ეუნჯიმ გამოყო თავი. ჯანდაბა!

-გამარჯობა,-გაგვიღიმა ბიჭმა-თქვენც შვებულებაში მიდიხართ?

-თქვენც?-კითხვა უკან შეუბრუნდა გუკი.

-რა დამთხვევაა!-ტაში შემოჰკრა გოგომ,-შეგვიძლია შვებულებაში ერთად წავიდეთ! ისე, როგორც აქამდე იყო! იმედია წინააღმდეგი არ იქნებით

-რას ამბობ! ასე უფრო გავერთობით-თქვა აღტაცებულმა თაემ.

-აბა რა!-მხარი დაუჭირეს სხვებმაც.

-მშვენიერი,-გაიცინა გოგომ,-ახლა კი, ეუნჯი, მოდი, დავსხდეთ, ისედაც დავაგვიანეთ, მეტი პრობლემები აღარ შევქმნათ.-ბიჭმა თავი დაუქნია და თაესგან განსხვავებით ეგრევე ნაპოვნ ადგილზე დაჯდა. ვივიანი კი ყოყმანობდა.

-რა ხდება?-შეეკითხა იუნგი

-იცით...მე...ანუ...ფანჯარასთან მიყვარს ჯდომა,-გოგომ გვერდით გაიხედა.

-მერე დაჯექი-მხრები აიჩეჩა იუნგიმ.

-არცერთი ადგილი არაა თავისუფალი ფანჯარასთან.-უპასუხა.

აი თურმე რა ხდება. უნდა რომელიმე ჩვენგანი ადგეს და ადგილი ფანჯარასთამ მას დაუთმოს?

დიდი სიამოვნებით! თან ჩემ გვერდით არავინ ზის. ეს ჩემი შანსია!

-თუ გინდა ჩემ ადგილას დაგსვამ.

-მართლა?-თვალები გაუბრწყინდა გოგოს.

-რა თქმა უნდა,-ავდექი და გვერდით სავარძელზე გადავინაცვლე.
ვივიანი მოხერხებულად გახოხდა თავისი ადგილისკენ და ბედნიერი დასკუპდა.

ისე ახლა რომ ვუკვირდები, ეუნჯისთან ერთად რატომ არ დაჯდა? ფანჯარა საკუთარ შეყვარებულზე მეტად უყვარს?

-გინდა ეუნჯისაც გავუცვლი ადგილს?-გაჩერდი, რა? ახლა ეს მე ვთქვი?! ჯიმინ!

-არა, იყოს, არ მინდა შეგაწუხო-ანგელოზი!

-კარგით, ყველა მოთავსდით და ღვედები შეიკარით, მალე ავფრინდებით-ინფორმაცია მოგვაწოდა ნამჯუნმა და ღვედი შეიკრა. ჩვენც მივბაძეთ. ეგ იყო გემრიელად მოვთავსდი და ვაპირებდი ტელეფონის ამოღებას, რომ ანერვიულებული ვიოლეტას სახე შევამჩნიე.

-რატომ ნერვიულობ?-ვკითხე.

-რ..რა მე? ა...ალბათ გეჩვ...ენება.

-კანკალებ-ვუთხარი.

-მე....

-ფრენის გეშინია?

-არაა.

-ამ...კაი-იქნებ აფრენის გამო ცოტას ნერვიულობს? სერიოზული არაფერი იქნება.

რამდენიმე წუთი თვითმფრინავის აფრენის მიერ გამოწვეულ უსიამოვნო შეგრძნებებს ვგრძნობდი შემდეგ კი უცებ ხელზე უეცარი შეხება ვიგრძენი.

მივიხედე და ვიოლეტას ხელი ვნახე, რომელიც ჩემს ხელს ეჭიდებოდა თვითონ კი გალურჯებული აცეცებდა თვალებს.

მუცელში პეპლები გააქტიურდნენ გულმა კი ცეკვა დაიწყო. სახეზე ღიმილი გამომესახა. ანუ, მართლა ფრენის ეშინია. არა უშავს, მე ხომ აქ ვარ! ყურსასმენი ერთი მხრიდან მოვიხსენი და ვივიანს გავუწოდე. გოგომ შეშინებული მზერა ჯერ მე შემდეგ კი ყურსასმენს მიაბყრო.

-გიშველის-ვუთხარი და ხელში დავაკავე. მანაც ისე, რომ ხელი არ გაუშვია ყურსასმენი გამომართვა და გაინაბა. ცოტა ხანი დაძაბული იყო შემდეგ კი მოეშვა. 10 წუთის განმავლობაში მზერა ფანჯრიდან არ მოუშორებია, მე კი, რა თქმა უნდა, მისიდან. შემდეგ ჩემკენ გადმოიხარა და მხარზე თავი ჩამომდო...

მოიცა რააა?!! მხარზე თავი ჩამომდო!! მეცხრე ცაზე უკვე აფრენილი ვარ, ამიტომ აქედან გამომდინარე მე-18-ზე ავფრინდი. ვივიანს შევხედე. ანგელოზივით სძინავს. თან ბედნიერებისგან ვცქმუტავ, თან კი მის ძილს ვუფრთხილდები. ასეთი ბედნიერი კარგა ხანია არ ვყოფილვარ.

-ჯიმინ, ნუ შეარყიე თვითმფრინავი, დაწყნარდი-სიცილით მოტრიალდა ჰოსოკი.

რაებს ლაპარაკობენ!! მისი შეყვარებული ხომ აქაა!
ეუნჯისკენ გავაპარე მზერა, რომელიც მიღიმოდა. ეს ალბათ "მოგკლავ" ღიმილია.

ვერ ვიტყვი, რომ ცუდი ცხოვრება მქონდა. ბევრი ბედნიერი მომენტი მახსენდება ახლა, სიკვდილის კარს მიდგას. ვისურვებდი, ცხოვრება უფრო ხანგრძლივი ყოფილიყო ჩემთვის მაგრამ რას ვიზამთ, ბედს ვერსად გაექცევი...

-ჯიმინ! ოე, ჯიმინ! ბიჭო, მოიხედე აქეთ!

-ჩუმად, ვივიანს გააღვიძებ!!-ჯანდაბა. სიკვდილი ძაან მინდა ხო?

-აჰააჰაა....ეუნჯი...ისაა...მე უბრალოდ.

-ტუალეტში გავიდა-თქვა იუნგიმ.

-ჰუუ-ამოვისუნთქე-თქვენ საერთოდ კარგად ხართ?!! რაებს ამბობთ ვივიანის შეყვარებულის წინ! გინდათ რომ მომკლას?!

-არ მოგკლავს, დამშვიდდი-ამოიოხრა იუნგიმ.

-რა შეუშლის ხელს გარეგნობა, სტატუსი თუ ბიგჰიტზე დიდი კომპანია?!

-ღმერთო, იქნებ მოკეტო? ასე ვივიანი მართლა გაიღვიძებს.

-თქვენ დაიწყეთ და თქვენვე მოკეტეთ-ცხვირი ავიბზუე და გოგოს შევხედე რომელიც აშკარად არაკომფორტულად იშმუშნებოდა. კომფორტულად მივათავზე და ღვედი შევუხსენი, რამაც აშკარად დაამშვიდა.

-დიდი ამბავი ცალხრივად თუ მიყვარს შეყვარებულიანი გოგო. ვის არ მოსვლია.

-ჯიმინ, ისე არ ქნა დაფრენისთანავე პირდაპირ ფსიქიატრიულში გაგგზავნონ.

-იუნგი, ვივიანი რომ არ მაკავებდეს ფანჯრიდან ტრაკით გადაგიშვებდი

-მაგრამ ვივიანი გაკავებს და ამას ვერ იზამ-ჩაიქირქილა ბიჭმა 3 სავარძლით უკან.

-მიუშვი იბედნიეროს-ჩააცხრო იუნგი ჯინმა.

-ჰო, მიმიშვი, იუნგი-გავაჯავრე ბიჭი და კვლავ ვივიანისკენ შევბრუნდი, რომელიც მშვიდად ფშინავდა ჩემ მხარზე.

რა ბედნიერებაა...

-რამეს მოვახერხებ...რამე იქნება...-დავამატე ყალბი ღიმილით.

-ვივიანის კლონს შექმნი და მას მოხიბლავ თუ ეუნჯის თვითმრინავის უნიტაზში ჩარეცხავ და ნამდვილ ვივის დაეპატრონები? მე პირადად პირველ ვარიანტს გირჩევ, არამგონია ვივიანმა მას მერე შეგიყვაროს, რაც მის შეყვარებულს უნიტაზში ჩარეცხავ.

-ეს პროდიუსერი არ უნდა ყოფილიყო? ვინ დაამატა ჯგუფში შემახსენეთ, ნათესავები უნდა მოვუკითხო-დავიღრინე და გარჩემო მიმოვიხედე, იქნებ რამე მეპოვა რისი სროლაც იუნგისთვის შემეძლო.

-სანამ სასიხარულო ამბავს გეტყვი ხომ უნდა გაწვალო, არა?

-რა სასიხარულო ამბავზეა საუბარი?

-ოჰო, ტონი რა უცებ შეიცვალე, ჯიმინა,-ხმიდნ მივხვდი ბიჭი უეჭველი წარბისქიცინით რომ საუბრობდა,-ნუ თუ დაინტერესდი?

-თუ ამბობ თქვი, ნუღა მაწვალებ, სადისტო!

-კარგი, კარგი...მოკლედ, ეუნჯი ვივიანის შეყვარებული არაა.

-.......

-ჰაჰააა, რა ხუმარა ხარ!

-სერიოზულად ვამბობ.

-ჰო, ჰო დავიჯერე-გავიცინე ისევ ყალბად გოგოს შევხედე და ვინატრე, რომ იუნგის ნათქვამი მართალი ყოფილიყო.

-ჯიმინ, სიმართლეს გეუბნები და თავს ნუ ისულელებ.

-იუნგი, გეყოფა!

-ღმერთო ჩემო! ეს ეუნჯიც სად გაქრა?!

ძაღლი ახსენე, ჯოხი მოიმარჯვეო.

-ეუნჯი! უთხარი ამ ლაწირაკს რომ შენ ვივიანის შეყვარებული არ ხარ.

-მე ვივიანის შეყვარებული არ ვარ-გაიმეორა ბიჭმა დაბნეულმა-რა ხდება?

-რა?! არ ხარ?!-გაუაზრებლად წამოვხტი, რაზეც ვივიანს მხრიდან თავი ჩამოუვარდა. ცოტა აკლდა და თავს სახელურს ჩამოარტყამდა.

მამაო ჩვენო რომელი ხარ ცათა შინა წმ...

-ჯიმინს ცოტა აკლდა სიკვდილამდე-სიცილით აღნიშნა ჯონგუკმა. მადლობა გუკი ინფორმაციისთვის, უშენოდ ვერ მივხვდებოდით.

-შეეშვი, ვივიანი შენი მხრის გარეშეც მშვენივრად დაიძინებს-თქვა იუნგიმ და ეუნჯის მიუახლოვდა-უთხარი ამ იდიოტს რომ შენ და ვივიანი მხოლოდ მეგობრები ხართ, ჩემი არ სჯერა.

-ჰიონი მართალია, ჯიმინ.

-ჰიონი? მართალია? რას მაბოლებთ, ლაწირაკებო!

-ჯერ ერთი შენზე უფროსი ვარ-დაიწყო იუნგიმ-მეორედა, ბოლობოლო შეუშვი შენ ტვინში, რომ ეუნჯი ვივიანის შეყვარებული არაა! არაა!

-ხომ არ მატყუებთ?

-არა!-ამჯერად ყველამ ერთად დაიყვირეს.

არ მჯერა...

-მაშინ...რატომ მიმალავდით ამას?

-მე და ვიო არ გიმალავდით, ჩვენ გვეგონა იცოდი, უფროსწორად, აქამდე ასე მეგონა, მეც ახლა გავიგე, რომ არ იცოდი, მაგრამ მოიცადე. ჰიონ, მართლაც რატომ დაუმალეთ?

-ცოტა გავერთე-თქვა იუნგიმ და თვალი ჩამიკრა.

-ითხოვ რომ გლეწო, იუნგი.

-თვითმფრინავში ჩხუბი არ შეიძლება, ჯიმიინ-დამრიგებლური ტონით თქვა იუნგიმ და თავის სავარძელს დაუბრუნდა.

-ეს საერთოდ რა თამაშია?! რატომ მოიტყუეთ რომ შეყვარებულები იყავით?!-გამწარებულმა ეუნჯის შევხედე.

-ტყუილი არ გვითქვამს, უბრალოდ, ვიხუმრეთ. ხალხს ხშირად შეყვარებულებში ვეშლებით ხოლმე ამიტომაც ამაზე თავადაც ვხუმრობთ ხოლმე. იმ დღეს როცა ამის თქმა დავაპირეთ, შენ გახვედი და ვერ მოისმინე. მეგონა სხვები გეტყოდნენ. ეს ხომ უბრალო ხუმრობა იყო. არ მეგონა ამხელაში თუ გადაიზრდებოდა.

ამდენი ხანი......ამდენი ხანი ტყუილში ვიცხოვრე?! ჩემი მთელი ცხოვრება(2 თვე) ცირკი ყოფილა და მეტი არაფერი! მინ იუნგი! მოემზადე! უნდა აღგკვეთო პირისაგან მიწისა, შე მოღალატევ!

-ამდენი ხანი მატყუებდით თქვე ჩათლახებო?

-ასე გამოდის.

-იუნგი, შემომაკვდები!

-მე ვივიანისთვის ძვირფასი ადამიანი ვარ, რამეს დამიშავებ და ვივიანი შენკენ არც კი გამოიხედავს.

ეს ვინ გამიზრდია ჭერქვეშ!

-თქვენ მაინც რატომ არ მითხარით!-ამჯერად ბიჭებს შევუბღვირე. ჰოსოკმა უხერხულად ამარიდა მზერა, ჯონგუკმა ფანჯრიდან გაიხედა, აქაოდა ადამიანებს ვითვლი და შენთვის არ მცალიაო. თეჰიონი მართლა ადამიანებს ითვლიდა. ჯინი საერთოდაც არეალზე არ მოიძებნებოდა, ნამჯუნს კი ეძინა.

-თქვენი დედა ვატირე!-გაბრაზებული ადგილზე დავბრუნდი.

-ვიღაც გაბრაზდაოო-წაისისინა იუნგიმ,

-იუნგი, მოკეტე!

უბრალოდ, არ მჯერა, რომ ეს გამიკეთეს. იდიოტები! სადისტები! ერთი მაცადონ რას ვუ...

ვივიანი უეცრად ამოძრავდა. მე ეგრევე მივყუჩდი და თავი მოვიმძინარე.

გოგო ახვანცალდა და ნელა თვალი გაახილა. ვიგრძენი როგორ წამოიწია. მისი მზერაც ვიგრძენი ჩემკენ მომართული. გარკვეული დროის განმავლობაში ისე უბრალოდ იჯდა, ხმას არ იღებდა და მწველი მზერით მიმზერდა. შემდეგ კი ისევ თავი დამადო.

რადგან უკვე გავიგე, რომ შეყვარებული არ ჰყავს, ეს თავის დადებაც იმდენად მნიშვნელოვანი არ ჩანს. ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ, მსგავსი რამეები მოსულა. ალბათ...

ვივიანი კვლავ შეირხა და ცხვირით ყელზე შემეხო. ეს მგონი არ მოსულა... ღრმად შეისუნთქა და ისევ კუთვნილ ადგილს დაუბრუნდა ჩემ მხარზე.

ახლა ეს ნამდვილად მოხდა თუ სიმაღლის მატებასთან ერთად გამოვშტერდი? ჯანდაბა! მინდა თვალი გავახილო და დავრწმუნდე, რომ ეს რეალობაა და არა ბედნიერი სიზმარი, მაგრამ მის დაჟინებულ მზერას კვლავ ვგრძნობ და მიწევს 5 გრძნობიდან ერთ-ერთით ‐ შეგრძნებით დავკმაყოფილდე.

დაახლოებით 15 წუთი ასე თვალდახუჭული ვიჯექი ვივიანით მხარზე და ვცდილობდი აფორიაქებული ჩემი თავი დამეწყნარებინდა, ცოტა ხანში კი უკვე ჩამეძინა.

თვალები, რომ გავახილე და გარშემო მიმოვიხედე ვივი ადგილზე არ დამხვდა. ცოტა ავფორიაქდი და თვალების ცეცება დავიწყე როცა უეცრად ჩემს წინ აესვეტა ლანგრით ხელში, რომელზეც უამრავი საჭმელი ჰქონდა დახვავებული.

-აჰ, გაიღვიძე? გინდა შენც მოგიტან რამეს?-მკითხა და თავისი ლანგარისკენ მანიშნა.

-არა, იყოს-ვუთხარი თბილად ღიმილით და თავისი სავარძლისკენ გზა გავუთავისიფლე. ისიც იქიდან გამომდინარე, რომ სუსტი იყო, ადვილად შეხოხდა, სავარხელზე დაჯდა, ღვედი გადაიჭიმა და საჭმელს შეექცა.

ცოტა ხანი მის საყვარელ ლუკმაობას ვუმზერდი შემდეგ კი შევთავაზე რაიმე ფილმს ხომ არ ვუყუროთ-მეთქი. ისიც დამთანხმდა და მეც ჩემ წინ არსებული სავარძლის ზურგზე განთავსებულ მონიტორში მისი სურვილით არჩეული ფილმი ჩავრთე.

10 წუთი ასე უგემურად ვუყურებდით. 10 წუთის შემდეგ ვივიანმა ლანგარი გოგოს გაატანა, ღვედი ისევ შეიხსნა და თავი ისევ დამადო მხარზე ფილმისთვის მოხერხებულად, რომ ეყურებინა.

ჩემმა მხარმა უკვე ბუნებრივად მომრგვალებული ფორმა მიიღო ვივიანისთვის უფრო მოსახერხებელი რომ ყოფილიყო. ხომ იცით, გენური მუტაცია და მსგავსი. ვივიანი ჩემი მხრის გარეშე ვერ ძლებს, ჩემი მხარი კი-ვივიანის გარეშე.

ბიჭები მთელი დროის განმავლობაში გასუსულები ისხდნენ, თუმცა რატომაც არა ყურები აქეთ აქვთ და ჩვენ გვაკვირდებიან.

მთელი ფილმის მსვლელობის განმავლობაში ასე ვისხედით. არც მას გაუნძრევია სხეული და არც მე. ხანდახან შიგადაშიგ ჩუმ-ჩუმად მყნოსავდა. საყვარელი. ალბათ სუნამოს ფეტიში აქვს ან რამე. ადამიანი არაფრის გამო არ უნდა გაკიცხო, ჯიმინ! ფილმისთვის ერთი წამითაც არ მიმიდევნებია გონება. მთელი ეს დრო მხოლოდ ვივიანზე ვფიქრობდი და მისი სხეულის სიახლოვით ვბედნიერებდი.

ჩემი ეს იდილია კი 2 საათის შემდეგ თაეს შეძახილმა დაარღვია.

-ჩამოვედით! როგორც იქნა ჩამოვედით!

რედაქტორს ახალი ტელეფონი აქვს და სულ ცეკვა-ცეკვით გაასწორა ეს თავი☺️(პატარა)-ეს მე მივაწერი ის იმან😂😂