Pisze to trochę na szybko ale muszę się tym podzielić bo jest to strasznie męczące

Tak ja pisałem w ostatnich rozdziałach moja męska strona trochę bardziej zaczęła się pokazywać choć nadal jest przycmiewana przez tą damska

Ale dzisiaj rano gdzy spojrzałem w lustro poczułem że dziś jestem chłopakiem (trochę głupi to brzmi ale nie wiem jak inaczej to opisać). I wsztstko spoko stęskniłem się trochę za tym ale gdy zaczęłem nagrywać głosówki do przyjaciółki strasznie się pilnowałem żeby mówić w męskich zaimkach, co nie zawsze mi wychodziło.

I teraz mam dylemat bo wiem że mówię tak bo jestem do tego przyzwyczajony. W końcu ostatnio czułem się dziewczyna. Ale też czuje się dziwnie gdy mówię w damskich zaimkach w głębi będąc chłopakiem. A z kolei gdy się na siłę poprawiam/ pilnuje czuje ze to jest sztuczne.

I teraz nie mam pojęcia co zrobić, w takich momętach wolał bym żeby zaimki nie istniały.

Tęsknię za czasem kiedy byłem mieszanką i mówienie co zdanie w innych zaimkach mi nie przeszkadzało

Wenus 20.05.2024
(i wgl przypomniałem sobie ze jeszcze nie wrzuciłem rozdziały o moim imieniu a już dawno powinienem tj zrobić) (bo te imię nie jest moim prawdziwym ale to wyjaśnię w następnym rozdziale)