Jungkook ត្រូវគាំងស្ងៀមលែងហ៊ានមាត់កដោយសារតែសម្តីមុននេះវាចាក់ទម្លុះបេះដូងគេខ្លាំងពេក។

« លើកដាក់យើងមិនមើលខ្លួនឯងសោះមាយាពុតបុតគ្រប់សព្វសារពើដើរហើរឲដៃតែប្រុសស្រួលមិនស្រួលដើរលើកជើងឲពួកប្រុសៗផងមិនដឹងឃើញថាទៅរៀនគួរម្តងៗត្រឡប់មកវិញសឹងតែមុខមាត់ស្លេកស្លាំងកកគ្មានឈាមដូចជាបាក់កម្លាំងសម្បើមណាស់ »

« ថោកទាបបំផុត »Taehyung ទ្រាំស្តាប់ទឹកភ្នែករហាមកាលបើគិតថានាយគ្រាន់តែស្តីបន្ទោសខ្លួនបន្តិចបន្តួចតែមើលអ្វីដែលគេនិយាយចុះគេទទួលយកមិនបានឡើយ។

« វាដូចជាជ្រុលហួសហេតុពេកហើយបងប្រុសបងមើលងាយខ្ញុំគ្រប់ពេលមានលើកណាដែលបងចេះសម្តីផ្អែមដាក់ខ្ញុំចេះមើលឃើញពីក្តីស្រលាញ់និងទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំ? បងប្រុសខ្ញុំឈឺចាប់ណាស់ខ្ញុំស៊ូទ្រាំមករហូតព្រោះខ្ញុំស្រលាញ់បងតែមើលអ្វីដែលបងធ្វើនៅពេលនេះចុះថោកទាបឥតកេរ្តិ៍ខ្មាស់ពាក្យសម្តីដែលនិយាយគ្រប់ម៉ាត់មកវាដូចជាមនុស្សដែលមិនធ្លាប់បានសិក្សារៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់ទាល់តែសោះនេះឬជាសិស្សពូកែនៅប្រទេសអង់គ្លេស? វាអន់ជាងក្មេងរៀនថ្នាក់ទី 5 ទៅទៀត Jeon Jungkoo-»

ផាច់!!

«អាក្មេងថោកទាប..! បើឯងវាថោកទាបមែនមិនឲយើងនិយាយវាបានយ៉ាងម៉េចរាល់ថ្ងៃមានមើលខ្លួនឯងទេថាខ្លួនថោកទាបកម្រិតណា? »ដោយក្តីខឹងច្រឡោតនាយក៏ស្រាប់តែស្ទុះមកទះកំភ្លៀង Taehyung យ៉ាងខ្លាំងដៃរហូតធ្វើឲថ្ពាល់សម៉ដ្ដត្រូវជាប់ម្រាមទាំងប្រាំក្រហមរងំនឹងស្លឹកត្រចៀក។

« មែនខ្ញុំថោកទាបមិនស្មើនឹងចរិតរបស់បងប្រុសសព្វថ្ងៃទេ »

« យើងយ៉ាងម៉េច? យើងមានទៅដើរលក់ខ្លួនឲនរណាដូចឯង? »

« ... »

« រាល់ថ្ងៃមានចាំក្នុងខួរទេថាខ្លួនឯងត្រឹមតែជាក្មេងដែលស្នាក់អាស្រ័យនៅផ្ទះរបស់យើងបើខ្លាំងណាស់ម្តេចមិនរើចេញទៅនៅឯណាឯណីឲបាត់ៗទៅមកឲយើងឃើញមុខធ្វើស្អីក្រែងខ្លាំងណាស់ហ្ហេស៎មិនអ៊ីចឹង? »

« បើបងទើសទាល់យ៉ាងនេះម្តេចមិនឆាប់ប្រាប់តាំងពីដំបូងនឹងអាលខ្ញុំទៅនៅកន្លែងផ្សេង »

« ឯងបញ្ជោះយើងហ្ហេស៎? »នាយចូលមកកញ្ឆក់ដៃរាងតូចឲចូលមកជិតខ្លួនកម្លាំងដៃក៏ចាប់ច្របាច់កដៃស្រឡូនសឹងតែបាក់ឆ្អឹង។

« និយាយខ្លួនឯងថាចង់ឲខ្ញុំចាកចេញតែពេលខ្ញុំព្រមធ្វើតាមអ្វីគ្រប់យ៉ាងបែរជាគិតថាខ្ញុំនិយាយបញ្ជោះបញ្ឈឺទៅវិញ ឆ្កួតមែនទេ? »

« ចង្រៃយ៍!!! នេះឯងដូចជាហ៊ានពេកហើយ »Jungkook រុញរាងកាយ Taehyung ឲដេកដួលលើគ្រែពេញទំហឹងមុននឹងឡើងទ្រោបពីលើចាប់ដៃគេទាំងសងខាងជាប់សង្កត់ជាប់។

« លែងខ្ញុំបងចង់ធ្វើអី? »

« បានតើស៎កុំឲថាហត់អស់កម្លាំងនឹងនិយាយគួរតែមកធ្វើឲយើងមានក្តីសុខវិញទៅហើយមិនបាច់មកធ្វើជាប្រកែកក្រែងរាល់ថ្ងៃចង់លើកជើងឲយើងណាស់ហ្ហេស៎ឥឡូវក៏មកនៅក្រោមទ្រូងយើងម្តងទៀតទៅ »

« បើបងហ៊ានខ្ញុំនឹងស្អប់បង »សំឡេងប្រាកដប្រជាតែបង្គប់ទៅដោយអារម្មណ៍ខឹងអន់ចិត្តសឹងតែស្រែកយំចំពោះមុខនាយទៅហើយ។

« យើងក៏ចង់ឲឯងស្អប់យើងស្រាប់ហើយ »ថាហើយនាយក៏ឱនមកថើបឈ្មុសឈ្មុលកញ្ចឹងកសខ្ចីនោះខ្លាំងៗជាការបំពានរាងកាយរហូតត្រូវ Taehyung រើបម្រះទាំងឈឺចាប់។

« ហ៊ឹកហ៊ឹក...មើលងាយហើយក៏ជិះជាន់ធ្វើបាបរាងកាយតើមានអ្វីក្រៅពីនេះទៅដែលបងអាចធ្វើបាន Jungkook? »នាយតូចបានត្រឹមតែសម្រក់ទឹកភ្នែកហូរកាត់ផែនថ្ពាល់មកជោគជាំដ្បិតថារាងកាយត្រូវអ្នកជាបងបំបោសអង្អែលតាមចិត្តហាក់គ្មានក្តីមេត្តាអាណិតដល់ទឹកភ្នែកដែលហូរនិងចិត្តដែលឈឺចាប់នោះសូម្បីតែបន្តិច។

ត្រឹមមួយប៉ប្រិចភ្នែកសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលារបស់ Taehyung ត្រូវរបូតអស់ចេញពីខ្លួន។ រាងកាយអាក្រាតដែលមានភាពទាក់ទាញនៅតែអាចទាក់ចិត្តនាយកំលោះឲងប់ងល់បានដដែល។

Jungkook ញញឹមចុងមាត់នៅពេលបានឃើញរូបរាងល្អឥតខ្ចោះរបស់អ្នកជាប្អូនដែលស្ថិតនៅក្រោមទ្រូង។

« ចេះស្តាប់សម្តីបែបនេះទើបជាក្មេងឆ្លាត »នាយប្រើដៃជូតទឹកភ្នែកឲអ្នកម្ខាងថ្នមៗដោយលួចមានចិត្តអាណិតអាសូរ។

« កុំធ្វើបែបនេះ »

« ហេតុអ្វីឬឯងមិនចង់? »នាយញញឹមរបៀបជាអ្នកឈ្នះមាត់ក៏ថើបពាសពេញមុខនិងកញ្ចឹងកគេឥតឈប់។ គេធ្លាប់និយាយហើយថា Taehyung នៅតែស្ថិតក្រោមខ្លួនគ្មានថ្ងៃដែលគេចាកចេញផុតពីខ្លួនបានឡើយ។

កែវភ្នែកសម្លឹងមុខអ្នកម្ខាងដៃក៏លូកចូលចាប់តម្រង់កូនប្រុសរុញចូលរន្ធស្នេហ៍តូចចង្អៀតនោះសន្សឹមៗ។

« អ្ហាស..អ្ហឹកឈឺ... »

« ទ្រាំទៅធ្វើដូចមិនធ្លាប់ »

« ហ៊ឹកហ៊ឹក...ឈឺ »បន្ទាប់ពីបានរុញចូលពាក់កណ្តាល Taehyung ត្រូវស្រែកយំយ៉ាងសសឹកដូចគេចាក់កពួកគេទើបតែខានបានធ្វើវានៅប៉ុន្មានថ្ងៃមុនវានៅតឺឈឺនិងក្រហាយនៅឡើយ។

ផ្លាប់!

« អ្ហាក៎..អ្ហើស...សឺត.. »Jungkook ងើយមុខបុកចូលមួយទំហឹងលេចបាត់កប់ដល់គល់ Taehyung ដែលនៅក្រោមទ្រូងត្រូវចំហមាត់ដោយក្តីឈឺអួលណែន។

« ឈឺ! »

« ស្ងាត់មាត់ភ្លាមទៅ! អ្ហាសអ្ហាស៎... »ចូលបានមិនដល់មួយនាទីស្រួលបួលផងអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលក៏កើតឡើងដោយហាមចិត្តពុំបាននាយក៏ចាប់រង្គើចង្កេះអុកចេញអុកចូលមួយៗរហូតដល់លឿន។

« អ្ហាស...ហ៊ឹកហ៊ឹក... »

« ហ្ហាសហ្ហា...អ្ហាស... »ក្តីសុខចាប់ផ្តើមផ្គុំក្នុងខ្លួនពេញទាំងពោះចលនាកាន់តែបោកផ្ទប់អុកលាន់ឮសំឡេងផ្លាប់ៗពេញបន្ទប់អ្នកខាងក្រោមប្រៀបដូចជាបាក់ស្បាតស្ងាត់បាត់មាត់មិននិយាយអ្វីសូម្បីមួយមាត់។

10 នាទីក្រោយ!

ទង្វើក្តៅគគុកនៅតែបន្តមិនសាបសូន្យសូម្បីមួយវិនាទីចង្កេះនាយនៅតែបន្តដោលចូលទាំងកម្រោលមិនអាណិតអ្នកជាប្អូនអ្វីបន្តិច។

« អ្ហាសអ្ហា...ស្រួលខ្លាំងណាស់ »

« ឈឺ...ឈប់-ឈប់ទៅ »អង្វរគេប៉ុន្មានដងហើយ? តែគេមិនស្តាប់ហេតុអ្វីក៏នាយមិនអាសូរគេសោះបែបនេះ?

« អ្ហើសអ្ហា..អ្ហាអ្ហា.... »

« ស៊ឺតអ្ហើសស៎... »អុកមួយផ្លាប់ចុងក្រោយបញ្ចូលទឹកកាមទៅក្នុងខ្លួន Taehyung អស់គ្មានសល់ស្របពេលដែលសំឡេងរងួរងួត្រូវបានបាត់ឈឹងដូចគ្នា។

« សន្លប់ហើយ? មិនអាចទេដឹង Taehyung? »ឃើញគេស្រាប់តែដេកស្តិដៃដែលឱបកខ្លួនក៏ធ្លាក់ចុះទើបនាយចាប់ផ្តើមភ័យ។

« ... »

« ឮយើងហៅទេ Taehyung Kim ឈា-ឈាម?  Taehyung ឮយើងនិយាយទេដឹងខ្លួនឡើង »នាយនៅតែទះថ្ពាល់អ្នកដែលដេកគ្មានដឹងខ្យល់អ្វីនោះដដែលៗតែគ្មានការឆ្លើយតបដែលធ្វើឲនាយភ័យរហូតញ័រមាត់ទទ្រើកទើបរហ័សស៊កអាវស្តើងលើខ្លួនគេនិងប្រញាប់ត្រកងគេមកមន្ទីរពេទ្យទាំងយប់។

« យើងគ្រាន់តែប្រដៅឯងមិនបានចង់ឲឯងឈឺចាប់បែបនេះទេបើឯងឈឺម្តេចមិនប្រាប់យើងដើម្បីបញ្ឈប់វា? »កោតតែនាយអាចនិយាយចេញមករួច តែវាក៏ត្រូវបើថេហ្យុងបញ្ឈប់គេហាមគេដោយយកអ្វីមកវាយខ្លួនដើម្បីបញ្ឈប់នាយវាក៏មិនមានរឿងបែបនេះកើតឡើងដែរវាជាកំហុសគេ។ ( ម៉ាឈើជ្រុងផូសឥឡូវហើយប្រូ !!)

មួយសន្ទុះក្រោយពីពិនិត្យមើលអាការៈ Taehyung រួចរាល់គ្រូពេទ្យគាត់ក៏បានចេញមកខាងក្រៅបន្ទប់ស្របនឹងរាងសង្ហារហ័សសួរនាំដោយក្តីព្រួយបារម្ភ។

« លោកគ្រូពេទ្យតើគេយ៉ាងម៉េចហើយ? »

« អ្នកជំងឺមិនអីទេលោកវាគ្រាន់តែការបន្សាំគ្នានៃទឹកកាមលោកបានបញ្ចូលវាជ្រុលហួសហេតុពេកទើបធ្វើឲ្យមានកន្លែងខ្លះត្រូវរងការប៉ះទង្គិចខ្លាំងលោកកុំគួរធ្វើវាទាំងកម្រោលពេកអី »គ្រូពេទ្យនិយាយដាក់នាយចំៗមិនលាក់លៀមព្រោះអ្នកជំងឺពិតជាទទួលរងការប៉ះពៀរខ្លាំងពិតមែនត្រង់បរិវេណផ្នែកសំខាន់នោះ។

បន្ទាប់ពីនិយាយជាមួយគ្រូពេទ្យរួច Jungkook ពេលនេះក៏កំពុងនៅក្នុងបន្ទប់អ្នកជំងឺក្បែរ Taehyung ដែលគេងលក់មិនដឹងអ្វីនោះ។

“ នៅមានរឿងមួយទៀតខ្ញុំនិយាយនេះជាការដាសតឿនដល់លោក ដៃគូរបស់លោកមានសភាពជាំនិងហើមនៅត្រង់បរិវេណតំបន់សម្ងាត់វាអាចបង្កជាមេរោគនិងអាចឈានចូលដល់ការកើតជំងឺមហារីកបានមួយវិញទៀតសុខភាពគេខ្សត់ខ្សោយខ្លាំងណាស់សូមលោកកុំឧស្សាហ៍ប្រើអំពើហិង្សាលើរូបរាងកាយគេពេកអីខ្ញុំសង្ឃឹមថាលោកនឹងយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ ”

« យើងធ្វើដាក់ឯងជ្រុលឬ? »ដៃមាំបែកសរសៃលើកអង្អែលសក់ក្បាល Taehyung ដែលដេកលើគ្រែអ្នកជំងឺថ្នមៗទឹកមុខដូចជាបារម្ភខ្លាំងណាស់ពេលឃើញគេដេកនៅលើគ្រែពេទ្យបែបនេះ។

_________
_________

នឹកអេដមីនអត់? ចង់និយាយថានឹកអ្នកអានខ្លាំងៗហ្មង 😔🤏

_សាច់រឿងនេះខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរចំណងជើងបន្តិចបន្តួចណា៎ Hope you guys enjoy your reading ily 💕